FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

10th

The worst way to miss someone,
is to be sitting right beside them,
knowing you can't have them.

Hij kleedde zich om en kroop in zijn bed. Ik had immens veel zin om hetzelfde te doen, maar dan zou er ongetwijfeld dril volgen, en daar had ik het niet zo op. Ik liep terug naar buiten en deed alsof ik net wakker was. De oversten zaten al op hun terras te kijken hoe het kamp ontwaakte.
"Hé, knul!" Ik keek verrast naar de commandant. Ik panikeerde. Zou hij wat doorhebben? Ik salueerde.
"Ja, Sir?"
"Breng me even een emmer water knul, mijn voeten doen wat pijn."
"Ja, meneer." van wat? Van de hele dag op zijn luie kont te zitten? De deur ging open, Alexandra kwam naar buiten, even gracieus als altijd. Ik zag de wallen onder haar ogen, maar desondanks zag ze er nog steeds oogverblindend uit. Ik keek haar aan, haar ogen van jade fonkelden in het zonlicht. Ze glimlachte, en onwillekeurig dacht ik terug aan vannacht.
Ik zag dat ze lange mouwen had, en mijn ogen gleden af naar de plaatsen waar de schrammen zich onder de zachte blauwe zijde verborgen. Ze liep naar een vrije stoel naast haar vader, ze bewoog wat stram. Natuurlijk, ze had een goede smak gemaakt die nacht.
"Soldaat!" Ik schrok op en keek naar mijn bevelhebber. Hij keek me nors aan vanonder zijn wenkbrauwen. Woeps...
"Mijn excuses, meneer." Alexandra moest haar best doen om een kleine giechel te onderdrukken, maar kon niet vermijden dat een lach op haar gezicht kwam. Ik hield mijn gezicht in de plooi en liep naar de pomp voor een emmer water. Mijn oren op hen gericht.
"Lieverd, is er iets? Je ziet er zo moe uit."
"Niets, vader, het is gewoon de hitte. Ik slaap gewoon niet zo goed, dat is alles." Hij wreef over haar schouder en zo kromp in elkaar.
"Weet je zeker dat alles in orde is? Doet je schouder pijn?"
"Ach, deze matrassen zijn gewoon niet voor een vrouw bestemd. Ik ben veel meer luxe gewend. Het is hier allemaal veel primitiever dan thuis in Londen." Hint hint, ik wil naar huis, dacht ik grinnikend.
Ik zette de gevulde emmer neer voor de commandant.
"Alstublieft, meneer."
"Hou je aandacht voortaan op je werk gericht!"
"Ja, meneer." Ik knikte en liep weg. Eikel. Hij moest eens weten wat die dochter van hem uitspookt met de staljongen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.