Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Humanoid » Zoom into Me
Humanoid
Zoom into Me
Ven wilde wel reageren, maar het lukte haar niet. Het leek alsof ze de kracht niet meer had om nog iets van aanwezigheid wilde laten tonen. Ze lag nu al twee dagen achter elkaar in het bed. Elke ochtend werd ze door Bill naar beneden gedragen, en kreeg ze eten voor zich opgeschept. Nog geen enkele keer had ze er gewillig een hap van genomen. Vlak na het eten bracht Bill Ven altijd naar de badkamer, voor het geval ze wel eens naar het toilet moest, en daarna bracht hij haar terug naar het bed.
Ven wist dat dit Bill zijn huis was. En niet het jeugdhuisje van de eerste keer, maar effectief zíjn huisje, waar hij en Tom wonen. Tom was waarschijnlijk nog bij Thomas en Willie. Hij had het daar wel goed. Bill belde hem elke dag om te kijken hoe het met hem ging. Ven had ontroerd moeten zijn van zijn liefde voor zijn zoon.
Ven hoopte steeds als ze haar ogen dichtdeed Georg te zien. Maar telkens weer eindigde ze vol teleurstelling met open ogen naar het plafond gericht. Georg was weg, niet meer hier. Ven zou hem nooit meer zien glimlachen of grappen maken. Dat was allemaal voorbij.
Bill had niets gezegd in die twee dagen. Of toch niets dat nuttig was. Ven had niet geantwoord toen hij vroeg of het ging, of wanneer hij vroeg of ze goed lag. Ven wilde wel antwoorden, maar ze kón niet. Ze vroeg zich af wat ze had.
Misschien was het de shock, maar welke? De shock dat Georg gestorven was dankzij haar, of de shock dat ze terug bij Bill was. Ze wilde het niet eens uitzoeken.
Elke keer dat ze in slaap kon raken, werd ze schreeuwend en krijsend wakker met betraande ogen, en steeds was Bill er weer om haar te kalmeren. Ven kon de groeiende wallen onder zijn ogen al zien, en ze voelde zich er rot over.
De volgende dag, de sneeuw had geen grijntje grijs meer overgelaten, ging precies hetzelfde. Ven werd uit bed gedragen, naar beneden gebracht, kreeg ontbijt, badkamer, en dan terug het bed. Ze vond het niet erg als ze zou eindigen op het bed. Dan was Bill ook nog van haar af.
Rond de middag was ze weer beneden. Ze nam zonder al het opdringen van Bill een vork in de hand, en prikte in haar pasta die Bill had klaargemaakt voor haar. Ze wilde hem niet nog meer zijn best zien doen. Ze had spijt van haar gedrag.
Maar nog steeds kon ze niets zeggen. Ze stapte zelfstandig naar het toilet, kwam Bill tegen op de gang die op haar wachtte, en werd terug naar het bed begeleid. Maar deze keer ging ze er niet in liggen. Ze zat op de rand, staarde voor zich uit, en haalde diep adem.
En zo bleef ze zitten tot de avond. Het was donker in de kamer, Bill was bij haar gebleven, en in slaap gevallen in de zetel. Ven wilde hem niet wakker maken, dus bleef ze zitten. Haar maag echter verstoorde alles.
Bill sliep duidelijk redelijk licht, want hij opende meteen zijn ogen. Gedesoriënteerd dat hij was keek hij in het rond vooraleer hij opstond om terug naar Ven te stappen. Samen gingen ze naar beneden, en aten ze een boterham in alle stilte. Ven besloot dat ze maar eens iets moest zeggen, ook al was het maar iets doms.
‘Ik voel me zo vuil, Bill,’ fluisterde ze. Bill zijn ogen straalden door die zes woorden die ze had gefluisterd. Hij had zo lang in de stilte gewoond dat haar stem een wonder voor haar moest betekenen. Ven schaamde zich er enkel nog meer door. Toen Bill voor haar ging staan, staarde ze hem aan. Haar ogen waren groot, maar ze wist niet waarom. Ze reikte met haar hand naar de zijne, en hij deed hetzelfde. Hij trok haar recht, sloeg zijn arm om haar schouder, en stapte met haar naar boven. Vens ogen waren op de grond gericht. Ze durfde niet meer in Bills gezicht te kijken. Ze was een veel te grote last voor hem.
In de badkamer draaide Bill de kraan van het bad open, en draaide hij zich terug tot Ven.
‘Red je jezelf?’ vroeg hij, maar Ven zei niets, hoewel haar mond toch opengevallen was. Toen hij wilde wegstappen, greep ze zijn arm vast. Haar ogen maakten duidelijk dat hij niet weg mocht gaan.
Ven zag dat Bill aan het twijfelen was. Ze begreep wel dat hij dit niet plezierig vond. Zij zou het ook niet leuk vinden. Maar toch kon ze niet anders.
‘Ven, ik kan niet bij je blijven terwijl je je wast,’ zei Bill. Hij legde zijn handen op haar schouders, en keek haar doordringend aan.
Toch wilde Ven niet toegeven. Ze liet zijn arm niet los, en wachtte tot hij het opgaf.
En dat deed hij. Hij ging achter haar staan, trok haar t-shirt - een oud kledingstuk dat ooit van Bill was geweest - over haar hoofd. Ven wist dat hij niet naar haar lichaam durfde te kijken. Ze begreep het volkomen. Daarom draaide ze zich niet meer om. Ze liet zich naar het bad leiden en ging erin zitten. Bill zat op de badrand. Hij greep naar de kraan, liet het water in haar haren stromen, en wastte ze uit. Ven probeerde te genieten van het water. Ze sloot haar ogen, maakte haar hoofd leeg, en merkte de warme plek in haar nek op.
Op dat moment besefte ze dat Bill zijn hand net over haar nek wreef. Hij was de shampoo aan het wegspoelen. De lichte aanraking van zijn huid zorgde ervoor dat Ven brandde. Haar hart klopte weer dubbel zo snel - een interactie die hij al bijna twee dagen niet meer gedaan had.
Na het bad kreeg Ven nieuwe kleren. Nog altijd een veel te grote t-shirt, maar ook een joggingsbroek. Ven probeerde Bill zijn geur in te ademen, maar ontdekte dat haar neus verstopt was. Misschien had ze een verkoudheid opgelopen. Samen stapten ze terug naar het bed. Bill tilde het deken op, en Ven ging eronder liggen. Ze keek Bill aan, en wachtte.
Bill knielde naast haar neer, streek over haar wang, en keek in haar ogen.
‘Alles komt goed, Ven,’ fluisterde hij. Ven wilde het geloven, maar kon het gewoon niet. Hoe kon alles nog goed komen? Dat was onmogelijk. Niet na dit alles.
Bill zijn lippen drukten op haar voorhoofd, en vlak daarna stond hij op om weer weg te stappen.
Net op tijd kon Ven zijn hand vastpakken. Ze negeerde het warme gevoel waar haar huid de zijne raakte, en probeerde op te kijken. Bills gezicht stond verward. Hij keek haar met bange ogen aan, maar Ven wist dat hij zich werkelijk geïrriteerd voelde. De man had ook slaap nodig, en ze voelde zich schuldig omdat zij het steeds weer afpakte.
‘Blijf bij mij,’ fluisterde ze. Bills ogen werden groot van verbazing toen Ven zijn hand losliet, een beetje opschoof, en het deken optilde voor zover ze kon. Bill leek te twijfelen, maar na een tijd stemde hij toch toe. Hij was waarschijnlijk wel oververmoeid.
En uiteindelijk lagen ze tegenover elkaar in het bed. Ven keek hem in de ogen aan, wachtend tot hij in slaap viel. Ze vermoedde dat Bill hetzelfde aan het doen was. De blauwe gloed in zijn oog verlichtte de ruimte tussen hun een beetje. Ven probeerde te glimlachen.
Bill reikte met zijn hand naar haar nek, en wreef er zachtjes over. Vens buik kriebelde. Ze glimlachte uiteindelijk écht, voelde zich opeens weer beter. Ze legde haar hand op de zijne, en streek over zijn lange vingers. Bill zijn hand was wel één vierde groter dan die van haar. Even voelde Ven zich klein, maar dat kon haar niets meer schelen. Ze schoof dichter bij hem toe.
‘Ik...’ fluisterde ze, maar ze raakte niet op de woorden. Ook Bill kwam dichterbij liggen. De ruimte tussen hun leek nog steeds te groot. Ven maakte hem nog kleiner.
‘Ik...’ probeerde ze opnieuw, maar nog steeds niets. Ze probeerde het met daden uit te leggen, kruisde haar vingers met de zijne, en kneep zachtjes in zijn hand. Bill keek haar nieuwschierig aan. Hij legde zijn hand op haar heup en schoof nog dichterbij. Ven haalde diep adem, besloot dat ze het niet kon zéggen, maar wel kon tonen. Wat ze nu ging doen vergde veel moed, maar het móést gebeuren. Níº of nooit.
Maar voordat zij het kon doen, drukte Bill zijn lippen al over de hare. Heel haar lichaam stond in brand van deze simpele aanraking. Ze hield werd tegen hem aangetrokken zodat er geen enkele ruimte meer tussen hen was, en kuste hem stevig terug. Haar andere hand legde ze op zijn wang, en de andere in zijn nek. Ze was in de war toen ze zijn tong over haar bovenste rij tanden voelde glijden, maar besloot dat dit goed was. Ze opende haar mond nog meer.
En toen op dat moment trok Bill zich terug.
Ven keek hem verdwaasd aan, besloot dat ze het níº moest zeggen voor het te laat was.
‘Ik hou van je,’ fluisterde ze. Bill, die haar nog steeds aanstaarde, glimlachte. Zijn witte tanden kwamen tevoorschijn waardoor Ven bijna smolt. Ze wachtte niet op Bill zijn antwoord, maar drukte haar lippen terug tegen de zijne. Weer brandde haar lichaam. Haar handen wreven over zijn rug, grepen het t-shirt dat hij aanhad vast, en trok hem omhoog. Hun kus werd daardoor onderbroken, maar Ven had het ervoor over. Ze wilde verder kussen, maar Bill was haar voor. Hij ook trok haar t-shirt omhoog, smeet hem naast de zijne, en legde zijn handen op haar blote armen. Ven zuchtte tijdens de kus, probeerde zijn broek uit te doen. Ze besefte dat Bill het gemakkelijker had aangezien zij een simpele jogging aanhad. Ze wist niet waarom hij per sé altijd een jeansbroek moest aandoen. Dan nog zwijgen over die riem!
Uiteindelijk lagen ze zo dicht naast elkaar dat ven zijn ademhaling kon meevoelen. Ze haalde haar lippen even van de zijne, waardoor Bill haar in de nek kuste. Ven sloot haar ogen, reikte met haar hand naar zijn nek, en zuchtte weer. Ze wist dat ze deze nacht nooit ging vergeten.
De volgende ochtend was Vens beste ochtend ooit. Ze lag met haar rug tegen Bill zijn buik. Zijn handen sloten zich rond haar, en zij had haar armen over de zijne gelegd. Ven voelde zijn ademhaling in haar nek, kreeg er kriebels van, en zuchtte.
Daardoor wist Bill blijkbaar dat ze wakker was. Hij drukte een kus vlak onder haar oor, en legde zijn kin op haar schouder.
‘Goedemorgen,’ zei hij lief. Ven glimlachte, maar wist dat hij dat niet kon zien. Daarom draaide ze haar hoofd een beetje zodat ze zijn gezicht net kon zien. Haar neus botste bijna tegen de zijne, maar ze had tenminste een goed zicht.
‘Goedemorgen,’ fluisterde ze terug. Bill glimlachte ook, en drukte een lichte kus op haar lippen. Vens buik kriebelde weer.
‘Gaat het een beetje?’ vroeg hij bezorgd. Ven maakte zijn greep om haar buik los, en draaide zich om zodat ze hem goed kon aankijken.
‘Ja hoor,’ fluisterde ze stil. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst. ‘En met jou?’
‘Nooit beter geweest,’ was zijn antwoord. Ven moest ervan lachen, waardoor Bills lichaam mee schokte. Ven zuchtte.
‘Mis je haar nog?’ vroeg ze. Ze voelde hoe Bill zijn hoofd naar beneden deed.
‘Wie mis ik?’ vroeg hij. Ven haalde haar hoofd van zijn borst om hem in de ogen te kunnen aankijken. Blijkbaar meende hij het.
‘Thereza, Bill, mis je haar nog?’
Bill antwoordde niet meteen. Misschien zocht hij naar woorden om duidelijk te maken dat dat helemaal voorbij was. Misschien was dit het teken dat hij niet over haar heen was... Nóg niet.
‘Ven, Thereza is verleden tijd,’ begon hij. Hij legde zijn hand in haar nek, en masseerde hem zachtjes. ‘Ik heb ooit van haar gehouden, maar het was duidelijk nooit serieus geweest.’
‘Maar los van dat ware liefde gedoe, kun je haar nog steeds missen,’ protesteerde Ven. Ze wist niet waarom ze dit deed. Kon ze niet gewoon even gelukkig zijn?
Bill drukte zijn lippen op de hare, en verplaatste ze uiteindelijk naar haar voorhoofd.
‘Ik hou nu van jou,’ fluisterde hij. Ven glimlachte weer, besefte dat ze tranen in haar ogen had. Zo snel ze kon veegde ze ze weg, maar het was te laat. Bill had ze al gezien.
Zijn grote vingers wreven langzaam onder haar ogen om ze te drogen, en hij keek haar in de ogen aan.
‘Wat scheelt er, Ven?’ vroeg hij. Ven haalde schokkend adem, en kon de tranen niet meer bedwingen.
‘Ik kan maar niet geloven dat jij echt bent,’ fluisterde ze. Bill legde zijn hand op haar achterhoofd, en drukte haar gezicht tegen zijn schouder. Vens tranen vielen op zijn huid.
‘Ik ben echt, Ven,’ fluisterde hij. Ven hoorde een gepijnigde toon in zijn stem. Ze durfde niet te vragen waarom hij verdriet had. ‘Ik ben echt, en ik hou écht van je.’
Ven beet op haar lip om het huilen tegen te houden. Hij was zo lief voor haar. Dit verdiende ze niet.
Uiteindelijk bleven ze nog een uurtje liggen. Ven huilde het uit op zijn schouder, maar uiteindelijk herpakte ze zich, en kon ze weer glimlachen. Bill had haar enkel terug op haar hoofd gekust.
Rond de middag zaten ze beneden. Bill had een broek aangetrokken, maar geen t-shirt. Zijn huid gloeide nog, en Ven wist niet waarom. Ze zaten allebei voor de open haard - Bill had een vuurtje gemaakt - en babbelden over vanalles. Bill leek het onderwerp Georg bewust te vermijden, en Ven was er blij mee. Ze zat tegenover hem op de zetel, in haar hand een tas warme chocomelk dat Bill voor haar had klaargemaakt. Hijzelf had niets te eten of te drinken, en toen Ven hem een slokje bood, ontdekte ze dat hij geen chocolade lustte.
Ze spraken over vanalles, favoriete muziek, films, boeken, kleuren... Ven ontdekte wel duizende dingen over Bill, en hij ook wel enkele dingen over haar - hij wist namelijk bijna alles al over haar. Ven ontdekte dat zijn ouders op zijn tiende gescheiden waren, en hij de rest van zijn kindertijd bij zijn moeder had gewoond. Hij had vroeger - onder dwang - zanglessen gevolgd. Vlak daarna vroeg Ven of hij iets wilde zingen, maar hij weigerde.
‘O, komaan,’ smeekte ze. Bill schudde zijn hoofd, en zijn gezicht kleurde rood van schaamte. Ven legde de tas neer op tafel en schoof dichter bij hem toe. Ze legde haar armen over zijn schouders, stond met haar gezicht slechts één centimeter van hem af, en fluisterde zachtjes een liefdesliedje. Het was een oeroud liedje, nog van in 1974. Hij was bijna vier eeuwen oud, en toch bleef het maar bekend zijn.
‘Honey honey, how you thrill me, a-ah, honey honey,’ fluisterde ze, met een zachte melodie in haar stem. Bill moest ervan lachen.
‘Toch ga ik niet zingen, Ven,’ protesteerde hij. Ven gromde geïrriteerd.
‘Honey honey, nearly kill me, a-ah, honey honey,’ ging ze verder. Bill legde zijn handen op haar heupen, en trok haar dichter bij zich aan. Ven ging gewoon verder, totdat Bill haar onderbrak.
‘Als ik één liedje zing, blijft het er daar dan bij?’ vroeg hij. Ven glimlachte, kuste hem lichtjes op zijn lippen, en stond op. Bill volgde haar, en samen stapten ze naar de zwarte vleugelpiano die in de woonkamer stond. Bill ging zitten, klopte op het plekje naast hem. Ven gehoorzaamde. Ze zaten allebei uiteindelijk achter de piano, en Bill probeerde na te denken. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe.
‘Sorry als ik vals zing,’ zei hij. Ven glimlachte enkel. Ze sloeg haar arm rond zijn middel, en legde haar hoofd op zijn schouder. Bill schraapte zijn keel. Zijn handen gingen naar de toetsen, en begonnen een melodietje te spelen.
De melodie was al mooi, maar toen Bill begon te zingen, smolt ze helemaal. Zijn stem was zo mooi. Toen hij aan het refrein begon, moest ze diep ademhalen om niet te huilen.
‘Zoom into me, zoom into me,’ zong hij. ‘I know you’re scared.’
Ven maakte haar greep om zijn middel sterker.
‘When you can’t breathe, I will be there, zoom into me...’
Na een tijdje rondde hij het liedje af met het slotakkoord. Ven besefte dat ze (weer) tranen in haar ogen had. Ze wreef ze weg, en zuchtte.
‘Zo mooi,’ fluisterde ze. Bill moest even lachen.
‘Kan zijn,’ was zijn antwoord. Ven keek op om zijn gezicht te kunnen zien.
‘Heb jij dat geschreven?’ vroeg ze. Bill zijn wangen kleurden weer rood, waardoor Ven het antwoord al wist. Ze giechelde, legde haar hand op zijn warme wang, en wreef zachtjes over zijn lidteken.
‘Eigenlijk heb ik het zonet geïmproviseerd,’ zei Bill. Vens ogen werden groter van verbazing. Ze wist niet dat Bill kon improviseren. Ze ging er niet meer op in.
‘Hoe kom je eigenlijk aan die lidtekens?’ vroeg Ven. Ze streek langzaam over die zachte roze streep. Bill zijn gezichtsuitdrukking veranderde, waardoor Ven wist dat dat een gevoelig onderwerp was. Ze pakte zijn hand vast, en legde hem tegen haar hart.
‘De nacht dat Thereza stierf werd ik... onoplettend,’ zei Bill. ‘Ik rende weg uit het ziekenhuis zonder haar nog een keer te kunnen aankijken, en werd aangereden door een grote vrachtwagen.’
Ven herinnerde zich dat ze Georg ook niet kon bekijken voordat ze wegging. Ze wist dat ze ook onoplettend was geworden, en in het midden van de straat was gaan dansen. Ze spande haar kaken op.
‘Mijn gezicht is gerepareerd geweest, zoals je al kunt zien. Mijn arm was eraf gerukt, samen met mijn hele schouder. Gustav heeft dat allemaal voor mij vervangen. Hij heeft me een nieuwe long gemaakt, een nieuw hart, en een nieuwe ruggengraat. Zelfs mijn ribben,’ hij wees naar zijn rechterribben vlak boven het enorme lidteken ‘zijn vervangen.’
Ven probeerde te verwerken wat Bill haar net allemaal gezegd had. Hij had zoveel pijn geleden die dag. Het moest verschrikkelijk voor hem geweest zijn.
De rest van de dag was Ven boven zich aan het opmaken in de badkamer. Bill was beneden een nieuw plan aan het maken. Deze keer ging het lukken, dat had hij gezworen. Ven geloofde hem wel. Na al die pech moest het toch wel één keer goed gaan? Ze keek naar haar haar. Het zat slordig op haar hoofd. De kleur was nog altijd even bruin als de laatste keer dat ze in een spiegel gekeken had - hoe lang was het al geleden? Ze zag er eindelijk goed uitgerust uit. De paarse kringen rond haar ogen waren weg, en haar ogen zelf straalden. Haar huid was zacht door de zeep die Bill gebruikt had gisteren. Ven ademde de geur ervan in. Het rook naar lavendel.
Een zacht getik op het raam leidde ven af. Ven draaide haar hoofd, en schrok.
Voor ze kon schreeuwen, lag ze al op de grond. Overal rondom haar lagen er glasscherven. De man - waarschijnlijk Dell - had een pijltje naar haar geschoten. Ven voelde zich meteen al slaperig. Toch probeerde ze onopmerkelijk een armband dat rond haar pols lag uit te trekken. Als ze ontvoerd werd, moest Bill het weten.
Niet veel later was Ven al buiten bewustzijn.
Reacties:
Eigenlijk hebben Kay en Dezh al gezegd wat ik wilde zeggen...
Waarom ontvoeren ze haar nu? Ze mogen haar niet ontvoeren, want, want, neen!
En - zucht - Zoom into Me... <3
Zoom into Me *.*
EN - alweer wat Kay zegt, ik kan niet reageren o.o
Ven mag niet ontvoerd zijn! Ze moeten gelukkig samen blijven & voor altijd bij elkaar leven & hun zoontjes zijn al beste vrienden dus dat is goed, en en en en... *aargh*
[Het stukje van Bill + Ven die elkaar eindelijk vinden was trouwens prachtig <3]
Me. Wants. More! *.*
NEE!
Niet nu die twee eindelijk verliefd zijn - mhiii - echt niet nu!
Waarom ontvoeren ze haar nu weer? Ze heeft toch al genoeg ellende meegemaakt?
Kunnen ze haar nu niet nog een heel klein beetje meer geluk gunnen?
Laat Bill en Ven gewoon snel die computergegevens uit de weg ruimen, zodat er niet nog meer slachtoffers vallen.
Desalniettemin (wat een woord o.o' ) was dit echt een mooi stukje. En Zoom into Me zal me nu altijd aan Humanoid doen denken! <3
Pffrt, stomme Dell. Ik maak je een kopje kleiner! Grr!
Wow, je kunt echt zo goed schrijven.
Je verhaal is echt super!