FanFic.nl

Zwarte schaduw

Hoofdstuk 3 Problemen

Geschokt sla ik mijn hand over mijn mond en neus en probeer rustig na te denken. Mijn ogen schieten angstig naar Sophie. Haar nek hangt in een onnatuurlijke houding en uit een wond boven haar oog druppelt een dun straalt bloed.
Ik haal voorzichtig mijn hand weg en houd mijn lippen stevig op elkaar. Ik buig naar haar toe en kijk naar beneden. Haar benen zitten strak ingeklemd tussen de autostoel en het dashboard. Alsof dat nog niet genoeg is, is Sophie’s deur ingedeukt en duwt tegen haar aan. Ik gris mijn gordel los en zet mijn handen tegen het koude metaal. ‘Kom op,’ mompel ik. ‘Werk nou even mee.’
Ik knijp mijn vingers in het metaal en duw langzaam maar zeker de deur ‘’uit’’ de auto.
Zodra de deur ver genoeg uit de auto is, hef ik mijn vuist op. Met alle kracht die ik in me heb, ram ik de voorruit kapot en klauter er doorheen. Ik stuif naar de passagierskant en ruk Sophie’s deur open.
Een halve seconde sta ik stil - nadenkend wat ik moet doen. Vervolgens pak ik haar arm beet en begin haar uit de auto te sjorren. Nutteloos. Het dashboard zit nog steeds in de weg. Dit keer hef ik mijn voet op en ram deze tegen het dashboard aan.
Met luidgekraak knalt het naar beneden. Terwijl we in zo’n afschuwelijke situatie zitten moet ik inwendig toch wel lachen. Ik had nog nooit eerder de kans gehad op tegen een dashboard aan getrapt. Vet.
Meteen daarna word ik terug naar de werkelijkheid getrokken. Sophie. Halfdood. Jason.
Ik steek mijn handen onder haar benen door en til haar voorzichtig uit de auto. Ik krimp in elkaar zodra ik een luid gekraak hoor dat niet afkomstig wat van het dashboard.
Ziekhuis? Nee, de dokters zouden het kansloos vinden en haar gewoon laten sterven. Mijn huis? Ha, wat dacht ik wel niet. Als de dokter niks konden uitbrengen, wat moest ik dan doen? Even worden mijn ogen groot. Ik zóíº wat kunnen doen - maar, was ik daar lichamelijk en geestelijk op voorbereid?
Wat nou als ik haar enige kans was. Ik wordt ruw uit mijn gedachten getrokken door haar hart dat steeds minder ritmisch gaat bonken.
Doen of niet doen? Sophie het onsterfelijke leven schenken, of haar laten overlijden. Een ogenblik sta ik stil, met een zacht bonkend hart in mijn armen.
Het volgende moment vlieg ik met Sophie door het bos, zover mogelijk van de bewoonde wereld vandaan.

Twijfelend zit ik naast Sophie aan het bosmeer. Het water glanst in de zwakke avondzon en werpt een schitterend licht op haar gesloten gezicht. Ik haal bibberig adem en staar met bedroefde ogen naar het zwakke gezicht van mijn beste vriendin.
Dan neem ik een besluit. Ik kan haar niet laten sterven. Ik móét het doen. Ik zucht diep. Kan ik mijn vriendin bijten? Ik weet dat het de beste oplossing is maar… Je weet nooit zeker of alles goed afloopt.
Misschien was ik wel te laat… Plotseling gaf Sophie een schreeuw en haar lichaam schiet omhoog. ‘Shh, Sophie,’ suste ik terwijl ik het definitieve besluit neem. Langzaam boog ik naar haar toe terwijl ik geruststellende woordjes fluisterde. ‘Alles komt goed, Soof. Rustig maar.’
Voorzichtig naderde ik haar keel. Ik opende mijn mond en zag mijn tanden reflecteren in het water.
Ik zette mijn kaken om haar klamme keel. ‘Ik houd van je,’ fluisterde ik voordat mijn tanden in haar vel liet zinken.
Ze gaf een schelle schreeuw waarna ze nog wat woordjes murmelde en haar hoofd opzij liet vallen.
‘Sophie,’ fluisterde ik angstig terwijl ik probeer om de zoete geur die veroorzaakt word door haar bloed uit mijn neus probeer te brengen. ‘Sophie, hoor je me?’
‘Ze hoort je niet.’ Vliegensvlug stond ik op, draaide me om en stond onmiddellijk oog in oog met de mooiste vampier die ik ooit gezien had - en dat zegt heel wat.
Zijn glanzende zwarte haar viel perfect over zijn bleke gezicht en zijn gouden ogen keken mij onderzoekend aan. Zijn neus was perfect in verhouding met de rest van zijn gezicht en zijn lippen vormden een volmaakte grijns.
‘Moet jij niet naar je prooi toe,’ merkte hij droog op terwijl hij achteloos richting Sophie knikte. Geschrokken draai ik me om een binnen enkele seconden zit ik weer naast Sophie. Ze lag er roerloos bij maar ik wí­st dat ze van binnen in brand stond.
Plotseling hoor ik een kalme stem achter me. ‘Is het een vriendin van je?’ Ik draai mijn hoofd om terwijl ik Sophie’s hand krampachtig blijf vasthouden.
Ik knik. ‘Ja,’ fluister ik. Hij knikt en loopt om Sophie heen zodat hij aan de andere kant kan gaan zitten.

Een hele tijd zitten we daar, in stilte zonder te weten of Sophie het overleefd. Plotseling begint haar ritmische gebonk te versnellen. Angstig kijk ik naar de donkerharige jongen. ‘Het is bijna afgelopen,’ glimlacht hij. Ik knik. ‘Ik ben trouwens Lucas.’
Mijn hoofd schiet weer omhoog en ik kijk hem met grote ogen aan. ‘Victoria,’ mompel ik terwijl ik me van mijn beschaamde reactie bewust word.
Sophie’s hard gaat steeds luider en harder bonken en uiteindelijk is er geen logisch verband meer in te herkennen.
Plotseling schiet Lucas’ hoofd omhoog. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes en zijn ogen glijden ingespannen langst de inmiddels donkere bomen.
‘Wat?’ fluister ik terwijl ik de angst probeer te onderdrukken.
‘Een vampier,’ mompelt hij terwijl zijn ogen op de bomen gericht blijven. ‘Ik ken de geur niet.’
Langzaam snuif ik een beetje lucht op waarna ik zachtjes begin te grommen. ‘Jason,’ sis ik terwijl mijn grom steeds luider en luider word. ‘Wat wil hij?’
Lucas haalt zijn schouders op. ‘Geen idee. Waarschijnlijk heeft hij geen positieve bedoelingen.’
Angstig knijp ik wat steviger in Sophie’s hand. ‘Wat gaan we doen?’
Hij lacht schamper. ‘Wé gaan niks doen. í�k ga wat doen.’
‘Je gaat toch niet…’
‘Helaas wel,’ zegt hij terwijl hij opstaat. ‘Hij zal zich niet kunnen beheersen zodra hij bij Sophie komt en jij wilt haar ook niet in de steek laten.’
Tevergeefs zoek ik naar een tegenargument. Glimlachend kijkt hij me aan en geeft een kneepje in mijn schouder. ‘Maak je geen zorgen, ik ben tegen hem opgewassen. Blijf vooral bij Sophie en ga me niet achterna.’
Na die geruststellende woorden draait hij me de rug toe en sprint de duisternis in.

Reacties: