FanFic.nl

Schrijfwedstrijd-stuff

Amsterdam, 13 juni 2010

Stomme, lieve ik,

Ik ben jou. Je gelooft me vast niet, maar ik ben jou, en jij wordt later mij. En ik ken je goed genoeg om te weten dat je nu of denkt dat Harry Potter toch bestaat en dat dit een teken is uit Zweinstein, of dat dit een stom grapje is van een van die domme kinderen die je je vrienden mag noemen. Maar ik kan het bewijzen. Ik weet iets wat alleen jij weet, jij en een of andere gast die naar Tilburg is verhuist. Je hebt het met hem gedaan. In groep drie.
Dus, geloof je me? Of ben je daar te slim voor? Je vind jezelf slim. Je vind jezelf beter dan alle anderen, in alles wat er maar is. Tekenen, lezen, schrijven, rekenen, knutselen, muziek. Stom, arrogant kind dat je bent. Ik haat je. Ik snap je niet. Als je zo goed kan lezen, waarom zoek je dan niet even op wat “aardig zijn”� betekent? Want dat weet je kennelijk nog niet. Dat kun je niet. En nu? Wat denk je nu? Haat je me, alleen omdat ik de waarheid zeg? Ga je huilen, omdat ik je arme lieve kleine hartje pijn heb gedaan? Word toch wakker. Ouder worden is niet alleen laat naar bed gaan en altijd chips mogen eten. Leven is niet alleen plezier hebben en dan zeker weten dat als je thuis komt, alles wat je nodig hebt er gewoon maar voor je is, zonder reden. Het is allemaal niet half zo leuk als je denkt. En kennelijk is het alles wat je wilt. Groot worden. Oud zijn. Dom, naïef rotkind. Ik haat je, en ik hou van je. Toch wel. Omdat er stiekem, diep verstopt tussen alle littekens nog een stukje jou in mij zit. Omdat ik ergens toch zo egoïstisch ben dat ik het liefst weer egoïstisch wil zijn. Omdat ik van je wil houden, omdat ik van mezelf wil houden, gewoon, omdat ik weet dat als jij het kan, ik het ook moet kunnen. Ik snap het niet. Ik kan het gewoon niet meer. Iets tussen jou en mij in heeft het allemaal laten verdwijnen. En dat spijt me. Geloof het of niet, maar dat doet het echt. Ik wil weer terug. Ik wil weer jou zijn.
Het was leuk, jou zijn. Echt. Dank je wel. The Beatles schreeuwen Hello Goodbye in mijn oor, speciaal voor jou. Omdat dat je lievelingsliedje was. Toen je in de kleuterklas zat, met je rode regenjasje en je tas waar Nijntje op staat. Ik heb nog een foto van je. De beste die er is, die er ooit zal zijn, met jou erop. En ik weet nog, toen met het Kerstdiner, toen je fluitspelen moest. Hij lag op de kast, die fluit van je, maar je kon hem niet vinden. Dus toen ging je maar zingen. Dat was toch bijna hetzelfde, volgens jou. En toen, toen papa en mama je op kwamen halen, zei juf Jannetje dat ze het ongelofelijk vond dat je niet moest huilen. Dat je een heel vrolijk en lief kind was. ‘Maar dat is toch iederéén?’ riep je. Dat is zowat het enige wat ik me nog echt precies herinneren kan van jou, van de kleinere versie van mij. En ik wil dat je altijd zo blijft. Zoals je toen was.
Misschien snap je me wel niet. Misschien staat er teveel onzin omheen om het te snappen. Het spijt me, dan, als het zo is. Ik wil teveel vertellen om het allemaal te kunnen zeggen, geloof ik. Ik weet niet hoe ik beginnen moet.
Weet je waarom papa altijd bijtjes doodslaat, als ze op de grond liggen en zo vreemd bewegen? Niet omdat -ie ze haat. Omdat als bijen doodgaan, ze de niets meer voelen, en als ze op de grond liggen en bijna dood zijn, dan hebben ze pijn. En papa wil niet dat ze pijn hebben, dus maakt hij ze maar dood. Want soms is dat beter dan leven. En ik weet dat het vreemd is, ik weet dat je me niet begrijpt, maar probeer het toch maar. Soms is doodgaan beter dan leven. Voor jou nog niet, voor mij wel. Maak je maar geen zorgen, ik red het wel. Ik durf het toch niet. Maar jij zou het wel durven, denk ik. En dat maakt me bang. Ik hoop dat je dit alles meteen vergeet. Alleen - alleen ben ik zo bang dat je dat niet doet, als ik het je verteld heb. Als ik verteld heb dat ik je op je knieën wil zien zitten, smekend, huilend, vragend of je alsjeblieft gewoon dood mag gaan. Ik wil een elektrische puntenslijper, en ik wil je je eigen vingers erin zien stoppen. Ik wil dat je je ogen uitkrabt met dat wat er van je nagels over is, ik wil het bloed als tranen uit je lege oogkassen zien stromen. Ik wil je punaises zien eten tot er niets meer van je tong over is, je voeten los van je enkels op de grond zien liggen. Geloof me, ik meen het. Ik wil niets liever, echt, niets liever, dan jou dood zien gaan, en weten dat als jij niet meer leeft, ik dat ook niet doe.


Maar vergeet dat maar. Vergeet het allemaal maar. Ga maar in bed liggen, met Beer en met Dekentje. Vraag mama of ze je toedenkt. Een kusje op je neus, een aai door je haar. Een glaasje warme melk, vierenzestig schaapjes om te tellen. De sterren en de maan, speciaal voor jou aan de zwarte hemel gezet. Niet bang zijn. En slaap lekker, kleine meid. Doe maar net of je alles gedroomd hebt. En morgen als je wakker wordt, dan is het allemaal weer voorbij. Zoals altijd.

Reacties: