FanFic.nl

Orphan. [IC]

Hoofdstuk 4.

Ik was op vakantie.. vandaar dat het zo lang duurde. (;
Ik zal snel deel 5 posten, zodat TH er eindelijk invoorkomt. (:

Zenuwachtig zat ik met mijn been te wiebelen. ‘Sam, waar zit je mee?’ vroeg Gretchen. Ze legde haar hand op mijn knie. Ik zuchtte een keer diep en zei toen: ‘Wil jij met me mee mijn broer opzoeken?’
‘Ben je daar nou alweer mee bezig! Ik zei dat je het met rust moest laten!’ Abrupt stopte het praten van alle andere mensen die ook aan de eettafel zaten. Gretchen was wel een aandachtstrekker, dat was me nu duidelijk. ‘Ja en ik heb toestemming om hem op te mogen zoeken,’ fluisterde ik. Kwaad keek ik alle andere aanwezigen aan, zodat ze zich snel weer richtten op hun eten. Maar ik wist dat iedereen nu luisterde, het was immers doodsstil. ‘Als je gaat ga je maar zonder mij, ik ga niet mee,’ zei Gretchen op een hatelijke toon. Ik vroeg me af waarom ze zo deed. ‘Dus ik mag van jou alleen niet gaan omdat hij niet weet dat ik besta? Daar moet snel verandering in komen.’
‘Nee Samantha, je begrijpt het niet, je begrijpt er helemaal niks van.’
‘Hoe kan ik het nou begrijpen als je het me niet uitlegt! Zijn pleegouders hebben hun nummer achtergelaten, ze willen dat ik ze bel,’ zei ik.
Achteloos haalde Gretchen haar schouders op, ‘Bel maar dan,’ antwoordde ze.
‘Best. Pff, dat doe ik lekker ja! En ik neem mooi iemand anders mee die me het wel gunt!’ Met een ruk stond ik op, zodat de stoel met een klap op de grond viel. Gretchen draaide haar hoofd weg, maar ik ving nog net een glimp op van haar gekwetste uitdrukking. Eigen schuld, dikke bult. Dat klonk zo kinderlijk, maar het was wel de waarheid. Als zij niet eerlijk tegen me wilde zijn, moest ik het maar anders aanpakken, zonder haar gebruikelijke hulp.

Die volgende ochtend klopte ik op de deur van het kantoor van meneer Jones. Wanneer ik geen gehoor kreeg, klopte ik nogmaals. ‘Ja, binnen.’ Hoorde ik zijn stem zeggen.
Ik opende de deur en liep het kantoor binnen. ‘Mevrouw Krone,’ was zijn groet. Hij knikte me toe, wees met zijn hand naar de stoel die voor zijn bureau stond, en vouwde vervolgens afwachtend zijn handen.
Een beetje onzeker liet ik me op de aangewezen stoel zakken, mijn blik naar onderen gericht. ‘Je wilt zeker bellen?’ vroeg hij, wanneer ik zwijgend bleef zitten. Ik schudde mijn hoofd en richtte mijn blik op. ‘Nee, eigenlijk niet,’ antwoordde ik.
‘Ik, euh - Gretchen deed een beetje raar tegen me,’ verklaarde ik. Wanneer ik deze woorden uitgesproken had, vroeg ik me af waarom ik hiermee naar meneer Jones kwam. Voor hem was dit waarschijnlijk toch maar tijdverspilling. ‘Ja, klopt. Gretchen heeft me al ingelicht over je ‘plannen’, vandaar dat ik dacht dat je nu wilde bellen. Maar er is één ding wat ik vergeten ben te vertellen, ik heb er simpelweg niet meer aangedacht, iets waar Gretchen op doelde, maar niet bevoegd was je dat te vertellen,’ begon meneer Jones. Peinzend keek hij me aan.
‘W -wat dan? Hij is toch niet dood?’ vroeg ik en meteen schoot er een doemscenario door mijn hoofd. ‘Nee, nee!’ antwoordde hij meteen en stiekem lachte hij even.
Opgelucht haalde ik adem. ‘Er is iets dat je moet weten over je broer - het is niks ergs. Alleen is het in jou geval iets ingewikkelder om hem te ontmoeten.’
Inmiddels zat ik op het puntje van mijn stoel, zo nieuwsgierig als maar kon.
Meneer Jones glimlachte even, bij het zien van mijn geboeide gezicht en vervolgde: ‘Je broer is namelijk beroemd.’
Door mijn continue zwijgen, vervolgde meneer Jones zijn uitspraak, zonder op antwoord te wachten: ‘Waarschijnlijk zijn ze al tig keer verhuisd en is dat nummer wat je gekregen hebt allang niet meer geldig. Als je je broer wilt opzoeken, zullen we daar wel wat meer moeite voor moeten doen.’
Georg beroemd? Verdwaasd herhaalde ik deze woorden in mijn hoofd.
‘Bedoel je beroemd als in... wereldberoemd, of beroemd als in.. plaatselijk beroemd?’ vroeg ik voorzichtig.
‘Nou euh, tja - wereldberoemd, of zo nodig nog beroemder, maar daar is geen woord voor,’ was het antwoord. Meneer Jones glimlachte eventjes, en stelde me gerust door vlug te antwoordden: ‘Maar ik heb connecties, en als het goed is kan ik hem wel opsporen. Ik heb namelijk ergens het nummer van zijn manager, ooit gekregen. Ik zal alles even voor je uitzoeken, maar dan verwacht ik wel één ding van je…’
Ik knikte al, voor ik ook maar wist wat de voorwaarde zou zijn. ‘Ik wil dat je het met rust laat Samantha, dat je netjes je lessen volgt en er niet meer over begint tot ik je erop aanspreek. Stem je daarin toe?’
‘Ja,’ antwoordde ik, maar besefte gelijk hoe moeilijk dat ging worden. ‘Goed dan! Ga maar gauw naar je les, niet te veel naar buiten kijken en beleefd zijn hè.’
Ondanks zijn woorden lachte hij, voor de zoveelste keer dit gesprek.

Reacties: