FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

Tien jaar

Ik was niet de vrolijkste sterkste Joan, die ik ooit geweest was. Maar dit kon geïnterpreteerd worden als ‘volwassen worden’. Ik dacht nog vaak aan Draco, Freds steun was onbeschrijfelijk, tenslotte was hij nu al tien jaar dood. Tien jaar weg bij me, daarmee had hij een stuk van me afgescheurd en meegenomen. Tijd heelt kan de wonden niet helen als er geen huid genoeg is. Neen tijd heelde mijn wonden niet, het droogde mijn tranen, maar niet de wonden, Draco was in ijn gedachten en in mijn hart voor altijd. Fred steunde me, hij was blij dat hij me bij zich had en besefte dat de pijn nooit volledig weg zou zijn. Waar vind je nog zo iemand? Op Draco’s ‘sterfdag’ trok ik met de honden naar mijn huisje aan het meer. Dan praatte ik tegen hem, maar er vloeiden reeds minder tranen. Hij had nooit meer gecominiceerd met me. Ik las de brieven van Draco door en voelde me haast schuldig toen ik besefte dat ik ze niet meer volledig van buiten kende. Ik vergat een woord of hoeveel xjes de brief afsloten. Dan leesde ik ze opnieuw en opniew, zijn handschrift in mijn hoofd brandden en daarbij elk puntje, af het ontbreken van een puntje weer wist. Dan keerde ik weer terug naar George en Fred. Het voelde soms vreemd om zo te rouwen over een zestienjarige, als zesentwintigjarige…Mensen hadden in mij steeds een sterk meisje gezien. Eigenlijk was ik gewoon gedreven en ik had doelen, de wil om wat te bereiken. Nu was er niks meer te bereiken, geen doel meer. Geen doel, niet vechten, niet streven, niks. Ik hield van Fred en Fred hield van mij. Dit was nu mijn nieuwe leven.
Op een Donderdagmorgen stond ik in de winkel. Het was vijf november en dus school. Nadat ik de winkel schoongemakt had, ging ik binnen om te eten. Fred en George hadden net tafel gezet en de radio speelde een vrolijk deuntje.
“smakelijk!”�
Er volgde er nog twee en we begonnen te eten. Iets later luisterde we geschrokken naar de radio.

“Beste luisteraars,
Het is nua al het tiende jaar dat ik jullie herinner aan een vermiste ster in wording. Ik heb jullie al vaak het zelfde verteld. En omdat het dit keer anders is, wil ik het hele verhaal eerst nog eens doen. Joan Dhanes is gekend als het meisje dat Zweinstein naar zijn overwinning in het WK Junior voor Zwerkbal haalde. Dit is slecht een van haar vele talenten. Naast haar gave in het trainen, werd ze een symbool voor moed en gezag. Een kleine notie onder haar naam is haar medewerking tot het verslaan van Jeweetwel. Albus Perkamentus en Harry Potter zijn er beiden van overtuigd dat zonder haar Zijn heengaan niet zo makkelijk verlopen zou zijn. De schade die ze hier echter aan opliep heeft haar diep geraakt en sindsdien is ze verdwenen. Ze liet een wereld waarin ze op handen gedragen werd achter. Nu hebben we echter uit een goede bron vernomen dat dit niet langer zo is. Perkamentus zou volgens deze bron Joan minstens zeven jaar terug gevonden hebben. Zodra meer daarobver, blijf luisteren!”�

Ik keek de jongens aan, de ongelovig naar de radio staarde. George sprong op. “Leo…heeft hij het niet gedaan gemaakt met dat vreemd geval?”�
“ja, maar ze leek…”�
“hoor je me niet goed? HIJ heft het gedaan gemaakt.”�
“….dat is zo laag..”�
De radio wist even te vertellen waar ik verbleef en ik besloot even onder te duiken in mijn huisje. De dagen die volgde waren hel voor de jongens, de winkel was drukker dan ooit. Mensen wouden zien of het waar was. Toen de hysterie toch wat minderde, keerde ik terug.
Ik stond enkele dagen later zelfs alleen in de winkel. Het was nog vroeg en ik verwachte geen klanten, toen de bel toch ging was ik verbaasd. Maar niet half zo verbaasd als enkele ogenblikken later. De schok was duidelijk op mijn gezicht te zien, maar daar werd geen aandacht aan besteed.
“Goedemorgen Joan”� klonk het kalm. Ik was even te verbaasd om te antwoorden.
“Je was moeilijk om vinden, na een langdurende zoektocht vind ik je daar, waar ik je oorspronkelijk begon te zoeken.”� Zei Lucius, nu met zijn mondhoek licht opgekruld.

Reacties: