Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Unexpected Friendship » 37. The Unexpected Hug
Unexpected Friendship
37. The Unexpected Hug
Yvonne's P.O.V.
Het was net licht geworden en ik staarde naar de bovenkant van mijn hemelbed. Het was stil in de slaapruimtes. Dat was logisch, want iedereen sliep nog. Toch kon ik de slaap niet meer vatten. Ik schoot in mijn kleren en liep de trappen af naar de leerlingenkamer. Daar ging ik op de bank voor de haard liggen. Ik schatte dat het 6 uur was. Eigenlijk was het slimmer geweest om gewoon weer terug te gaan slapen, al was het maar een kwartiertje. Ik zou vannacht de slaap hard nodig hebben, als ik na moet blijven bij Sneep. Een koude rilling ging over mijn rug. Dat zou zeker geen pretje worden. En dat allemaal door die kwal van een Thomas. Het was ook zo naïef om te denken dat hij me zou helpen. En Cas...Waarom had Thomas gezegd dat hij toch gekomen was? Had hij het van te voren afgesproken? Kenden ze mekaar? Toen uiteindelijk de eerste Zwadderaars in hun pyjama naar onderen kwamen besloot ik wat ik ging doen die dag. Ik zou vandaag, tijdens mijn eerste dag vliegles, Cas aanspreken. Ik moest weten waar het op sloeg. Kenneth en Maxwell kwamen de trap afgelopen, en we wachtten nog even op Lili. Toen liepen we met z'n vieren naar de Grote Zaal om te eten.
Uilen vlogen over en weer, maar het viel me op dat de tafel van Huffelpuf toch wel heel veel bezoek van de uilen kreeg. "Eeeh...Ik moet even naar de wc." Zei Lili, en nog voordat ik antwoord had gegeven liep ze weg. Ik keek om me heen, maar Cas en Thomas waren nergens te bekennen. 'Cas zou ik zo toch wel zien. En Thomas wíl ik niet eens zien.' Dacht ik en ik nam een grote hap van mijn boterham met ei. Lili bleef heel lang weg, en uiteindelijk zag ik haar toch vanachter de tafel van Huffelpuf tevoorschijn komen. "Was je verdwaald of zo?" Grapte ik. Lili keek me serieus aan. "Eeehm...Nou...Nee, dat niet, maareeeh...Ik moest nog even wat regelen. Toen hoorde ik een blije schreeuw. "Ooooh! Carlo! Dat had je écht niet hoeven doen!" Ik herkende de stem niet, maar ik zag aan Monika's gezicht wat er aan de hand was. "Sorry, maar ik moet ook even naar de wc." Zei ik zo nonchalant mogelijk en ik liep weg. Ik liep naar Monika toe. Ze was aan het praten met 2 Huffelpuffers die ik niet kende over de betoverde ketting die ze had gekregen. "Dus deze kan in í¡lle kleuren veranderen?" Vroeg ze blij. Toen ze zag dat de 2 Huffelpuffers met hun mond open naar me aan het staren waren draaide ze om. "Eeeh...Hoi." Zei ze verbaasd. "Hoi." Zei ik. Ik staarde naar mijn voeten. "Ik wilde je even feliciteren." Zei ik. "Ik heb niet echt een cadeau, maar ik wist het eigenlijk niet." Gaf ik eerlijk toe. Nog steeds stond ze me verbaasd aan te kijken. Ik weet niet wat me op dat moment bezielde. Ik kon er niets aan doen. Het was...Je kan het een soort reflex noemen. Maar toen ik het deed leek het net alsof het in de hele Grote Zaal een moment stil was. Ik gaf haar een knuffel.
Opeens begon iedereen van de Huffelpuftafel te fluisteren, en binnen de kortste keren was het gerucht zelfs over de Zwadderichtafel verspreidt. "Yvonne, ik..." Stotterde Monika. Het gefluister maakte me niets uit. Ik had toch geen vrienden meer. Ja, Lili misschien. Maar die was ook bevriend met Monika. Waarom zou ik dat niet mogen? Toch vond ik het maar eng dat iedereen het over mij leek te hebben en ik besloot dat dit het moment was om de zaal uit te lopen. Ik had mijn eten toch op.
Ik kwam heel vroeg bij het open veld aan waar de vliegles gehouden werd. Ik ging op het gras zitten en sloeg mijn armen om mijn knieën heen. Ik was blij dat ik nog even alleen was. Dan kon ik tenminste nog even mijn gedachten op een rijtje zetten. Zelfs Madame Hooch was er nog niet. Het verbaasde me dan ook dat er nog iemand anders aankwam. Het was Monika. "Ha." Zei ik. Ik trok mijn knieën nog iets hoger op. "Ha. Mag ik...?" Vroeg ze toen ze op de grond naast mij wees. "Tuurlijk." Zei ik en ik staarde naar het verboden bos. "Ben jij ook zo nieuwsgierig wat er in dat bos is dat wij niet mogen zien?" Vroeg ze aan mij. Ik knikte. "Misschien zijn het wel draken. Of weerwolven. Of ze verstoppen er iets." Ik zweeg. En zij ook. Zo zaten we daar een tijdje. "Wat jij gedaan hebt voor me was het mooiste verjaardagscadeau dat ik ooit heb gekregen." Ik keek haar aan. "Ik gaf je alleen maar een knuffel." Zei ik. "Dat doet normaal gezien iedereen op een verjaardag." Ze keek me aan. "Maar jij bent een Zwadderaar. Het was misschien dom...Maar ik dacht dat we ruzie hadden." "En het cadeau van Carlo dan? En van die twee Huffelpuffers? Dat leek me veel mooier!" Protesteerde ik. "Van Carlo had ik zoiets verwacht. En van de Huffelpuffers...Nou...Ze meenden het niet. Ik weet gewoon dat ze het niet meenden. Ze doen níº aardig tegen me, maar het kan best zijn dat ze over een week mijn naam niet eens meer herinneren. Van jou verwachtte ik het niet, én ik weet dat je het meent." We zwegen allebei. "Je bent een goed mens, Yvonne. Je weet het alleen zelf niet." Ik staarde naar de grond.
Toen iedereen was gearriveerd ging Madame Hooch voor de groep staan. Ze stelde zich voor. Daarna wees ze iedereen een bezem aan. "Goed. Ga nu allemaal langs jullie bezems staan." Commandeerde Madame Hooch. Iedereen deed dat. "Doe jullie hand nu boven jullie bezems en zeg: Op!" "Op!" In één keer schoot de bezem met een imense kracht van de grond af en ik schrok me wild. Toen uiteindelijk de laatste personen de bezems ook omhoog hadden gekregen ging Madame Hooch verder. "Goed gedaan iedereen. Jullie gaan nu op de bezem zitten en als ik tot drie heb geteld zetten jullie je af aan de grond. Je helt naar voren om sneller te gaan, naar achteren om te remmen. Sturen doe je door naar links of rechts te remmen. Als ik fluit dan komen jullie weer naar de grond. 1..." Iedereen ging op de bezem zitten. "2..." Er klonken wat gespannen geluidjes uit de mond van sommige leerlingen en ze trokken een angstig gezicht. "3!" Ik zette me af en ik voelde dat ik met beide benen van de grond kwam. Ik moest oppassen dat ik niet tegen andere leerlingen aanvloog. Toen zag ik dat er maar een stuk of twintig leerlingen van de grond af waren gekomen, waaronder Monika, Leona, Thomas, Kenneth, Lili en Katja. Toen zag ik dat een Ravenklauwer tegen een Griffoendor opvloog. Madame Hooch toverde een gigantisch matras en ze kwamen zonder blessures op de grond. Het was geweldig, het gevoel van vrijheid. Voorzichtig leunde ik een beetje naar voren en ik voelde dat ik met een ruk naar voren getrokken werd. De wind vloog door mijn haren en ik had me nog nooit zo goed gevoeld. Al mijn zorgen waren op slag verdwenen.
Toen zag ik dat er nog een groep mensen van de grond kwam, waaronder Cas. Hij vloog eerst een paar rondjes, en uiteindelijk kwam hij naar me toe. "Hee." Zei hij. "Geweldig hè? Dat vliegen?" Vroeg hij enthousiast. "Ik weet dat dit misschien niet het goede moment is om het te vragen, maar wat is er aan de hand tussen jou en Thomas?" Verschrikt draaide hij zijn bezem om. Ik denk dat hij keek of hij niet toevallig in de buurt was. Ik wist allang dat wij alleen waren. Toch fluisterde hij. "Dit is inderdaad niet het goede moment om het daarover te hebben. Kan je na het avondeten even naar de kassen komen? Ik weet zeker dat daar niemand ons af kan luisteren, behalve professor Stronk." Hij draaide zich nog eens om. "Is goed." Zei ik. Toen vloog Cas zo snel als hij durfde weg. Net op dat moment hoorde ik het fluitje. Ik helde mijn bezem heel ver naar voren en ik had het gevoel dat ik neerstortte. Op het laatste moment trok ik hem weer recht. De leerlingen die niet in de lucht hadden weten te komen slaaktten kreetjes toen ze dat mij zagen doen. Het gaf me echt een geweldig gevoel. Ik kon niet wachtten op de volgende vliegles.
Reacties:
'Je bent een goed mens, Yvonne."
Laten we allen Yvonne aanbidden. Want ze is idd een goed mens
Ow wat leuk hoofdstuk!
Maar was je nou neergestort op een paar andere?
leuk, komt er snel meer?