FanFic.nl

it all starts in the fifth year

hoofdstuk 15

Het werd allemaal weer wat normaal voor Aily. Januari ging over naar februari en maart begon. Aily was nu dertien weken zwanger. Ze had niet zoveel last meer van de ochtendmisselijkheid. Ze kon wel merken dat ze zwanger was. haar borsten waren al flink groter geworden en er was ook al een kleine bolling te zien. Niemand had het nog opgemerkt. Zelf Malfildus niet waar ze erg blij mee was. Ze wou het het liefst zo lang mogelijk geheim houden. Ze was dan wel over de twaalf weken, maar ze was bang dat ze zou worden nagekeken en ze zou mooi matriaal zijn voor de roddels hier op school. De leraren hielden wel rekening met haar, nou ja de meesten. Sneep en Omber deden net alsof nu neus bloedde. Hagrid was een totaal ander verhaal. Ze mocht bij Verzorging van Fabeldieren niet veel doen. Hoogtepunt van de les was toen ze een Flubberwurm mocht voeren.
Vanavond zou ze Dobby voor het eerst ontmoeten. Iedereen zei dat Dobby oke was, maar zij moest het eerst nog zien. Nadat ze haar controle had gehad bij Ulkje, moesten ze nog even blijven zitten bij Anderling. ‘Ron, jij kent Dobby al, maar Aily kent hem niet. Dobby.’ Ze hoorde een knal en daar stond een huiself met de meest vreemde kledingkeuze die ze ooit had gezien. Hij had drie paar sokken aan, maar niet een was gelijk. Hij droeg een Wemel trui, kastanjebruin, dus hij was van Ron. En een korte vieze witte broek. ‘Proffesor Anderling, u roept mij.’
‘Ja Dobby, ik wil je voorstellen aan Ron en Aily, jij gaat straks op hun kindje passen.’ Dobby maakte een grote buiging en piepte. ‘Mevrouw Aily en Meneer Wemel. Ik zal heel goed op u kindje passen.’
‘Hallo Dobby, ik ben blij dat je even langs wilde komen. Vertel eens heb je wel eens vaker op kinderen gepast.’
‘Ja, mevrouw, ik heb veel op het kind van mijn oude familie gepast. Hij zit nu op zweinstein.’
Ze kletsten nog een heel eind door totdat Aily er zeker van was dat zeker van was dat Dobby goed op haar kindje zou passen. Daarna gingen ze vlug naar de leerlingenkamer om hun huiswerk van Omber af te maken. Aily was alleen zo moe dat ze het maar voor de helft afkreeg. Ze wou nog verder maar Ron stuurde haar naar bed.

‘Zo mevrouw Maurits, waarom heeft u uw huiswerk niet af?’
‘Sorry Professor Omber. Maar ik had gister een afspraak met Professor Anderling, en daarna was ik zo moe dat ik me niet meer op mijn huiswerk kon concentreren.’
‘En u denkt dat dat een goed excuus is, een weekje nablijven mevrouw Maurits.’
‘Maar Professor, u weet toch van Aily,’ begon Ron.
‘Hand meneer Wemel, en ja ik weet van mevrouw Maurits haar toestand. Maar het is niet mijn zaak dat ze zwanger raakt. Ze moet gewoon haar huiswerk maken net als u.’ Het was doodstil in het lokaal. Iedereen keek naar Aily. ‘Ooh, sorry Aily, had je het nog niet aan je medestudenten verteld.’ Nog steeds keek de hele klas naar Aily. Ze voelde tranen branden en liep snel de les uit. Ron wou haar al achterna lopen maar Omber sprak al ‘Meneer Wemel, u gaat nu zitten anders mag u de rest van het jaar nakomen.’

‘Jenny, Omber heeft het verteld. De hele school weet het straks!’
‘Merlijns baard, ze heeft wat gedaan? Ik wist dat ze dom was maar zo dom.. Je maakt een grapje.’
‘Nee, Jenny. Ik had mijn huiswerk niet af en dat kwam omdat ik een afspraak met Ulkje had. Dat had er niks mee te maken volgens haar, dus ik mocht een week nablijven. Daarna begon Ron ook nog een keer. Daarna zei ze doodleuk dat het haar zaak niet was dat ik zwanger was en dat ik dezelfde plichten had als de rest. Jenny de hele klas keek me aan. Malfidus keek me aan met zijn domme grijns. Ik ben toen de les uitgelopen.’
‘Je moet dit aan Anderling vertellen.’
‘Ik durf de gangen niet meer over, Jenny.’
‘Kom, de les is nog niet eens afgelopen, niemand weet het nog. Ik ga wel met je mee.’ Samen liepen ze naar Anderling haar kantoor. Aily wou netjes kloppen, maar Jenny zweefde al naar binnen.
‘Jenny, wat doe jij hier?’
‘Professor, Aily staat voor uw deur. Het gaat om dat verschrikkelijke mens van een Omber.’ Anderling stond op en deed de deur open. ‘Heb je het nou weer aan de stok met Proffessor Omber?’
‘Professor, ze heeft het verteld aan de klas.’
‘Ze heeft wat gedaan?’ ze zette Aily op een stoel en die vertelde het verhaal nog een keer. Anderling was woest. ‘Dit kan ze niet maken. Ik ga nu naar Professor Perkamentus. Ik stel voor dat je naar de leerlingenkamer gaat. Ik kom naar je toe als we weten hoe we het gaan aanpakken.’
Aily slenterde terug naar de leerlingenkamer, ze pakte een plaid en ging op haar favoriete stoel zitten.

Ze werd zachtjes wakker geschud door Ron. Hij tilde haar op, ging op de stoel zitten en zette Aily op zijn schoot. Hij sloeg zijn armen over haar heen. Het was de meest fijne en opbeurende knuffel die ze ooit had gehad. Ze viel bijna weer in slaap toen Professor Anderling de leerlingenkamer in stapte. ‘Ah, meneer Wemel u bent er ook al. Ik heb met Professor Perkamentus gesproken. Het lijkt ons het beste als professor Perkamentus straks na het avondeten verteld dat je zwanger bent. Zo krijg je minder geruchten door het kasteel.’ Aily en Ron keken elkaar aan en ze wisten dat ze geen keus hadden.
‘Is goed professor.’ Zei Aily.
‘Dan nog iets. Nu de school op de hoogte is hebben we geregeld dat jullie vanavond kunnen verhuizen naar jullie eigen kamer op de jongenszaal.’
‘Professor dat is super, bedankt!’
‘Graag gedaan, dat is wel het minste wat we konden doen. Ik stel voor dat jullie de rest van de dag hier blijven, en dan met het avondeten naar de grote zaal komen.’

‘Mmmh we zijn nu toch alleen, ik weet wel wat om de tijd mee te verdrijven,’ zei Ron met een twinkel in zijn ogen.
‘O ja, zei Aily alsof ze niet begreep wat dat kon zijn,‘en wat is dat dan precies.’
‘Nou ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat je dat erg leuk vind.’
‘Oeh spannend, ik laat me verassen.’ Ron liet dat zich geen twee keer zeggen stond op en tilde haar naar de jongenszaal.
‘Maar Ron wat doe je nu? Ik dacht dat we een potje gingen mens-erger-je-nieten.’
‘Wat is mens-erger-je-niet?’
‘Ooh dat is een dreuzel bordspel, met pionnen en een dobbelsteen.’ Ze waren ondertussen al bij het bed van Ron aangekomen.
‘Je dobbelt met je dobbelsteen en dan mag je je pionnetje verzetten. Ron blijf van m’n shirt af.’
‘Het lijkt me een ontzettend leuk spel, maar ik stel voor dat we eerst mijn spelletje gaan doen.’
‘Je hebt helemaal gelijk. Het is een leuk spel voor bejaarde dreuzels.’

‘He Aily, zullen we onze kleren maar weer aandoen. Het is bijna etenstijd.’ Zwijgend pakte Aily haar kleren. Toen ze haar kleren aan had zei ze: ‘Ron hier ben ik ontzettend bang voor. Hoe gaat de rest reageren.’
‘Je hebt het straks achter de rug, en wat boeit het wat de anderen denken. Het gaat erom dat wij ons er goed bij voelen.’ Ze gaf Ron een knuffel, hij had helemaal gelijk.
Samen liepen ze naar de grote zaal. Ze waren bijna een van de eerste en daar waren ze erg blij mee, anders hadden ze die blikken gehad. Langzaam maar zeker liep de grote zaal voel. De Wemels en Harry en Hermlien kwamen om hen heen zitten.
‘Jenny wat doe jij hier?’ riep Aily verbaasd.
‘Ik dacht dat je wel wat steun kon gebruiken.’
‘Wat ontzettend lief.’ Jenny maakte van de gelegenheid gebruik en ging naast Harry zitten. Die keek aardig benauwd, maar Ginny knipoogde naar haar en moest lachen.
Tijdens het eten kreeg zowel Aily als Ron geen hap door haar keel. Toen de eerste studenten opstonden om terug te gaan naar de leerlingenkamer stond Perkamentus op. ‘Ik wil graag nog even jullie aandacht.’ Het was doodstil in de zaal. Het kwam niet vaak voor dat Perkamentus wat wou vertellen.
‘Professor, zou ik het zelf mogen vertellen,’ vroeg Aily.
‘Natuurlijk mevrouw Maurits.’ Aily stond op. Een paar honderd ogen waren op haar gericht. Ze ging naast Perkamentus staan, die gaf haar een zacht klopje op haar schouder.
‘Ik wilde het nog even voor mezelf houden, maar mijn geliefde professor Omber kon haar mond niet houden.’ Perkamentus kuchte zacht. Ze wist dat ze over de schreef ging maar dat kon haar niets schelen. ‘Om alle geruchten die er vast al gaan, de kop in te smoren, wil ik de waarheid vertellen. Ik ben nu dertien weken zwanger.’ Het bleef doodstil in de grote zaal. Perkamentus nam het woord over. ‘Ik wil dat jullie dat jullie allemaal je best doen om het voor Aily en Ron zo makkelijk mogelijk te maken. Het is voor hun ook geen makkelijk situatie. De mensen die naar hun leerlingenkamer wilden gaan, jullie mogen gaan.’ Een geroezemoes steeg op. Perkamentus fluisterde nog tegen Aily, ‘De kamer is klaar. Het is de eerste deur links.’ Ze bedankte Perkamentus en liep terug naar de Griffoendortafel. Ron gaf haar een knuffel. ‘Ik ben ontzettend trots op je Aily.’
‘He, Ron, Perkamentus vertelde me net dat onze kamer klaar is. Dan kunnen we mooi mens-erger-je-nieten.’ Hermelien keek haar verbaasd aan. ‘Wat vind je leuk aan mens-erger-je-niet? Ik moest dat stomme spel altijd met mijn oma doen..’ Ron begon te lachen. ‘ Ik denk niet deze versie Hermelien. Maar dat lijkt me een erg goed plan liefie.’

Reacties: