FanFic.nl

Our Magical forbidden Love [afgelopen <3]

H15

Ik moest iets doen dus belde ik mijn broer. Zenuwachtig wachtte ik tot hij opnam.
'Met craig.'
'Hoi met Nate, je moet echt hierheen komen, De warlocks hebben Saphire. Ik weet dat je haar niet mag. Maar nu ze in hun macht is kan ze gevaarlijk zin voor ons.'
Ik wist dat ik hem met die woorden had overgehaald.

Terwijl ik aan het wachten was totdat mijn broer en de rest van de familie er eindelijk waren, voelde ik me heel nutteloos. Ik kon niets doen om de liefde van mijn belachelijk lange leven te redden. Misschien, misschien moest ik gewoon het eiland helemaal afzoeken. Maar voor het zelfde geld zat ze hier niet eens. Was ze gewoon naar een andere plek gebracht. Je wist het maar nooit.

Saphire (POV)
Shit, ik zat vast met mijn benen. Maar opzich kon ik mijn armen goed bewegen. Toch zat er geen touw om mijn benen gebonden. Nee, het leek of ze aan elkaar vast zaten. Heel frustrerend. Ik moest toch iets doen. Ik wilde mijn Nathan niet verliezen. Hij betekend echt alles voor me. Ik voelde achter me of er iets was om een spoor achter te laten, of wat dan ook. Een steen. Wauw. Auw. Een scherpe steen. Fuck, dat doet zeer. Maar aan de andere kant, was dit misschien wel goed. Zo liet ik iets achter, misschien konden ze me dan wel vinden. Ja, oke, dit komt zo masochistisch over. MAAR ik heb geen keus. Ik pakte de steen en sneed mijn wondje verder open. Ook een paar korte plukjes haar sneed ik er met moeite af en liet ze wapperen in de wind. Je wist maar nooit.


Nathan (POV)
Eindelijk na, het leken wel uren, kwam mijn hele familie aan op het eiland.
'Dus, zei Craig, waar heb je mij nu eigelijk voor nodig?'
'Jij kan goed mensen vinden, duh?'
'Oja.'
Hij kon ook zo ontzettend hersenloos zijn.
'Nou, heb je iets voor me waarmee ik haar zou kunnen vinden?'
'Al gepakt, een t-shirt.'
'Kom maar op.'
Hij nam het t-shirt van me over en begon in volle vaart achter haar spoor aan te rennen.

Saphire (POV)
Ik haat Dave, hij mocht van mij best wel van het dak afspringen ofzo. Maar ik twijfelde of hij daarbij wel dood zou gaan. Waarschijnlijk niet. Terwijl hij met zijn familie stond te kletsen, werd ik steeds bozer. Wat moest hij van mij. Ik had hem altijd als vervelende stalker gezien. Ik begon ook steeds beter te begrijpen waarom hij steeds in mijn ogen wilde kijken. Misschien kon hij daar wel iets mee. Met krachten ofzo. Je wist het maar nooit tegenwoordig.
Misschien waren alle andere dingen ook wel echt gebeurd. Harry Potter, Twilight. Ik kon het niet meer met zekerheid zeggen. Niet te geloven. Straks ging ik ook nog geloven dat roodkapje echt heeft bestaan. Ik werd afgeleid uit mijn gedachtes. De familie van Dave draaide zich nu naar mij toe.

'Zo, dus dat is haar dan.'
'Hmm.'
'Ik vind haar een beetje mager, je kan het veel beter krijgen Dave.'
Mijn mond viel open, die mensen praten over mij alsof ik een voorwerp op een veiling was.
'Ja, maar ze heeft een paar talenten waar ze zelf geen weet van heeft.'
'Aha, nou je het zegt. Ik denk dat ze het erg goed zou doen in onze wereld.'
Wat gingen zij met mij doen?!

Reacties: