FanFic.nl

Unexpected Friendship

38. Happy Hugday

Monika's P.O.V.

"Sorry, ik moest weg. Ik moest het goed maken met Lili." Zei ik snel. "Waarom ga je nog steeds met haar om? Ze is een Zwadderaar!" Zei hij weer boos. "Dus?" Zei ik best wel droog. "Dus? Je kan haar niet vertrouwen." Zei hij nog steeds boos. "Weet je wat George? Je bekijkt het maar." Zei ik boos. Ik liep weg van hem en weer richting het klaslokaal. Totdat professor Stronk naar me toe liep. "Juffrouw Haex. De les gaat vandaag niet door." "Waarom niet?" Vroeg ik me af. "Nou." Zei ze schamend. "De Mandragora's zijn nog niet aangekomen. Ze komen pas vanavond aan. Dus morgen hebben we pas kruidenkunde." Antwoordde ze snel en liep toen weg. Ik moest maar wachten tot de vliegles. Dus ik wou terug lopen naar de Grote Zaal. Ik keek naar de mooie schilderijen waar de mensen me blij aankeken. George kwam weer naar me toe gelopen. "Wat wil je?" Vroeg ik aan hem. "Sorry, ik had niet zo moeten reageren." Zei hij schuldig. "Oké, ik vergeef je het." Zei ik weer wat minder boos. We liepen richting de Grote Zaal. "Maar waarom keek je de hele tijd zo boos naar mij en Carlo." Vroeg ik. "Ik weet het niet. Ik dacht dat je mij was vergeten, omdat je nieuwe vrienden had gemaakt." Zei hij een beetje verdrietig. "Natuurlijk was ik je niet vergeten. Het probleem is alleen dat ik nu bij Huffelpuf zit. En dat betekent dat ik jou gewoon wat minder spreek." Antwoordde ik. Hij zuchtte en probeerde iets te zeggen. "Nou… Ehm… ik hoorde dat je nu met Tom gaat. Is dat waar?" Zei hij niet al te blij. "George…" Ik wist niet wat ik moest zeggen. Moest ik de waarheid zeggen of nog niks zeggen. Ik besloot het eerste. "Nou… Nee. We doen alsof. Omdat Cedric zal ik maar zeggen niet alleen durft te zijn met enge Stella." Fluisterde ik. Er kwam weer een glimlach op zijn gezicht. "Dus je vind Tom niet leuk?" Vroeg hij onzeker. "Nee, maar…" Ik kon mijn zin niet afmaken. Want ik zag Carlo met een cadeau en nog een paar huffelpuffers. "Je vindt Carlo toch niet leuk." Zei George lachend. "Nou, ja. Toch wel een beetje." Floepte ik eruit. George werd opeens boos. "Hij ziet je toch niet zitten." Zei hij wat minder boos. "Hoe weet jij dat nou?" Zei ik boos. Ik liep naar de Huffelpuf tafel toe. En ging vervolgens zitten. George volgde me weer. "George, laat me met rust. Je hebt al genoeg gezegd." Fluisterde ik tegen hem. "Waarom ben je altijd boos op me? Sinds dat je een huffelpuffer bent. Ben je alleen maar boos op mij." Zei hij boos. "Dat ligt aan jou en niet aan de afdeling." Zei ik kwaad. "Monika…" Hoorde ik iemand achter me zeggen. "Gefeliciteerd met je verjaardag." Zei Mateusz blij. "Ben je boos omdat ik je verjaardag was vergeten." Vroeg hij verward. "Sorry dat ik je verjaardag was vergeten." Zei hij verontschuldigend. "Monika, Alsjeblieft je verjaardagscadeau, is van thuis." Vervolgde Mateusz. "Dankje, Broer." Ik gaf hem een knuffel. Hij keek George aan, dat hij hem moest volgen. George had geen antwoord van me gekregen. Niet dat ik echt veel zin had om antwoord te geven. Ik was niet boos op hem dat hij mijn verjaardag was vergeten. Ik geef eerlijk gezegd niet veel om verjaardagen. Het is gewoon een dag wanneer je geboren bent. Wow, wat speciaal. Ik was het eerlijk gezegd ook vergeten. Ik pakte een broodje en at het langzaam op. "Ga je de cadeautje niet openmaken?" Vroeg Eline. "Oh, ja is goed." Mompelde ik. Het leek erop dat de huffelpuffers er meer zin in hadden dan ik. Ik pakte het eerste cadeau, het was van Mateusz. Het was een armbandje met bedeltjes eraan waar ik van hou. Ik wou net het volgende cadeautje open maken totdat Stella begon te praten. "Zo zo, wat is dit? Is hier iemand jarig?" Zei ze met haar irritante stem. Ik kreeg echt de kriebels van haar. Ik weet het niet, zij is misschien de enige die ik niet mag van Huffelpuf. "Ja, Monika die is jarig." Zei Carlo en keek me blij aan. Hij legde op dat moment een cadeautje voor mijn neus. "Maak maar open." Drong hij me aan. Ik keek Stella aan die heel jaloers was. Opeens kwam Lili naar me toe. "Heej." Zei ik en ik gaf haar een knuffel. Ze gaf me een cadeau en liep toen weg. Ik keek de tafel rond waar een paar huffelpuffers me raar aankeken. Ik ging verder met het cadeau van Carlo. Ik haalde het papier ervan af. Het was een hele mooie ketting. "Hij kan in alle kleuren veranderen. Als je een kleur in je hoofd hebt dan wordt het die kleur." Zei Carlo lief. Hij deed hem bij me om. Stella begon opeens te schreeuwen. "Oh, Carlo dat had echt niet hoeven doen! Zo zou ik hebben gereageerd." Zei ze raar. "Ja, Stella ik zie dat je heel goed bent in imitaties. Jammer genoeg ben ik jou niet." Zei ik vervelend en rolde mijn ogen. "Dankje Cedric, hij is heel mooi." Zei ik dankbaar en gaf hem een knuffel. Stella die ging snel naast Carlo zitten en legde haar arm om hem heen. Tom gaf me ook een cadeautje. "Ik zag je de hele tijd tekenen gister, dus ik besloot om je dit te geven." Zei Tom ook lief. Ik haalde het papier ervan af. "Het is magisch papier. Dus als je er wat op tekent beweegt." Zei hij blij. "Wow, vet. Ik ga dit zeker gebruiken en ik gaf hem een knuffel. Hij gaf me een kus op mijn wang. Ik keek hem verward aan, maar ik dacht meteen over het nep gedeelte. Ik keek naar Carlo, maar die keek niet erg blij. "Dus deze kan echt in alle kleuren veranderen." Zei ik tegen Carlo en Tom luisterde mee. Ze keken achter me. Ik draaide me om. Ik zag Yvonne. "Eh…" Wat deed zij hier? "Hoi." Zei ik verward. "Hoi." Zei ze snel. Ze keek naar de grond. "Ik wilde je even feliciteren. Ik heb niet echt een cadeau, maar ik wist het eigenlijk niet." Zei ze blij, maar verward. Ik zag dat ze eerlijk was. Maar wat deed ze hier? Ik dacht dat ze me niet mocht. Plotseling gaf ze me een knuffel. Ik was blij, omdat ik gewoon wist dat ze een goed persoon is. Ik keek haar aan. En glimlachte naar haar. "Yvonne, ik…" Ik stotterde want ik wist niet wat ik moest zeggen. Dit had ik niet verwacht. Daarna liep Yvonne opeens weg. Ik keek Lili aan die een stukje verder op stond. Ik lachte naar haar, ze glimlachte terug. Ik keek de zaal rond. Ze keken me raar aan. En hoorde de Huffelpuf tafel fluisteren. "Wow." Schreeuwde ik bijna. "Is het nou zo erg dat iemand mij een knuffel gaf. Weet je dat is pas een mooi cadeau." Zei ik blij. Ik knipoogde naar Carlo en Tom. Omdat ze mij ook een knuffel hadden gegeven. Ik keek op klok. De vliegles begon over een uur. Ik besloot om met Lili, Yvonne te zoeken. We vonden haar bij een open veld. Ik zei tegen Lili dat ik even met Yvonne wou praten. Lili begreep het, dus ze bleef staan. Ik kon het niet laten en ik gaf haar een knuffel. "Ha." Zei ze tegen me. "Ha." Antwoordde ik terug. Ik wees naar de lege plek naast haar. "Mag ik?" Vroeg ik. "Tuurlijk." Zei ze. We begonnen over het verboden bos te praten. Ik zei ook dat haar cadeau het mooiste cadeau is wat je mij kon geven. Na het gesprek liepen we naar Madame Hooch. De vliegles was makkelijk, dus ik zou geen bijles van Tom krijgen. Ik moest in mezelf lachen. Ik en Lili deden een wedstrijdje wie het eerst bij het toppunt was van het gebouw. Lili had gewonnen, ze was heel erg blij. "Ik wil revanche." Zei ik lacherig. "Is goed." We deden het zelfde wedstrijdje en toen won ik. "Nu wil ik revanche." Zei ze blij. We moesten allebei lachen. We deden het zelfde wedstrijdje voor de laatste keer. Maar toen werden we onderbroken door Madame Hooch. "Kinderen, kom nu naar beneden." Zei ze dwingend. "Jammer, de volgende keer dan maar." Zei ik blij tegen Lili. De vliegles was super leuk, de huffelpuffers en ik zaten daar alleen over te praten. Aangekomen bij mijn kamer lagen al mijn cadeautjes er. Ik pakte een briefje er stond gefeliciteerd van de huiselven. Ik was blij en ging op mijn bed zitten. Ik pakte het cadeau van Lili. Ik maakte de doos open, er zat een glazen bol in. Ik wreef er over, maar toen moest ik lachen. Het is toch geen geest in een lamp. Ik keek diep in de bol en zag iets verschrikkelijks.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.