FanFic.nl

Morgenrood {afgelopen}

5.Verdriet

Ik ging naar mijn kamer, waar ik op mijn bed sprong en alweer wezenloos voor me uitstaarde. Iemand die niet wist wat er aan de hand was, zou denken dat ik een visioen had. Maar nee, dit was echt verdriet. Waarom was Jasper weggegaan zonder mij gedag te zeggen?, vroeg ik me alweer af. Ze hadden toch gister gejaagt? Had ik iets verkeerds gedaan? Misschien wilde hij me niet storen, omdat ik besig was met de bruiloft. Het enige wat ik nu kon doen is wachten tot hij terug kwam en het hem zelf vragen.

Ik hoorde Rosalie en misschien ook Esmé aankomen. Ze klopten op de deur.
'Binnen', zei ik met een verdrietige stem. Ze kwamen binnen en Esmé ging gelijk naast me zitten. 'Arm meisje, wat is er gebeurd?', vroeg ze. IK had geen zin om te antwoorden en voelde me erg gemeen. Esmé wilde alleen maar helpen. Rosalie gaf antwoord: 'Ze is boos, omda...'
'Mag ik het misschien zeggen', snauwde ik boos. Rosalie stak haar tong uit en had daar gelijk spijt van. 'Vertel het maar ,Alice', zei Esmé. 'Nou, ik... ik...'
'Ja...'
'Waarom is Jasper gaan jagen zonder mij dag te zeggen?', schoot ik uit. 'Heb ik iets verkeerds gedaan ofzo, ik bedoel ik was de hele tijd bezig met Bella, misschien voelde hij zich buitengesloten en...'
'Jij hebt er niks mee te maken', onderbrak Esmé rustig mijn geratel en legde een hand op mijn schouder. 'Maar...'
'Hij zag vast dat je het te druk had met Bella en wilde je niet storen. Hij wil voor jou hetzelfde wat jij ook graag wil; dat de bruiloft perfect verloopt.'
Ik wist niks uit te brengen,maar toch wist ik dat ik het Jasper zelf moest vragen. Vragen, vragen en nog eens vragen, maar het antwoord had ik nog steeds niet gevonden. Iemand zou nu denken dat ik me aanstelde, maar wat Jasper en ik voor elkaar voelen is meer dan wat Edward voor Bella voelt, meer dan een ingeprente hond voor degene.

Esmé maakte ondertussen aanstalte om weg te gaan. 'Maak je maar niet druk, het was vast goed bedoeld', zei ze met een rustige stem. Esmé kon soms zo moederlijk zijn, dat je bijna dacht dat ze je echte moeder was.
Ik en Rosalie bleven achter. 'Ehh..., sorry van daar net'', zei ze. 'Geeft niet', zei ik verdrietig. 'Het is niet jouw schuld.' Ze zag dat ik nog steeds verdrietig was en dus zei ze, om me een beetje blij te maken: 'Wij twee gaan morgen shoppen.' Ik keek haar aan met een blik van '' ik ben bezorgd om Jasper en dan begin jij over shoppen, maar oké''
'Oké', zei ik. 'Mooi, want we hebben lang niet meer iets samen gedaan sinds je met Bella's bruiloft bezig was. Mmm... Hoe zouden ze het nu hebben?'
Ik dacht aan de verschillende soorten lingerie die ik Bella had meegegeven en waarvoor ik zeker zou boeten, maar het was het waard. Zij wilde een romantische nacht met Edward...
'Wat zullen we morgen als eerste doen'?', vroeg Rosalie. 'Ik had bedacht dat we mischien naar Seattle kunnen gaan en dat we daar wat shoppen en naar een schoonheidssalon gaan.'
'Klinkt goed', zei ze. Ze liep mijn kamer uit en zei nog: 'En onthouden hè, niet zoveel aan Jasper denken, het komt vast wel goed.' En toen was ze weg.
Het waren bijna dezelfde woorden als Esmé, maar het maakten me niet erg rustig.

En???

Reacties: