FanFic.nl

A new day, a new dawn [Twilight]

de waarheid

Ik keek hem ongelovig aan. ‘Is het nu zo erg om verslagen te zijn door een meisje?’
‘Vooruit dan, jij hebt gewonnen.’ Ik lachte en hij kwam dichter bij me staan.
‘Ik zal je de motor wel wijzen. ‘Oh, hij haalt dus alles uit zichzelf om haar te versieren.’
Paul gaf Embry een stomp in z’n zij en ik hoorde hem lachen.
Ik werd een beetje verlegen. Quil en Embry gingen lachend met hem mee. Ik hoorde stemmen hoewel ik wist dat ze te ver waren.
‘Paul jongen, je hebt wat aan de haak geslagen.’
‘Ach, ze is gewoon een goede vriendin.’
‘Ja dat zeggen alle ingeprente.’
‘Hou je bek, ik ben niet ingeprent.’
‘Hé, volgens mij kan ze ons horen?’
‘Hoezo?’
‘Je schreeuwt gewoon om haar aandacht.’
Nu hoorde ik hen wel lachen. Maar ik negeerde hen voor de rest en probeerde uit hun hoofd te blijven. Het gedrag van mij werd met de dag abnormaler. Ik besloot om het maar niet tegen Paul te zeggen, hij zou het vast niet leuk vinden als ik zijn gedachten een bezoekje had gebracht.
‘Hier is ie.’
Hij haalde een oude motor uit. ‘Een hoop oud metaal?’
‘Wacht maar, hij doet het nog prima. Jake heeft hem weer helemaal in elkaar gezet.’
‘Wie ?’
‘Ken je hem nog niet?’
‘Nee hij was er gisteren niet.’
‘Jake kom effe naar buiten!’
Er kwam een middelgrote jongen naar buiten, met dezelfde korte haren als Paul en dezelfde tattoo als hem. ‘Dit is Jacob, of eigenlijk Jake.’ Ik schudde zijn hand. ‘En jij bent?’
‘Lienna.’
‘Ooh, die waar je zo gek op bent Paul.’ Er werd gelachen en Paul werd gefrustreerd.
‘Kom op man, we plagen toch maar.’
‘Ja, altijd.’
‘Doe es normaal man.’
‘Nee ik doe niet normaal, voor jullie verdomme uit m’n kop blijven!’
Hij werd woest. Hij trilde en werd echt agressief. ‘Paul, kalm aan.’ Ik hield hem vast aan z’n schouders, maar hij was niet kalm te krijgen. Hij was helemaal warm. 40°C zeker en vast.
‘Achteruit Lien.’
Ik keek hem bang aan. Plots veranderde hij in een enorme wolf. ‘Paul, wordt kalm.’
Ik stond voor hem maar voelde me niet bang. Ik voelde me eerder op m’n gemak. Net alsof ik bevestiging had gekregen voor iets wat ik allang wist.
‘Lien pas toch op.’ Ik schudde m’n hoofd en bracht mijn hand naar zijn hoofd en aaide hem. Langzaam werd hij weer kalm en terug mens. Hij liep het bos in, beschaamd.
‘Paul wacht!’ ik liep achter hem aan. Hij liep enorm snel.
‘Ga weg Lien. Ik ben niet goed.’
‘Nee, dan heb ik nieuws voor je.’
Hij keek me vreemd aan. ‘Wat bedoel je.’
‘IK kan je gedachten lezen, ik ruik vreemde geuren. Ik ben sneller als andere en ik heb super weinig slaap nodig. Ik ben anders.’
‘Wacht, kan je m’n gedachten lezen.’
‘Ja, maar ik doe het echt niet expres.’
‘Weet ik, ik kan alleen maar die van Embry, Quil, Jacob, Sam en Jared lezen en zij die van mij, daarom werd ik zo pissed. Het is zo frustrerend om nooit eens wat privacy te hebben.’
‘Je ruikt vreemde geuren?’
‘Ja, Bella bijvoorbeeld, ruikt echt super vreemd. Ik kan het niet thuis brengen, en jij ruikt een beetje naar hond.’ Ik glimlachte en hij ook.
Hij werd blijer en blijer toen ik hem meer over mijn vreemde gewoontes vertelde.
‘Maar ik snap één ding niet, je bent een meisje.’
‘Wat is daar nu weer mis mee?’
‘Normaal krijgen de jongens alleen maar het gen bij de geboorte, overgegeven van hun vader. uitgezonderd op Leah.’
‘Wie is Leah?’
‘Leah Clearwater, ik dacht zeker dat je haar kende omdat jullie dezelfde achternaam hebben.’
‘Nee, maar nu je het zegt.’
‘Ik zal haar eens aan je voorstellen, maar ze is een beetje een rare.’
‘Hoezo?’
‘Dat leg ik je nog wel uit.’
‘Laten we nu terug gaan naar de rest anders vragen ze zich af waar we blijven.’
‘Moet ik het zeggen?’
‘Wat?’
‘Dat jij ook weerwolf bent.’
‘Wat, dat ben ik helemaal niet, ik ben nog nooit verandert.’
‘Dat komt wel. Je bent nog jong.’
Ik glimlachte en we gingen terug naar Emily’ s huis. Ze zaten te wachten in de woonkamer.
‘Ah, we hebben een nieuwe.’
‘Quil, wil je alsjeblieft je mond houden voor een seconden.’
‘Kan ik er aan doen dat ik je gedachten kan lezen?’
‘Nope, kan je niks aan doen, maar wel aan die mond van je die niet stil staat.’
We gingen aan tafel zitten. ‘Moest jij niet naar school?’
‘Ach jij, nu ze weerwolf is, hoort ze daar echt niet meer thuis.’
‘Welkom bij de Quiluette.’
‘De watte?’
‘Ze weet niet wat… Oh!’
‘Wel jij moet nog veel leren, mijn leerling.’ Iedereen lachte en Embry glimlachte.
‘He, weet je morgen hebben we toch kampvuur, dan moet je zeker komen.’
‘Ja, daar worden altijd van die oude legendes verteld.’
‘Echt creepy soms.’
‘Oké is goed, maar hoe moet dat nu met school?’
Iedereen lachte, maar ik snapte niet wat daar zo grappig aan was. ‘Denk je echt dat wij tijd hebben om naar school te gaan?’
‘Uh, ik ben nog niet verandert, dus ik heb nog tijd.’
‘Misschien heeft ze wel gelijk.’ Ik glunderde, maar Embry baalde.
‘Je kunt naar school gaan zolang je nog niet verandert bent, geloof me als je dat wel bent, wil je gewoon niet meer naar school.’
We praatten nog wat verder. Het werd middag en ik had enorme honger. ‘Zeg die honger, wordt die ooit gestild.’
‘Only when you kill a vampire.’ Sam lachte maar ik niet.
‘Het is maar een gezegde, je kunt ook een 8 gangen menu eten. Ik heb het geprobeerd, man dan moet je gewoon alles uitkotsen.’ Iedereen lachte weer. Ik stompte hem in z’n schouder.
‘Wanneer zie ik Leah?’
‘Oh geloof me, die wil je nog niet eens zien.’
Hij keek wat bang naar Sam, maar die zei niets, hij staarde alleen maar voor zich uit.
‘Waarom niet?’
Het werd stil, ik wilde het weten maar ze zeiden niets meer. Zeker een bevel van Sam.
‘Ik zweer het, wie iets tegen haar zegt, moet een ganse koe op eten, hoofd en al.’
‘Gatver, laat maar.’
‘Hm, hoe zou dat smaken.’
‘Jake, als je het maar laat!’
‘Jullie weten toch dat ze jullie kan horen sukkels. Ze komt er toch op een dag achter.’
Ik schraapte m’n keel. ‘Sorry Lien, hier zul je aan gewoon moeten worden. Als je eenmaal verandert ben, heb je niets meer voor jezelf. En bij een meisje is dat nog tien keer zo erg.’
‘Hoezo?’
‘Oh nee, mijn make-up is uitgelopen.’ Embry deed een hysterisch meisje na. Iedereen lachte.
‘Geloof me, dat soort meisje ben ik niet?’
‘Wat voor een dan wel.’
‘Dat zul je wel zien.’
Ik grinnikte mysterieus. ‘Muffins!’ Emily kwam met een stapel muffins aanlopen en iedereen viel aan.
‘Hé, dames eerst!’ Ik glimlachte en haalde mijn schouders op.
‘Ik kan ze niks verwijten, zo’n honger!’
De hele stapel muffins moest eraan geloven. Gelukkig had ze nog vanalles klaar gemaakt.
Het werd al gauw 18.00 ‘Ooh, ik moet dringend naar huis, Milan zal zich afvragen waar ik blijf.’
‘Kom je morgen weer?’ Vroeg Quil.
‘Waarschijnlijk.’
‘Oké tot morgen.’
Ik stond op en Paul ging met me mee. We liepen een tijde zwijgend langs elkaar, tot we zeker wisten dat we buiten het bereik van het huis waren.
‘Zo, wat denk je er nu allemaal van?’
‘Ik weet het niet. Het is allemaal zo nieuw voor mij.’
‘Ik weet het.’
‘Bedankt.’
‘Voor wat?’
‘Voor alles tot nu toe.’
Hij glimlachte. ‘Vrienden dienst.’ Ik staarde naar de grond, want ik wist zeker dat hij meer dan alleen maar vrienden met me wilde zijn. Ik zag het gewoon aan z’n houding als hij bij me was. Maar ik had geen idee hoe ik daar mee moest omgaan.
‘Wat?’
Ik zweeg even, want ik wist niet goed hoe ik dit moest zeggen.
‘Weet je Paul, ik vind het heel fijn dat je dat allemaal doet voor mij als vriend. Maar..’ Ik zweeg even en keek naar hem. Z’n ogen stonden vol nieuwsgierigheid en die eeuwige glimlach wou ik niet van zijn gezicht afvegen, maar het moest. ‘Maar ik denk dat je achter alles meer zoekt dan alleen maar vriendschap.’ Hij keek me verbaasd aan. En toen deed hij iets wat ik nooit van hem had verwacht, hij bloosde. Ik had gedacht dat hij daar te stoer voor was.
‘Nou, ik wil me niet opdringen. Zeg jij maar hoe je je voelt, dan zal ik er altijd zijn.’
Ik glimlachte en gaf hem een knuffel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.