FanFic.nl

A new day, a new dawn [Twilight]

De verandering.

Nu stonden we voor m’n huis, maar tot mijn grote verbazing stond de deur open en in elke kamer was het licht aan. Ik holde vol schrik naar binnen. ‘Milan!’
Geen antwoord. Ik zocht in elke kamer. In elke kamer lag een enorme puinhoop. Toen ik boven kwam op zijn slaapkamer vond ik Milan, ik schrok. Zijn gezicht was bebloed en uit z’n borst liep een stroom bloed. ‘Milan, neeeee !’ Ik ging langs hem zitten en hoorde of hij nog ademhaalde maar alles was stil.
‘Lien.’ Hij zei het met enorme moeite.
‘Milan. Toe blijf alsjeblieft,blijf hier.’ Ik legde m’n hand op z’n wang.
‘Zorg… Goed…Voor Jezelf!’ Hij pufte omdat hij moeilijk adem kon halen.
‘Nee, laat me hier niet achter, ik heb je nodig.’
Hij glimlachte en nam m’n hand in zijn hand. ‘Het spijt me.’ Z’n ogen gleden toe en hij was weg. Tranen stroomden over m’n wangen en ik werd zo ongelooflijk woedend. ‘Lien?’ Paul kwam de trap op lopen. Ik duwde hem aan de kant, ik moest naar buiten. De schurken vinden die dit hadden gedaan. Ze konden niet ver weg zijn. ‘Aan de kant Paul !’
Toen ik buiten was, begonnen al mijn botten uit elkaar te scheuren, het was een helse pijn. Ik rende sneller als eerst, was kwader als eerst. Mijn vacht was donkerbruin. Ik zou de klootzakken vinden die mijn broer hadden vermoord. Ik zou ze vinden.
‘Welke kant uit?’ Paul stond langs me in zijn wolven gedaante.
Ik snoof en volgde de geur van het bloed van m’n broer.
‘Ik geloof dat ze richting de rotsen zijn gegaan.’
‘Ik waarschuw de andere.’
‘Nee, ik doe dit alleen ook zonder jou Paul.’
‘Maar je…’ ik was al weg.
‘Lien!’
Ik rende en rende, het deed zo’n goed om een keertje alle woede los te kunnen laten. Ik zag een paar gedaantes, maar ze zagen mij niet omdat ik tussen de bomen rende.
Ik kwam in het centrum. Er was niemand op straat. Ik keek rond, maar zag niemand. Ik vluchtte terug het bos in toen er mensen op straat verschenen. Ik vond de moordenaars niet meer. Maar ik rende nog steeds door het bos, ik kon niet terug gaan naar huis, nee ik kon de confrontatie niet aan. Ik was mijn broer kwijt, de enige van de familie die ik nog had. De enige die ooit iets om me had gegeven, buiten m’n moeder.
‘Lien kom terug!’ Het was Sam.
‘Ik kan niet terug.’
‘Het is een bevel.’
‘Ik kan niet naar huis.’
‘Ja kan bij ons logeren.’
‘Ik wil niet meer terug.’
‘Dan komen we je halen.’
Ik werd langzaamaan kalm, en veranderde terug in een mens. Ik huilde en huilde. Ik stond er helemaal alleen voor. Morgen moest ik terug naar school, maar dat konden ze op hun buik schrijven.
Binnen een paar minuten stonden Quil, Embry, Jared, Paul en Leah bij me. Paul kwam langs me zitten en troostte me. Maar ik sloeg zijn arm weg, ik wilde alleen zijn. ‘We willen helpen.’
‘Ga weg!’ Ik schreeuwde tussen m’n tranen door.
‘Alles is kapot, alles is weg!’
Leah kwam langs me zitten, maar zei niets tegen me. ‘Ga al maar terug naar huis.’
Ze haalden hun schouders op en gingen weg. Leah bleef bij me. Paul wilde ook nog niet vertrekken.
Ik stond op en liep naar hem. ‘Sorry dat ik zo tegen je schreeuwde.’
Hij haalde z’n schouders op en gaf me een knuffel. Ik wilde voor eeuwig in z’n veilige omhelzing vast zitten. Als een gevangene die niet weet hoe hij moet reageren als hij vrij is.
Ik snikte en was ontroostbaar. ‘Kom laten we gaan.’ Ik liep dichtbij hem naar huis.
Leah liep achter ons maar veranderde al snel en liep voor ons uit.
Toen we daar aankwamen was Sam er nog altijd niet. ‘Waar is Sam?’
‘Hij is praten met de politie.’ Ik was hem zo dankbaar, hij deed dingen waar ik nu nog even niet aan dacht. Ik wilde m’n broer niet kwijt. We hadden zoveel meegemaakt samen.
De tranen bleven de hele nacht over m’n wangen stromen en ’s morgens had ik zoveel hoofdpijn dat ik geen zin had om op te staan. Maar ik moest van Emily.
‘Anders kwijn je weg.’ Ze hielp me opstaan want ik was echt wankel. Ik nam een koude douche en was zoveel wakker als mogelijk was na een nacht niet slapen.
Ik deed een jogging aan en een los T-shirt. Het was rond 11 uur. De andere zaten al allemaal aan tafel toen ik in de keuken verscheen. Ze keken allemaal bezorgd naar me maar ik ging gewoon langs Paul zitten zonder iets te zeggen dat het goed ging, want dat ging helemaal niet.
Ik was helemaal gebroken vanbinnen. Het enige wat me nog hier hield was weg. Nu zou ik op m’n eigen krachten hier moeten blijven.

Reacties: