FanFic.nl

Our Magical forbidden Love [afgelopen <3]

H16

Nu werd ik echt boos.
'Hallo, heb ik hier ook nog iets over te zeggen.'
'Wil je dat dan.'
'Ik wil, wat jullie ook gaan doen, er niets mee te maken hebben.'
Iedereen begon heel hard te lachen. Blijkbaar was ik erg grappig.
'Ja nou, ik wil niet lullig doen, maar ik was dus niet van plan om me bij jullie te voegen.'
Nog harder gelach. God dit was irritant.
Toen werd ik omhoog getild en werd alles weer zwart.

Nathan (POV)
Onze familie rende achter Craig aan. Toen hij plotseling stopte knalde we allemaal tegen elkaar op. Wat een filmscenario. Maar waarschijnlijk had hij haar gevonden.
'Nate?'
'Wat?'
'Hier eindigd het spoor.'
'En er is niemand.'
'Dat zie je toch.'
'Kut!'
Nou begon mijn vader te praten.
'Als jij nou niet zo nodig iets nieuws wilde uitproberen, was er niets aan de hand geweest. MAAR NEE HOOR, meneer deed precies wat hij zelf wilde.'
'Pap, ik geloof niet dat we hier tijd voor hebben.'
Een diepe zucht van de andere kant van de open plek.
'Wat is er Leila?'
'Ik heb hier iets gevonden, er ligt hier bloed.'
Saphire, dood? Dat kan niet.
Ik zakte door mijn knieen en mijn ogen vulde zich met tranen.

Saphire (POV)
Toen ik weer wakker werd uit de volledige duisternis, was het eerste dat ik voelde pijn. Ik wilde schreeuwen. Maar ik kon het niet. Ik zag dat de familie uit tien personen bestond. En ze stonden in de vorm van een ster. Om mij heen. En Dave stond voor me. Wacht, de ster was een pentagram en ik lag in het midden. Dat kon nooit goed zijn. Fuckerdefuckfuckfuck. Ik wilde wegrennen, slaan, schoppen maar er kwam enkel een schor geluid uit mijn keel.
'Kijk, ze is wakker.'
'Nog een halfuur voor middernacht. Het is bijna tijd.'
Oke dus nog een halfuur om weg te komen.

Nathan (POV)
Fleur en Leila trokken me in hun armen en probeerde me te troosten. Maar ik had een besluit genomen. Ik zou Saphire vinden. Het was te weinig bloed. Ze kon niet dood zijn. Ik voelde het. En ik kon meestal wel op mijn gave vertrouwen. Ik sprong op en begon het bos verder in te lopen. Ik mompelde wat en ik kreeg plotseling een zinderend gevoel in mijn aderen. Ik wist nu zeker dat ik haar zou kunnen vinden. Het was niet te laat. Dit gevoel was meer dan alles wat ik ooit had gehad.

Saphire (POV)
Ik voelde me volslagen nutteloos. Ik kon niks veranderen aan de situatie. De familie stond me met een gemene grijns aan te kijken. Maar Dave keek anders, haast liefhebbend. Het stond hem niet. Hij leek nog veel gemener op die manier. Net alsof hij me wilde wegkapen van mijn wereld. Het zou mij verbazen als dat niet precies was wat hij van plan was te doen. Als ik mijn hele leven bij hem moest zijn dan. Nouja, ik weet nog niet precies wat ik zou doen dan. Maar het zou pijn doen, bij hem. Niet bij mij. En ik zou mijn Nathan weer terugvinden. Ik wist het zeker.

Reacties: