FanFic.nl

sweet Zoë Jane

Hoofdstuk4: woonachtig te...

Hij liep een paar honderd meter verder naar een appartementje. Zo een die je wel vaker tegenkomt. Niets speciaals aan te zien. Niet vervallen, niet extreem duur.
Gewoon net goed. Ik stond vol zenuwen achter hem toen hij de sleutel in het slot draaide. ‘Oh,dan moet je wel een nieuwe sleutel laten bij maken. Er doet eentje dat om de hoek.’ Ik knikte en volgde hem naar de derde verdieping.
De deur piepte en er lagen verschillende planken los. Maar nog altijd was ik niet aan het klagen. Alles was beter dan thuis. Hier werd niet geslagen, werd niets tegen je zin gedaan. Hier kon je zijn wie je wilde. En dat was waar ik van droomde. Anonimiteit, zonder dat de ander iets aan je vroeg. Hij toonde me de woonkamer, badkamer, verschillende slaapkamers, en er waren nog kamers die geen functie hadden. In totaal had hij 5 kamers, waarvan 2.5 slaapkamer. De keuken stond in verbinding met de woonkamer, dus die telde ik niet als aparte kamer.
De kamer die het meest aan de straatkant leunde werd mijn slaapkamer. Er stond een bed, kast, bureau en nachtkastje. Voor de rest moest ik het nog zelf decoreren.
Ik haalde mijn spullen uit mijn tas en stapelde ze op m’n bureau. Daar kwam te staan; Een foto van mij en m’n zus, een pennenzak, een paar schriften en dat was het. Van kleren had ik niet echt veel meegenomen. Het hoogst nodigen.
Ik hing ze op in de kleerkast en ging op m’n bed zitten. Na een uur kwam Marthen op m’n kamer. ‘Wat wil je eten?’ Ik haalde m’n schouders op. ‘Is chinees goed?’ Ik knikte en hij kwam langs me op bed zitten. ‘Je vindt het toch goed dat je hier bent eh?’ Ik keek hem vol dankbaarheid aan. ‘Ja natuurlijk, als ik jou niet was tegen gekomen was ik vast op straat beland.’ Hij glimlachte. ‘Is niets. Chinees dus?’
Ik knikte, ‘ Ja klinkt lekker.’ Hij glimlachte en ging eten halen. Ik was zo ondankbaar, sinds hij me had opgevangen had ik nauwelijks een woord van dank gezegd en alles maar aangenomen alsof het vanzelf sprekend was. Als hij terug kwam met het eten, dan zou ik hem bedanken. Maar in woorden was ik nooit goed. Ik moest het gewoon proberen. Ik keek naar de foto van mij en m’n zus. God wat miste ik haar, was er maar een manier om haar terug naar hier te brengen.
‘Kayline was je maar hier.’ Fluisterde ik, het kon me niet schelen wie me nu nog kon horen maar ik legde m’n hoofd op het bed en ik barste in snikken uit. Ik had al lang niet meer geweend, alsof al mijn tranen waren uitgedroogd. Hun weg kwijt waren, omdat er al zoveel wegen door hen waren afgelegd. Als men teveel wegen kent verdwaald men in het netwerk. Ik wilde dat ik één recht pad, niet krom, niet scheef, maar recht. Zoals dat voor mij goed was. Maar hij zat vol builen en bergen. Ik kon er soms niet overheen en groef dan met een schep een tunnel eronder door, dat duurt veel langer dan erover heen lopen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.