FanFic.nl

sweet Zoë Jane

Hoofdstuk6: Het verhaal

‘Ja, ik weet het.’ Zei hij toen hij m’n geschrokken gezicht zag. Ik wilde er niets over vertellen, ik kon het nog niet. Mijn handen trilden en ik hield mijn ogen angstvallig op mijn leeg bord. ‘Je hoeft je nergens voor te schamen, het is niet jouw schuld. Ik heb ook zoiets dergelijks meegemaakt.’ Nu keek ik op. Hij ook? Wie nog allemaal.
‘Hoe bedoel je?’ Ik kon weer praten, ik had mijn stem weer terug, zonder dat hij trilde. ‘M’n vader, hij zat aan de drugs. Mijn moeder ook. Nooit was er iemand die voor me opkwam als ik het moeilijk had. Ik werd aan m’n lot overgelaten. Ik weet precies hoe je je voelt nu.’ Ik keek hem aan en ik wist niet zeker of ik hem moest geloven, of hij wel degelijk wist hoe ik me nu voelde. ‘Je hebt er geen idee van…’
‘Laat me even uitpraten. Ik wil niet dat er hier in dit huis geheimzinnig wordt gedaan, dus moeten we eerlijk en open naar elkaar zijn. Te beginnen met vandaag.’
Hij wilde vast weten waarom ik van huis was gegaan. Ik haalde diep adem, want ooit moest ik het hem toch vertellen. En nu leek het geschikte moment, we hadden tijd genoeg. We werden niet verwacht.
‘Oké, ik zal je alles vertellen, maar je moet me niet onderbreken.’ Hij knikte en ik begon aan mijn ellendige verhaal.
‘Het begon toen ik 12 jaar werd. Hij had het bier ontdekt toen hij zelf nog maar een tiener was. Hij was al 5 jaar aan het drinken, maar had nog nooit een vlieg kwaad gedaan, alleen maar wat gewauwel geschreeuwd. Het geschreeuw was ik al gewend, mama was weg gegaan toen ik 11 jaar was. Ze had nooit tegen me gezegd waarom. Maar zo stil aan heb ik een vermoeden ontwikkeld. Papa was geen goede vader. Als ik het moeilijk had met mijn huiswerk of op school, zei hij dat ik niets kon.
Hij had me later verplicht om ASO Latijn te doen, hoewel ik het niet aankon. Telkens als ik met een onvoldoende thuis kwam, stopte hij me een dag in de kelder, waar het donker en vochtig was. Toen ik met twee buizen thuis kwam op m’n rapport, dat was de eerste keer dat hij me sloeg; In het eerste middelbaar. Ik werd ook nog eens gepest, dat zal je wel gemerkt hebben. Ik was raar, stil en zo slordig gekleed. Hoe kwam ik aan kleren? Ze lagen nog in de kast van mama en papa verspilde z’n geld aan drank. Toen in het zesde middelbaar, toen stierf Kayline. Ik was er kapot van, nog steeds. In die jaren is papa steeds door gegaan met zijn gedoe. Ook bij Kayline kon hij zijn handen niet thuis houden. Eén keertje was er iemand bij ons thuis gekomen, maar die was nooit meer terug gekomen. Er zijn nooit vriendinnen bij mijn thuis geweest omdat ik bang was dat papa dan weer zou beginnen met schreeuwen en roepen.’Eindelijk kon ik hem aankijken. Ik zag dat z’n ogen vol verbijstering stonden. Had hij het dan anders verwacht ? Het deed goed om het te vertellen. Eenmaal begonnen, bleef ik door praten. Ik huilde niet, nee papa had het wenen verboden. Maar papa was er nu niet, ik wilde hem nooit meer zien. Hij had m’n hele jeugd verkloot, zonder ook maar een greintje schuldgevoel te hebben. Waarom zou ik me dan schuldig voelen over iets wat menselijk is? Iets wat niemand kan stoppen, zelfs niet geweld. Hij had nooit iets goeds tegen mij gezegd. Maar ik moest ophouden me af te vragen wat papa zou doen. Ik had hem niet nodig.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.