FanFic.nl

"Obsessie" [afgewerkt!]

Chapter 10.

Langzaam ging Bill zijn borstkas op en neer. Hij sliep en droomde. Niet echt een droom die een mens wil hebben. Met een gedempte gil viel Bill uit zijn bed. Kreunend wreef hij over zijn rug. Toch bleef hij op de grond liggen. De tien jarige jongen blies zijn pony uit zijn ogen. Eigenlijk vond hij dit wel fijn liggen op de koude vloer. Zeker omdat hij het zo warm had na zijn nachtmerrie. Even likte hij over zijn lippen. Meteen proefde hij het zout van zijn zweet. Hij zocht met zijn hand naar zijn nachtkastje. Hij nam het flesje water er van af en nam al liggend een slok. Dat was echter geen slimme actie want Bill kreeg de halve inhoud van het flesje over zijn hoofd. Vloekend sprong hij recht. Hij viel wel weer bijna omdat het nog stikdonker was in zijn kamer. Met zijn handen voor zich uit zocht hij naar de lichtknop. Toen hij die eindelijk gevonden had liep hij naar de badkamer en droogde daar zijn gezicht af. Even mopperde hij over zijn haar die in de war zat. Even hield hij zijn handen onder de kraan zodat die nat werden en ging dan met zijn natte handen door zijn nu pikzwarte haren. Bill liep weer naar zijn kamer en plofte op zijn bed. Zijn wekker gaf 01:56 aan. Bill kreunde licht en ging dan weer liggen onder zijn lakens. Hij kneep zijn ogen toen en hoopte dat hij binnen de 5 seconden in een diepe slaap viel zonder enige nachtmerrie.

Het ochtendlicht scheen vervelend in Bill zijn ogen. Elke morgen scheen dat licht in zijn ogen. Vijf minuten later begon een hels lawaai. Bill zijn wekker liep af. Hij klopte er even op en het geluid hield meteen op. Al kreunend kroop Bill uit zijn bed. Hij was nog zo moe en toch moest hij naar school. Het liefst van al liep hij weg uit deze verrotte instelling. Met zijn tas op zijn rug liep hij richting eetzaal voor zijn ontbijt. Hij nam een broodje van een tafel en at het onderweg naar zijn klas op. Nu ging Bill wel alleen naar zijn klas. Hij was tenslotte al tien. Al tien? Hij voelde zich nog net een kleine jongen soms. Met een glimlach op zijn mondhoeken ging hij zijn klas binnen. Hij was best laat merkte hij op. “Dag Bill, toch nog gekomen?”� gniffelde zijn juf. Bill trok een wenkbrauw op en grijnsde dan. Op zijn gebruikelijke plek achteraan in de klas plofte hij neer.
Bill zijn schooldag verliep vlotjes. Niemand die hem weer eens verplichte wat te zeggen. Met zijn tas om zijn schouder liep hij weer naar zijn kamer. Zijn handen waren diep in zijn zakken. Even herinnerde hij zich gisteren weer. Meteen versnelde Bill zijn pas en gooide zijn tas ergens op zijn kamer en ging dan naar buiten. Marie keek hem verbaasd na toen hij haar voorbij kwam.

Bill viel nog eens bijna, maar kwam toch optijd bij de boom. Hij wurmde zich er langs en ging op de grond zitten. Hij wachtte op Thomas die hier ieder moment voorbij zou komen met zijn hond. En ja, nog geen 2 minuten later kwam Thomas af. Dit keer droeg hij geen pet. “Bill, je bent er,”� zei hij. Bill knikte kort. Thomas ging aan de andere kant van de draad op de grond zitten. “Hoe was jou dag?”� vroeg hij. Bill nam een stuk papier uit zijn broek en begon te schrijven. Het papier stak hij door de draad naar Thomas. “Ik had ook school, ik vind het daar wel fijn, ik heb er veel vrienden, heb jij ook veel vrienden?”� vroeg hij. Bill schudde zijn hoofd. Hij nam het papier weer aan en begon te schrijven. ‘ik heb nog nooit vrienden gehad dus ik weet niet hoe het voelt’ Thomas keek verbaasd toen hij dit las. “Meen je dit serieus?”� vroeg hij. Bill knikte. “Misschien komt het omdat je nooit wat zegt?”� Bill haalde enkel zijn schouders op. “Wanneer denk je dat je weer zult gaan spreken?”� vroeg Thomas. Bill begon weer te schrijven. ‘Als ik mijn tweelingbroer terug heb,’ Thomas trok een wenkbrauw op en keek Bill verbaasd aan. “Hebben ze je broer afgenomen?”� vroeg hij. Bill knikte. “Wanneer?”� vroeg Thomas. Bill schreef: ‘Toen ik een jaar of 5 was’ Thomas zijn gezicht werd wit. “Ik moet gaan,”� zei hij plotseling. Bill begreep het niet goed. “Tot morgen misschien, ik weet nog niet als ik kan komen,”� zei Thomas en weg was hij. Bill bleef een beetje verbaasd achter. Hij begreep er niets van. Hij kroop recht en klopte het zand van zijn broek.

“Aah Bill, ik moet je wat zeggen!”� Marie kwam op Bill afgelopen. “Als je weer gaat spreken mag je naar huis,”� zei ze. Bill draaide met zijn ogen en liep verder. Hij kende deze truckjes. Ze waren afgezaagd geworden want Marie gebruikte ze vaak. Als hij zou spreken mocht hij naar huis. Bill was wel slim genoeg om te weten dat dat dus niet het geval was. Hij zou hier voor altijd moeten blijven omdat hij gestoord was. Met grote passen liep hij richting zijn kamer. Al nadenkend over Thomas ging Bill douchen. Hij kon het maar niet uit zijn hoofdzetten. Thomas zijn blik toen Bill zei dat hij zijn tweelingbroer kwijt was.

Reacties: