FanFic.nl

Verhuisd (TC)

26. Biologie

Anouk pov
‘Vandaag kunnen we helaas het practicum nog niet uitvoeren,’zegt de leraar onder luid gejuich en teleurgestelde zuchten,’want de slager heeft de oogbollen niet op tijd klaargelegd. We verschuiven het practicum naar morgen, het eerste uur. Ga nu maar zelfstandig werken.’ Ik had me er zo op verheugd. Naja, helaas. Dan morgen maar. Duurt ook niet lang meer. Ik ga wat achterover hangen en teken wat dingetjes in mijn schrift. Ik heb geen zin om biologie te maken nu. Ik teken maar wat oogbolletjes om toch nog iets te doen wat met de les te maken heeft. Na een tijdje merk ik dat ik in plaats van oogbollen het Tokio Hotel logo aan het tekenen ben. Ineens schiet ik in de lach. Iedereen kijkt mij verbaasd aan. Het was doodstil in de klas, en ik moet natuurlijk weer de stilte verbreken met mijn niet in te houden gelach.
‘Wat is er zo grappig, juffrouw de Kleuver?’ hoor ik ineens de stem van mijn biologie leraar vragen.
‘Sorry, meneer, ik moest er ineens aan denken dat Bill absoluut geen oog wou ontleden en dat hij dolblij was dat hij een inter- uh, ergens anders heen moest vandaag. Maar nu moet hij het morgen alsnog doen.’ Breng ik er hikkend uit.
Meneer kijkt geamuseerd en richt zich dan weer op zijn nakijkwerk.
Ik word nog vrolijker van de gedachte dat ik ze mag melden dat we het morgen doen. Ik wil zijn reactie wel eens zien.
Oké, denk nu niet verkeerd van me. Ik heb normaal gesproken geen leedvermaak. Maar Bill is toch altijd zo überdramatisch, dat kun je niet anders dan grappig vinden.

Direct na het uur bel ik naar Tom. Ik geloof dat ik ze beter zo vroeg mogelijk kan waarschuwen, dan kunnen ze zich er mentaal op voorbereiden.
‘Hallo, met Tom.’ Hoor ik aan de andere kant van de lijn een vrolijke stem zeggen.
‘He, Anouk hier. Jij klinkt blij?’ zeg ik grinnikend.
‘Ja, ik vertel het je straks wel. Over een half uurtje zijn we thuis.’ Antwoordt hij, maar ik kan horen dat hij eigenlijk niet kan wachten het te vertellen. En dan zeggen ze dat Bill de kletskous is.
‘Dan ben ik nog niet thuis, ik ben nu vrij, en stap op dit moment op de fiets. Ik denk dat ik over drie kwartier thuis ben. Maar, waar ik je voor belde.. Kun je me even op luidspreker zetten? Zodat Bill het ook kan horen?,’vraag ik Tom,’Nee wacht. Als jullie toch bijna thuis zijn, vertel ik het zo wel, wanneer ik jullie zie.’ Voeg ik er gauw aan toe. Ik wil toch echt graag Bills reactie zien, niet alleen horen.
‘Wat is er dan?’ vraagt Tom nieuwsgierig.
‘Niks hoor, ik vertel het zo wel.’
‘Maar ik wil het nu weten.’
‘Wat is er Tomi?’ Hoor ik Bill op de achtergrond vragen.
‘Ze gaat ons iets vertellen maar ze wil nu nog niet zeggen wat.’
‘Hallo, Bill hier.’ ‘Geef terug!’ ‘Nee, laat me nou even.’
‘Hallo?’ vraag ik lachend.
‘Ja, ik dus. Vertel eens wat er aan de hand is.’ ‘Billa, geef nu terug.’ ‘Tomi, laat mij nou even. Dan krijg je straks een kusje.’ Ineens hoor ik Tom niet meer zeuren.
‘Sorry, Tom wou de mobiel afpakken. Maar vertel, ik kan niet tegen verrassingen.’
‘Ik ga het je niet vertellen.’ Antwoord ik, en ik doe alsof ik niks heb gehoord van hun onderlinge gesprek. Ik druk hem gauw weg.

Ik kom de straat inrijden met mijn mp3 speler op. Meezingend met ‘Heilig’ rijd ik onze oprit op, en zet mijn fiets in ons fietsenhok. Terwijl ik mijn tas van mijn fiets af haal, hoor ik ineens iemand vanachter me meezingen. Ik draai me om, en zie Tom en Bill staan. Hand in hand. Ik doe net alsof ik het niet zie, en haal de mp3-speler uit mijn oren.
‘Hé, konden jullie echt niet wachten? Ik geloof niet dat jullie graag het nieuwtje wat ik heb willen horen, hoor.’ Zeg ik met een grijns op mijn gezicht.
‘Ja maar ik kan er niet tegen als iemand vertelt dat er iets is maar niet wat er is.’ Antwoordt Bill mij. Rustig neem ik de tas op mijn schouders, en gebaar de jongens dat ze mee naar binnen moeten lopen.
‘Iets te drinken?’
‘Een cola graag.’ Antwoorden ze tegelijk.
Als we eenmaal zitten, met koektrommel en al, weet ik dat ik het niet meer langer uit kan stellen. Alhoewel het gezicht dat Bill me nu geeft ook wel leuk is. Hij blijft maar aandachtig kijken alsof hij er op die manier achter kan komen wat ik ga zeggen. Misschien hoopt hij dat hij het via telepathie doorkrijgt ofzo…
‘Wel, herinneren jullie je nog dat we vandaag biologie hadden?’ begin ik.
‘Ja natuurlijk. Ik ben echt zo opgelucht dat we er niet waren, ik zou er niet aan kunnen denken dat we in zo’n oog moesten gaan snijden. Stel je voor, ik ga toch ook niet in hun oog snijden? Hoe was het, heeft er nog iemand overgegeven?’ ratelt Bill nu maar door.
‘Dat wou ik dus zeggen. Er waren vandaag nog geen oogbollen beschikbaar.’
Ik zie Bills gezicht wit wegtrekken. ‘En dat betekent?’ vraagt hij zwakjes.
‘Morgen het eerste uur zijn ze er wel, we hebben het practicum dan.’
De resterende kleur trekt ook nog weg uit zijn gezicht, en zijn ogen rollen eng naar boven. Als in slowmotion valt hij. Tom schiet snel op zijn hurken om hem op te vangen.
Van alles, had ik dit niet verwacht. Ineens is het niet zo grappig meer.

Reacties: