FanFic.nl

Nog geen titel, geschreven door Sunrise & Sunset

Anne, hoofdstuk 9.

En toen waren ze weer weg. Als ik op de klok kijk, zie ik dat ze ruim anderhalf uur bij me zijn geweest, terwijl het allemaal maar vijf minuten leek. Alles is ineens zo snel gegaan, terwijl het tegelijkertijd ook zo langzaam gaat. Waarschijnlijk snap je me nu niet, maar ik bedoel dat de dagen echt jaaaren lijken te duren, en het ongeluk is al een paar weken geleden gebeurd, terwijl dat voelt als gisteren. Al kan ik me van het ongeluk zelf niet veel meer herinneren.
Dan moet ik ineens aan het stukje net na het ongeluk denken. Het leek echt net alsof ik droomde. Eigenlijk was dat ook wel zo, want ik lag in coma. Maar ik lag dí¡í¡r en stond tegelijkertijd op de stoep. Het lijkt net zo’n vage horrorfilm. Laatst had ik er weer een met Karen gekeken. Niet dat ik van horrorfilms houd, zij trouwens ook niet. Maar ze vindt het o zo geweldig om dan bij een jongen op schoot te kruipen enzovoort. Ja, de details zal ik je maar besparen. Deze zomervakantie waren we ook van plan met z’n tweeën naar Spanje te gaan. Haar ouders hebben daar een klein appartementje, en daar mochten wij dan een weekje in. Misschien mag Lina ook wel mee, nu het weer goed tussen hun is. Dat zou trouwens wel fijn zijn, want een zomervakantie met Karen lijkt me niet echt je van het. Ik bedoel, ze is wel heel aardig enzovoort, maar wat ze allemaal van plan was… Ze wilde daar voor een leuke jongen zoeken, en die dan meenemen naar ons appartement. Dat is fijn, heel fijn. Want het heeft maar één kamer, dus dan lig ik daar tussen hun gehijg in. Echt super. Dat is natuurlijk ook zo als Lina meegaat, maar dan kunnen we die twee tenminste gewoon in de douche stoppen ofzo, daar moet het toch ook wel te doen zijn? En anders doen ze het maar niet. Naja, moet eerst maar eens zien of het allemaal nog wel doorgaat. Want het waren allemaal plannen die we vorig jaar gemaakt hadden, maar dat ongeluk hebben we natuurlijk niet aan kunnen zien komen… Rotongeluk. Ik weet nog dat we uren gefantaseerd hadden over de zomer, en dan zou het wel echt balen zijn als het niet door kon gaan. Eigenlijk wilde ik aan Lina nog vragen hoe het met haar ging, omdat ze me, vóórdat we dat ongeluk dus kregen, iets wilde vertellen, maar dat heb ik maar niet gedaan. Zij moet denk ik ook nog bijkomen van alles en het is ook niet niks wat we hebben meegemaakt. Ze zit nu in een weeshuis, arme Lina. Ik ben benieuwd hoe het daar is. Is iedereen stil, omdat ze zoveel meegemaakt hebben? Of zijn ze juist heel hyper en lijkt het alsof ze twintig blikjes energiedrank ophebben? Soms zie je weleens in films van die ‘weeshuizen’, waar dan één kleine kamer is waarin een stuk of achttien bedden staan, en de kinderen elke dag een of andere pap krijgen als eten voor de hele dag. En dan woren ze van school gehouden en moeten ze op straat gaan bedelen om geld te verdienen voor het weeshuis. Oftewel, voor de directeur van het weeshuis. Ik hoop echt dat dit een veel te ver doorgefantaseerd beeld is, anders mag ze vast wel bij mij komen wonen, hoop ik.

Reacties: