Hoofdcategorieën
Home » Overige » het pad » hoofdstuk *5*
het pad
hoofdstuk *5*
Ik stond daar buiten , in de kou.
In de verte hoorde ik een wolf huilen. Ik keek omhoog : volle maan.
Ik draaide me om. “wie is daar!”ť riep ik.
Ik voelde mijn hart sneller kloppen , nog nooit in mijn leven was ik ooit zo bang geweest.
Maar waar was ik ban voor? Ik wist het niet. Bang voor het donker misschien? Nee ik denk het niet.
Ik hoorde een groot beest lopen. Het was veel groter dan de beer van vanochtend.
Het gromde , heel diep en laag en hard en lang. Ik hoorde het snuiven , lopen , stoppen.
Ik hoorde alles. Alles wat hij deed ik hoorde zijn spiren spannen voor de sprong. Of was dat in mijn hoofd? Ik wist het niet meer.
Het enige wat ik wist was dat ik susan moest wakker moest maken en rennen , hard weg rennen.
Ik redne naar de tent , ik was niet zo ver gegaan , maar het leek wel zo.
Het beest , waarvan ik nog niet wist wat het was , rende achter me aan.
Ik viel over een boomtak en ik was verstijfd.
Het beest zetten een poot op mijn borst.
De poot alleen al was gigantish.
Ik zag zijn ogen groot , rond en geel.
Ik zag zijn tanden dichter bij komen , geel , lang puntin zo scherp als messen.
Ik gilde , ik weet niet waarom misschien hoopte ik dat susan me hoorde want ik kon op dat momen totaal niet denken , maar ik gilde, ik gilde de longen uit mijn lijf.
Ik schrok wakker , ik was nogsteeds in mijn tent , ik keek naar peters be , het was leeg.
Ik ging naar buiten , opzoek naar peter.
Ik hed het sterke gevvoel dat e riets mis was , iets goed mis.
Ik pakte een stok en maakte hem aan met het kampvuur wat nog licht brandde.
Ik liep verder , gespannen en alert , ik hoorde peter gillen en sing sneller lopen .
Daar zag ik hem op de grond verlamd van angst , met een groot beest op hem.
Ik weet niet of ik het goed had gezien maar het leek heel erg veel op een wolf.
Ik gilde naar de wolf , maar het negeerde me.
Ik gooide stenen en bekeek zijn kop.
Dit was geen normale gigantishe wolf , wolven zijn nooit zo groot maar toch , het was een weerolf.
“peter!”ť schreeuwde ik. Nu keek het beest wel en het huilde naar de volle maan.
Het sprong van peter af recht op mij af, Met zijn tanden ontbloot.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.