FanFic.nl

het pad

hoofdstuk 8

Ik schrok wakker door een schreeuw, alsof een wild dier uit de prehistorie schreeuwde als hij een prooi had gespot.

Susan lag nog te slapen dus had ik het inderdaad gedroomd.
Sinds die aanvaring met de wolf was ik bang voor elk vreemd geluid.
Ik legde mijn hoofd op mijn kussen en mijn ogen gingen toe, ik viel in een lange droomloze slaap.

3 dagen later ……..

Ik deed mijn ogen open, wit, ik zag wit.
Waar was ik in een ziekenhuis? , nee dat kon niet want ik was niet in de buurt geweest van een ziekenhuis.
“Susan?”� geen antwoord.
“Susan! Waar ben je!”�
Weer stilte.
Bonk!Bonk!Bonk!
Oké , dat was geen stilte meer. Misschien was het Susan!
“Susan ben jij dat?”�
Niks….

Ik hoorde een gegrom, niet het gegrom van de wolf van een aantal nachten geleden, maar het klonk als een mens.
Gromde mensen? Ik weet het niet, ja vroeger maar nu? Ik dacht van niet. Had ik het fout?
Aarg! Waarom was ik mezelf vragen aan het stellen!
“Misschien door de kou”� zei een stemmetje in mijn hoofd
“hou op!”� zei ik tegen meself en ik begon me op mijn hoofd te slaan, niet te hard maar om de stem te laten doven.
De kou? Dacht ik. Dat is het! Ik ben in een grot!
Bonk!Bonk!Bonk!
Het kwam dichterbij.
O nee!
Ik keek om me heen geen schuilplaats.
Ik deed mijn ogen dicht en maakte me zo klein mogelijk.
Ik voelde dat ik werd opgetild door iets groots en harigs.
En het stonk naar natte vacht.
Ik deed voorzichtig 1 oog open.
En het was wit.
Oké, wat kon het zijn?
Een ijsbeer?
Nee, vast niet. Die leefde hier toch niet?
“peter!”�hoorde ik iemand gillen in paniek
Ik dacht maar 1 ding: Susan.

Ik keek geschokt naar mijn broer, het beest, wat ik had geïdentificeerd als een yeti, had mijn broer op 1 van zijn grote armen bungelen.
Ik kon niet 100% meer denken maar van mijn instinct, hoofd en andere dingen die ik nog(een beetje) kon gebruiken, pakte ik mijn rugtas en zocht mijn mes.
De yeti was zo geobsedeerd door peter dat het mij niet gezien, gehoord of geroken had.
Ik was ontsnapt uit mijn ‘sneeuwcel’.
Ik voelde iets kouds en scherps en wist dat het mijn mes was, ik haalde het er uit en gooide het naar de plaats waar de yeti zijn hart had moeten zitten.
Maar mijn mesje kwam niet door zijn dikke huid en vacht heen.
Het keek mijn kant uit, brulde en kwam achter mij aan, woest omdat ik hem had geprobeerd te vermoorden, woest omdat ik was ontsnapt, woest omdat ik hem langer moest laten wachten op zijn lunch.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.