FanFic.nl

Unexpected Friendship

39. White Lie

Leona’s P.O.V.

“Wat was dat nou, gisteren?”� Vroeg Katja. Het was woensdag, en er was vandaag iets speciaals, al wist ik niet meer wat. Iets wat Fred me verteld had.
“Wat? Sorry, ik zat even met mijn hoofd ergens anders.”�
“Ik vroeg iets over gisteravond.”� Ik keek Katja niet begrijpend aan. “Xavier? Knuffel?”�
“O.”� Ik werd weer rood, net zoals de avond er voor. “Het was niets.”�
“Niets? Jongens knuffelen niet zomaar iemand!”� Ik rolde met mijn ogen.
“Echt Katja, het was niets.”� Ze leek me niet te geloven, maar liet het onderwerp rusten. We liepen samen richting de grote zaal, waar ik me plotseling herinnerde wat Fred me had verteld. Monika was vandaag jarig! Ik bedacht me hoe ik dit op ging lossen, en besloot Percy dan maar eens heel lief aan te kijken. In plaats van naar de tafel van Huffelpuf te lopen, zoals ik eigenlijk van plan was geweest, liep ik naar de griffoendortafel op zoek naar Percy. Zonder succes. Ik keek de zaal rond tot ik bij de ravenklauw tafel kwam, daar bleef mijn blik hangen en ik grinnikte. Percy zat nogal onwennig naast een meisje met lang, bruin haar. Ik besloot dat ik hem even met rust zou laten en ging naast Katja aan tafel zitten om mijn ontbijt naar binnen te werken.

Diezelfde dag, na de lessen, liep ik in mijn eentje naar het zwarte meer. Ik had even geen zin in de grappen en grollen van de tweeling, of de vragen van Katja. Ik wilde even alleen zijn, denken aan mijn ouders en denken aan mijn familie die allemaal nog in de dreuzelstad woonden. Ik hoorde een uil krassen en keek op, om Trevor, mijn uil, naar beneden te zien duiken. Hij landde naast me en stak zijn poot uit, waar een knalroze envelop aan vast was gemaakt. Ik kon me maar één persoon bedenken die zo’n envelop zou sturen, Leah. Leah was altijd mijn beste vriendin geweest, maar er was één probleem. Leah was een dreuzel. Ze wist dus niets van zweinstein. Grinnikend maakte ik de envelop los en opende hem, waarna ik begon te lezen.

Lieve Leona,

We missen je echt enorm. Het is gewoon niet hetzelfde hier. Zelfs Bart mist je, al zegt hij dat dat alleen maar is omdat hij nu niemand meer heeft om te vervelen. Waarom moest je zonodig naar die kostschool? En waarom moesten je ouder juist in de zomer verhuizen? We hebben veel te weinig tijd gehad om afscheid te nemen. Beloof me dat je in de zomer komt logeren.

Ik moet je van iedereen de groeten doen. Vooral van Bennie. Hij zegt, ik citeer: “Ik kan niet leven zonder haar.”� Nou ik moet maar weer eens stoppen, want meneer Perry komt zojuist binnenvallen.

Heeeeeeeeeel veel kusjes van:
Leah,
Sabine,
Bennie,
En heel stiekem toch ook wel van Bart.
Ik voelde dat er iets warms en nats over mijn wang gleed en ik realiseerde me dat ik huilde. Ik miste mijn vrienden zo erg. Ik miste Leah, die altijd voor me klaar stond. Ik miste Sabine die altijd vrolijk was. Ik miste Bennie, onze drama-queen(king). Ik miste zelfs Bart, die me altijd tot slachtoffer van zijn geintjes maakte. Plotseling voelde ik dat er iemand naast me kwam zitten en ik keek opzij, recht in het bezorgde gezicht van Xavier.
“Is alles goed?”� Ik knikte en vertelde hem over mijn vrienden. “Ze klinken heel aardig. Ik ken niet zo veel dreuzels. We hebben altijd in een tovenaarsdorp gewoond.”� Dat was het begin van een vrolijk, open en vooral eerlijk gesprek.

Het was ondertussen alweer vrijdag en ik liep snel het toverdrankenlokaal uit. Die plek gaf me serieus de kriebels. Ik kon Sneep niet uitstaan. Mijn humeur klaarde aanzienlijk op, toen ik de leerlingenkamer in liep en Percy zag zitten. Niet dat ik zo dol was op Percy, maar ik moest hem even spreken. Met grote passen liep ik op hem af.
“Heb je het?”� Met een grijns hield hij een klein pakje omhoog. Ik nam het van hem aan en woelde even met mijn hand door zijn haren.
“Geweldig. Bedankt Perce.”� Na een blik op mijn horloge liep ik naar de grote zaal, waar Monika gelukkig al zat. Ik liep direct op haar af. Ze keek verbaasd op.
“Hoi.”� Wow wat klonk ik droog. “Ik heb iets voor je.”� Ze trok haar wenkbrauwen op.
“Toch geen stunt van Fred en George hoop ik?”� Ik grinnikte. Fred en George waren inmiddels berucht op Zweinstein.
“Nee. Ik beloof je dat dit geen stunt is. Het is een cadeautje, nog voor je verjaardag. Ik was het geloof ik een beetje vergeten.”�
“Is niet erg joh, ik wist eerlijk gezegd niet eens dat jij wist wanneer ik jarig ben. Hoe wist je-”�
“De tweeling.”� Zeiden we tegelijk. Ze begon het pakje open te maken. Ik zag dat ze glimlachte toen ze de oorbellen met het wapenschild van Huffelpuf uit het doosje haalde.
“Je stemming heeft invloed op de kleur. Ik heb ze zelf ook.”� Ik deed mijn haar opzij en liet haar de wapenschilden van Griffoendor zien, die een zonnige, gele kleur hadden. Ze deed ze meteen in. Plots klonk er een stem een stukje verderop aan de tafel.
“Hé Monika.”� We keken tegelijk naar de persoon die had geroepen. Ik wist wie dat was. Ik had haar naam al verschillende keren gehoord. Stella Knielang. Volgens iedereen die het over haar had, was ze een enorme aanstelster en een behoorlijk kreng. Ze klemde zich vast aan de arm van.. Carlo? Ik keek verbaasd naar Monika en zag dat haar oorbellen groen waren. Ik probeerde me te herinneren wat de groene kleur ook alweer in hield. Mijn blik viel op het papier wat bij de oorbellen zat en ik zocht de juiste kleur. Groen was.. Jaloezie? Monika leek zich ineens te herinneren dat ik nog naast haar stond en draaide zich naar me om. Ik gaf haar niet de kans om iets te zeggen.
“Ik dacht dat jij iets met Tom Kings had?”� Ze keek me verschrikt aan.
“Hoe kom je daar bij?”�
“George.”�
“O. Nou.. is dat alles wat hij er over gezegd heeft?”� Ik knikte.
“Ja, waarom? Klopt er iets niet aan?”� Monika keek even bedenkelijk, maar schudde toen haar hoofd.
“Nee, het klopt gewoon. O, daar komt hij net aan. Tom!”� Tom was een lange jongen, met krullend bruin haar en heldere, blauwe ogen. Hij begroette ons vrolijk. Na even met hen gepraat te hebben liep ik naar de tafel van Griffoendor, waar ik meteen op Katja, de tweeling en Xavier af liep.

De volgende ochtend sprong ik vrolijk uit bed. Het was zaterdag en de gebroeders Plank hadden me uitgenodigd om bij de zwerkbaltraining te komen kijken. Dus trok ik warme kleren aan, het begon namelijk behoorlijk af te koelen buiten, en na het ontbijt sprintte ik naar het zwerkbalveld, waar de training net begon. Het afdelingsteam van Griffoendor bestond uit: Olivier als wachter. Fred en George als drijvers. Xavier, Angelique en een zevendejaars leerling als jagers. En uiteindelijk een klein, donkerharig meisje, wat ook in het zevende jaar zat, als zoeker. Ik vond het geweldig om te zien hoe Xavier over het veld scheurde, wanneer hij de Slurk in zijn bezit had. Na afloop van de zware training kwam de tweeling met een brede grijns op me af.
“Hé kleintje.”� Ik mompelde wat en sloeg hen beiden speels op de borst. Ik zag Xavier de kleedkamer uitkomen en ik rende vrolijk op hem af. Onze vriendschap was in de afgelopen week, sinds ik de brief van Leah had gekregen, steeds sterker geworden. Ik probeerde mijn tijd zo veel mogelijk tussen de tweeling en Xavier te verdelen, en meestal ging dat prima. De tweeling hadden het meestal toch te druk met het in de maling nemen van Zwadderaars. Ik vroeg me af of ze die Yvonne ook te grazen zouden nemen. Nou ja. Ik had op zich niet zo’n groot probleem met Yvonne. Niet meer. Goed, ik was nog steeds boos om wat ze gezegd had over mij en Fred, in de trein, maar nu ik wist dat Sneep iets tegen haar had, vond ik dat ik het haar niet nog moeilijker moest maken. Ik zou mijn wrok inslikken en geen aandacht aan haar besteden. Ik richtte me weer op het hier en nu. Xavier omhelsde me, wat een gewoonte was geworden. Ik dacht even terug aan donderdagavond, toen hij me een kusje op mijn wang had gegeven. Ik voelde weer een kriebel in mijn maag.
“Eh, Leona?”�
“Hmm?”�
“Die oorbellen van je hè?”�
“Ja?”�
“Wat betekent het als ze roze worden?”� Ik werd rood.
“Ik heb geen idee.”� Loog ik snel. Ik wist wel degelijk wat een roze kleur betekende, maar ik zou het hem voor geen goud vertellen. Hij haalde zijn schouders op en we begonnen richting het kasteel te lopen. Xavier aan mijn rechterkant. Fred aan mijn linkerkant. George weer links van Fred en Angelique weer naast George. Ik mocht Angelique wel, al had ik het vermoeden dat ze soms best wel een bitch zou kunnen zijn. Dat wist ik trouwens wel heel zeker, want ik had haar tekeer zien gaan tegen een overmoedige Ravenklauwer uit de derde, die haar een klap op haar achterste had gegeven. Ik werd uit mijn gedachten gerukt door een harde, maar al te bekende stem.
“Leona! Ik vermoord je!”� Ik probeerde weg te duiken voor de boze Zwadderaar, die het om een onduidelijke reden op mij voorzien had.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.