FanFic.nl

Doubt

#2

"Jasey, wakker worden, lieve schat." Ik lag nog steeds bij papa, maar hij was niet meer mijn wolvenpapa, en hij hield me in zijn armen.
Ik wreef slaperig door mijn gezicht en gaapte. De zon zou dadelijk opkomen, de lucht was heel mooi paars. Papa had vast heel erg lang gelopen. Maar toch was hij niet moe. Sterke papa. Hij zette me neer en wankel greep ik meteen zijn hand, nog steeds in mijn ogen wrijvend.
Pas toen keek ik om me heen. Er stond een heel groot huis op het gras, daar ginder. En bij ons stonden veel mensen. Ik telde er zes. Nee, wacht, zeven. Zeven komt toch na zes, hé?
"Dit is Carlisle, Jasey. Hij is ook anders. Kun je het raden?" Mijn vader was er dol op om te horen dat ik heel goed wist wat er gebeurde.
Een vriendelijke man stapte voorzichtig naar me toe. Hij was heel erg wit, en hij zag er, net als mijn papa, heel erg sterk uit. Ik stak mijn handje uit, om hallo te zeggen. Dat was beleefd, zei papa altijd. Hij glimlachte, mijn kleine vingers gingen verloren in de zijne. Hij was heel erg koud. Veel kouder dan mijn papa. Ik was ook kouder dan papa, maar die meneer Carlisle, die was zelfs nog kouder dan ik!
Papa heeft me ooit eens iets gezegd over witte, koude mensen. Dat ze heel erg gevaarlijk zijn, en dat ik dan heel dicht bij hem moest blijven. Maar deze meneer deed heel erg lief, ook naar mijn papa. Hij had ze ook een naam gegeven, maar ik wist het niet goed meer. Ik dacht diep na, en herinnerde me dat het woord met een v begon. Ik wist het weer.
"Is meneer Carlisle een vampier, papa?"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.