FanFic.nl

Drugs VS Love

Hoofdstuk 19: I was high!

POV Dave
Ik vervloek mezelf. Ik vervloek mijn ‘vrienden’. Ik vervloek drugs.
Ik kon er niets aan doen, echt niet. Waarom wil ze nou niet gewoon met me praten?
Misschien moest ik maar eens met Fleur gaan praten. Ook al wist ik dat die ook niet zou luisteren. Het is koud buiten, raar voor de tijd van dit jaar.
Net alsof het weer zich aan mijn humeur aanpast. Vivian. Waarom luister je niet naar me?
Mijn motor stond aan het begin van het voortuintje. Met dit weer kon ik nooit goed rijden. Eigenlijk had ik ook helemaal geen zin om te rijden. Ik wilde hier blijven.
‘Vivian? Ik weet niet of je er nog bent, maar ik wil het uitleggen. Ook al is het tegen je voordeur.’ Langzaam liet ik me met mijn rug tegen de deur naar beneden zakken. Hakkelend kwam het verhaal eruit. Ik ben nooit zo’n prater geweest.

POV Vivian
‘Vivian? Ik weet niet of je er nog bent, maar ik wil het uitleggen. Ook al is het tegen je voordeur.’ Hoorde ik de gedempte stem van Dave zeggen.
In een freeze bleef ik in de gang staan. Nee, niet luisteren hij is het niet waard. Hij is het niet waard. Tranen prikte in mijn ogen. Waarom hield ik nou zoveel van hem?
‘Luister, ik heb op school een, hoe zeg je dat, reputatie.’ De zin was niet vloeiend. Alsof hij er moeite mee had om het te vertellen. Reputatie, zeg dat wel. Ik mocht hem nog en eens aankijken op school. Hij hoorde bij de ‘hogere stand’.
‘En, nou ja, het is moeilijk om daar vanaf te komen. Van buiten af lijkt het allemaal heel leuk, echt een hechte groep. Maar niets is zoals het lijkt.’ Ik moest lachen. Hij probeerde wijs te doen. Lukte niet echt.
Voordat hij zijn verder kon praten, trok ik de deur open. Schijnbaar zat hij tegen de deur aan, want hij viel letterlijk naar binnen. Ik kon er niets aan doen, ik schaterde het uit.
Verbaasd keek Dave naar het planfond, alsof hij het allemaal even op een rijtje moest zetten. ‘Dus het is me vergeven?’ Probeerde hij. Gelijk stopte ik met lachen. ‘Nee.’ Boosheid overspoelde me weer. God, mijn emoties lijken we in een flipperkast te zitten.
Zonder wat te zeggen, liep ik naar de woonkamer. Dave volgde me zwijgzaam.
Ik durfde Dave niet aan te kijken, ik was veels te bang dat ik voor zijn charmes zou vallen. Langzaam liet ik me op de bank zakken en probeerde een comfortabele houding aan te nemen. Dave leek ook niet op zijn gemak. Een paar minuten gingen in stilte voorbij. Ik nam maar het voortouw. ‘Ga verder.’ Dave keek me aan, ik voelde het.
‘Met wat?’ Vroeg hij dom. Een geïrriteerde zucht kwam uit mijn mond. ‘Je weet dondersgoed waar ik het over heb, Dave.’ Nog steeds keek ik hem niet aan.
‘Oké, oké. Ik dacht dat ik het kon ontlopen.’ Hij lachte. Wat was er zo grappig? Ik probeerde hem zo onopvallend mogelijk aan te kijken. Dave had zijn hele lichaam naar mij toegedraaid. ‘Kijk me aan.’ Hij zei het helemaal niet dwingend, maar toch deed ik het. Zijn ogen waren vochtig. Ik had medelijden met hem, en daar was ik zo bang voor. Dave was niet goed voor mij. Toch kon ik hem niet weerstaan.

Reacties: