FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 11

“Links, links, rechts, slide, draai, spring, oh - verdomme!”� vloekte Gitte. Het was vrijdagnamiddag. Ze had verdomme al een hele zondag en woensdagnamiddag de tijd gehad om te repeteren, en nog maakte ze fouten. Altijd bij hetzelfde stuk nota bene. Als ze het Jacob en Anneleen zag doen, leek het poepsimpel, maar zelf haperde ze er elke keer weer op. Julie was woensdag ook eens komen kijken, en Gitte voelde zich helemaal dom, toen bleek dat zij het pasje onder de knie kreeg, door er alleen maar naar te kijken. Maar goed, dansen zat in Julies bloed, ze deed niets niets liever. Ze danste al ruim tien jaar: het was haar tweede natuur om pasjes te vormen en ze na te bootsen.
Het was in feite de snelheid die Gitte altijd nekte. Ze had tijd nodig om de techniek te leren. Nu kende ze het dansje van de titelsong uit haar hoofd, maar na elk pasje moest ze nadenken welk er daarna kwam. Nu kwam het erop aan om te oefenen en nog eens te oefenen om elke afzonderlijke move aan de andere te rijgen om tot een prachtig geheel te komen. En prachtig zou het worden.
De moeilijkheid kwam er dan ook nog eens bij om nog een dans te leren en de pasjes niet met elkaar te verwarren. De choreografen hadden hem al eens laten zien en het zag er een ongelooflijk leuke dans uit. De nevenfiguren uit de film deden er ook in mee en het werd een vrolijke, energieke swing, waar de jeugdigheid en het plezier van af spatte.
Er stond haar nog een zware week voor de boeg, maar ze had er wel ongelooflijk veel zin in.
“Goed, tien minuutjes pauze en daarna vliegen we er weer in!”� zei Guillaume, hun dansinstructeur. Hij was achtentwintig en Gitte had hem nog nooit uitgeput gezien. Hij zat altijd boordevol energie, en de enige reden dat hij af en toe een pauze inlaste, was omdat hij zijn pupillen doodmoe hoorde hijgen. Hij schudde zijn stroblonde, golvende haar ijdel in zijn nek en nam een flesje water uit zijn witte sportzak. Hij had altijd veel aantrek bij de overige choreografes en instructrices, maar Gitte wist toevallig dat hij al jaren gelukkig was met Jesper, zijn vriend. Guillaume was namelijk homo. Dat stond niet op zijn gezicht te lezen, maar eens je het wist, begonnen de typische trekjes wel duidelijker te worden. Hij was ook een van hun vaste instructeurs geweest tijdens de film, en hij had een heel open karakter, waardoor hij er tijdens de repetitie soms zomaar iets uit flapte. Hij lachte Gitte altijd uit met het feit dat jij - als man - veel beter danste dan zij met haar vrouwelijke vormen.
“Jij moet anders niet onderdoen qua vrouwelijke vormen, hoor.”� grijnsde Gitte dan altijd. Ook nu weer zag ze allerlei paar ogen goedkeurend over Guillaume heen glijden. Hij had wel iets, maar hij was Gitte's type niet. Zijn haar lag altijd goed - warrig, maar goed -, hij was gespierd en een man die kon dansen, had toch wel iets. Elke man met een passie had wel een streepje voor. Of die passie nu in de muziek of in het dansen lag, of desnoods in het verzamelen van allerlei rare, oude, stoffige dingen, dat was haar om het even, maar je moest ergens voor leven, iets hebben om van te dromen, iets waar je alsmaar hoger de top in wilde bereiken.
Gitte zakte neer tegen de muur - waar, zoals in de meeste danszalen, een enorme spiegel tegen plakte -, verwoed naar iets om te drinken zoekend in haar tas.
“Ik ben kapot, maar het begint er wel in te geraken. Gelukkig staat opgeven niet in het woordenboek van die drilsergeant daar.”� lachte Anneleen, en ze wees naar Guillaume. Die lachte terug.
“Ja, bij ons geraakt het er wel in.”� zei Jacob plagerig en hij gaf Anneleen een high five.
“Hé, bij mij ook, alleen iets trager. En ik vind het erg louche dat jij dit allemaal zo goed kan. Voel je je nog steeds honderd percent hetero?”�
“Je bent gewoon jaloers op mijn perfecte danspasjes.”� snoof Jacob. “En dan moet je er nog bij zingen!”�
Ze had bewust gevraagd om het zingen er pas op het einde aan toe te voegen, als ze alles perfect kende. Aan het eind van de dag zou dat dus moeten gaan lukken, en aan het eind van het weekend ook voor de groepsdans. Als dat multitasken maar goed kwam...
Jacob zong wel al vrolijk mee en Gitte wist niet hoe hij het klaarspeelde. Zij kwam al in ademnood door er alleen maar aan te denken.
“En toch begin je op Guillaume te lijken.”� hield Gitte koppig vol.
“Misschien wel.”� haalde Jacob zijn schouders op. “Ik heb namelijk ook een zwerm meisjes om me heen hangen. En nu dansen!”�
Energiek stond hij op, alsof hij niet al een hele namiddag had getraind. Het duurde iets langer voor Gitte recht stond, maar uiteindelijk volgde ze hem. Anneleen zat nog neer, leunend tegen de spiegel. Opeens zag ze er moe uit, met een bezorgde blik in haar ogen. Haar stemming leek ineens helemaal omgeslagen.
“Kom je?”� vroeg Gitte aarzelend. Anneleen leek haar nu pas in het oog te krijgen.
“Ja, ja, ik kom al.”� zei ze en ze krabbelde recht, haastig een geforceerde glimlach op haar gezicht plakkend.
“Gaat het wel?”� vroeg Gitte. Anneleen had nooit last van plotse stemmingswisselingen en nu leek ze ineens in staat om iemands bloed te drinken.
“Ja, misschien alleen een beetje vermoeid.”� verzekerde ze haar. Gitte geloofde er niets van, maar voor ze er verder iets over kon vragen, riep Guillaume streng: “Komaan, slakken! Ik ben, tien jaar ouder en zelfs ik heb meer energie dan jullie! Moeten jullie niet in de bloei van jullie leven zijn?”�

Sloffend met haar voeten keek ze naar het scherm van haar laptop. Dat was haar eerste (en enige) dure aankoop, die ze gedaan had met haar zelfverdiend geld. Windows was aan het opstarten, en zoals altijd vond ze dat het niet snel genoeg ging. Als ze erop zat te kijken, ging het nog trager, maar ze had toch niets anders te doen. Ze had haar oude joggingbroek aan, met een t-shirt met lange mouwen van de Jonas Brothers. Het voelde een beetje raar om dat aan te hebben, nu ze hen alle drie toch al een beetje kende, maar het was altijd haar lievelingst-shirt geweest, een herinnering aan een geweldige avond. Ze had hem namelijk gekocht op hun vorig concert in België, zo'n jaar geleden.
Niemand zag haar hier toch. Het was acht uur 's avonds, ze had net gedoucht. Ze voelde zich moe, maar wel voldaan. De show begon eindelijk wat vorm te krijgen. Ze kon nu heel het eerste dansje helemaal vanbuiten, en ze kon er zelfs de tekst op zingen, zonder naar adem te happen of ook maar een noot vals te zingen. Het gaf haar zo'n goed gevoel en moed om te beginnen aan de groepschoreografie. Bij deze zou ze wel van meet af aan moeten zingen, anders zouden ze in tijdsnood komen. Volgend weekend was het al zover. Tientallen vragen borrelden spontaan in haar op, als ze eraan dacht. Zou ze het wel goed doen? Zou er veel volk op afkomen? Zouden de mensen het leuk vinden? Allemaal vragen waar ze geen antwoord op had, en toch kreeg ze ze niet uit haar hoofd.
Na wat wel een eeuwigheid leek, kreeg ze eindelijk haar schermachtergrond te zien. Dat was een foto, genomen op de laatste schooldag vorig jaar. Gitte was met Julie, Natalie en nog wat andere meisjes gaan shoppen. In de late namiddag waren ze terug gekeerd naar het station, dichtbij de school, waar ze met nog enkele jongens uit hun klas een terrasje hadden gedaan. Op de foto stonden de jongens gebukt, steunend op armen voeten, en zaten alle meisjes in dezelfde pose op hun rug. Het was echt een geweldige dag geweest.
Toen het msn-venster verscheen, typte ze snel haar e-mailadres en wachtwoord in. Weeral wachten, dat gaf haar te veel tijd om te piekeren. Ze zag dat er een heleboel mensen online waren. Mensen die ze oppervlakkig kende van school, Natalie, haar tante... Het was blijkbaar piekuur!
Hé, Nick was ook online? Had die geen optreden in Spanje vanavond? Even vragen.
“Hey, Gitte! (Leve msn, waar het niet opvalt dat ik je naam niet kan uitspreken)”� schreef hij. Ze was dus al te laat.
“Je hebt goed getraind, hoor. Maar euh, moet jij niet optreden?”� typte ze.
“Binnen een uurtje. Ik zit nu ergens onder het podium, met mijn laptop.”�
“Ik hoop dan maar dat jullie voorprogramma geen rare kronkels maakt en erdoor zakt.”� grapte Gitte.
“Hoe was het repeteren?”�
Gitte's hart maakte een sprongetje. Hij wist het nog! Ze had hem er terloops iets over verteld, maar had nog geen tijd gehad om hem uitgebreid in te lichten.
“Lood- en loodzwaar.”� schreef ze. “Maar ook geweldig leuk. Ik heb nooit kunnen dansen - als ik het nu al kan -, en nu kan ik plots - mits de nodige moeite - een hele choreografie. Dat voelt zo goed aan!”�
“Ik wou dat ik erbij kon zijn. Ik had je graag zien stuntelen.”�
“Lach maar, ik wil jou wel eens zien dansen.”�
“Sorry, ik bedoelde schitteren . En wat denk je dat ik hier doe op het podium dan?”�
“Rondhuppelen en sprongen maken in de lucht, lijkt mij. Ik hoop dat je straks stuntelt op het podium.”�
“Schittert, bedoel je zeker.”�
“Nee.”�
Gitte moest lachen voor haar computer.
“Wat lief! Maar ik moet gaan. Kevin roept me. Oh, en hij doet de groetjes.”�
“Doe ze maar terug. En succes met je show.”� schreef ze nog snel. Voor hij zich afmeldde, schreef hij nog: “Dank je, en jij ook met dansen.”�
Hun gesprek was niet lang geweest en ze hadden er maar wat op los gebabbeld, maar toch was ze er van opgekikkerd. Heel de avond liep ze nog rond met een gelukzalige, stomme glimlach op haar gezicht. Wat was ze toch labiel. Ze liet haar humeur zomaar bepalen door een jongen. Ze zou zichzelf echt veracht hebben vroeger, en nu leek het de normaalste zaak van de wereld.

De volgende ochtend voelde ze iets kriebelen aan haar neus. Ze probeerde het weg te krijgen, maar het jeukende gevoel bleef. Ze opende haar ogen en schrok zich haast te pletter. Voor haar dwaalde Jacobs gezicht, een paar centimeter verwijderd van het hare, met wijd opengesperde ogen. Ze slaakte een gilletje.
“Damn, Jake, wat doe jij hier?”� gromde ze, terwijl ze haar dekbed over haar hoofd heen trok. Het was heerlijk warm in haar bed en ze was niet van plan om eruit te komen. Na een snelle blik op haar horloge zei ze: “Als je me komt oppikken, ben je twee uur te vroeg. We moeten in de studio zijn om tien uur.”�
“Ik heb gemerkt dat mevrouw hier nogal wat problemen had met haar conditie. Wij gaan joggen. Neem je I-pod, kleed je aan en probeer me maar bij te benen!”�
“Sadist...”� mompelde Gitte en ze draaide zich nog eens om.
“Opstaan, tempo, tempo!”� schreeuwde hij als een drilsergeant en hij trok haar deken weg.
“Tel je niet eens af?”� kreunde ze, bibberend van de kou.
“Tijdverspilling. Als ik 'drie' roep, lig je er toch nog in.”� zei hij achteloos.
“Tjeezes, jij bent erger dan Guillaume!”� klaagde Gitte, maar ze stond wel op en strompelde naar de badkamer.
Tien minuutjes later kwam ze er weer uit, in een donkerblauwe joggingbroek, een lichtblauw t-shirt en haar lange haar in een hoge paardenstaart.
“Ik wil niet zeuren, maar je beseft toch dat het pijpenstelen regent?”� vroeg Gitte, met een vreesachtige blik op de dikke druppels die van de dakgoot de grond op vielen.
“Als je niet wilt zeuren, moet je niet zeuren. Neem een trui mee of zo.”� zei Jacob.
“Ja, hallo, ik was niet van plan zo te gaan, hoor.”� rolde Gitte met haar ogen. Ze griste een trui met capuchon van haar bureau en trok haar afgetrapte grijze All Stars aan.
“Klaar om in het stof te bijten?”� grijnsde Jacob.
“Je bedoelt om door neer te vallen en weggespoeld te worden? Helemaal.”� lachte Gitte.
“Oh, wacht, je humor is terug, ik denk dat je eindelijk wakker bent.”�
“Heel grappig, hoor. Mag een mens even bekomen als er om acht uur 's ochtends een halve aap boven haar hoofd hangt?”�
“Ja, ja, al goed, kom, we zijn weg!”�
Gedwee volgde ze hem, de vrieskou in.

Een halfuur later liepen ze zij aan zij in het park, dichtbij Gitte's huis. Ze begon het moeilijk te krijgen om hem bij te benen, maar ze wilde niet opgeven. Haar conditie mocht dan wel rotslecht zijn, ze had genoeg karakter om dat niet snel toe te geven.
“Nog iets gehoord van Nick?”� vroeg Jacob. Het verbaasde haar dat hij die woorden er zo vlot uit kreeg, zonder hijgen en puffen. Gitte daarentegen voelde zich helemaal gloeien en zag ongetwijfeld knalrood.
“Gisteren nog eventjes, maar hij moest al snel gaan optreden.”� wist ze eruit te persen. “En hoe zit dat met jou?”�
Ze hoopte maar dat zijn liefdesleven boeiend genoeg was, zodat zij kon luisteren en begrijpend knikken.
“Het gewone gangetje, je weet wel.”�
“Je hebt geen lief omdat je geen enkel verliefd tienermeisje wilt kwetsen?”� grijnsde Gitte.
“Zo kan je het wel stellen, ja.”� aarzelde hij. “Ongeveer.”�
“Ongeveer?”� herhaalde Gitte ongelovig. “Is er eindelijk een meisje in geslaagd om je te ontdooien? Wie is ze? Ken ik haar?”�
Ze had er ineens weer instant energie bij.
“Jezus, waarom kan ik gewoon mijn mond niet houden bij mensen die letten op elk details?”� klaagde hij.
“Komaan, Jake, als je a zegt, moet je b zeggen!”� hijgde Gitte. Hij zuchtte verslagen.
“Je kent haar, ja, zeker en vast.”� zei hij fijntjes.
“Echt? Wie dan? Guillaume?”� lachte Gitte.
“Ben je daar nu weer met dat homo-gedoe? Niks tegen die mensen, maar ik ben zo hetero als een brok mannelijke hormonen.”�
“Geen details alsjeblieft. Alleszins daar niet over! Vertel op, Jake. Jij sleurt me door weer en wind door het bos, dan kan je toch ook wel iets leuks vertellen?”� vroeg ze met grote ogen.
“Is het de bedoeling dat je lijkt op een schattige kleuter, want je ziet er alleen maar uit als een verzopen kat.”�
Ze wierp hem een dreigende blik toe.
“Anneleen.”� zei hij eenvoudigweg en hij keek haar aan om haar reactie te peilen.
“Nee!”� zei Gitte geschokt. Ze bleef abrupt staan. Jacob liep nog even door, tot hij merkte dat ze niet volgde, en op zijn passen terugkeerde.
“Ga je nu vooral niets in je hoofd halen. Ik vind haar gewoon leuk, niets meer, niets minder. Het zou iets kunnen worden, maar als dat niet zo is, maakt het niets uit.”�
Hij stretchte tegen een boom.
“Ja, natuurlijk. Zal ik eens met haar praten?”� vroeg Gitte opgetogen. Ze kon ineens weer tien kilometer verder lopen.
“Nee, daarom wou ik het je net niet vertellen. Als er een perfect moment is, zal ik mijn briljante zet wel eens maken.”� zei hij, met zijn gespierde armen steunend op de forse boomstam.
“Je weet toch wat ze zeggen? Wacht niet op een perfect moment, grijp een moment en mí¡í¡k het perfect!”� spoorde Gitte hem aan. “En sinds wanneer ben jij zo verlegen?”�
“Het is niet dat ik verlegen ben. Normaal gezien ga ik recht op mijn doel af, en natuurlijk lukt dat, want ik kan iedereen krijgen.”� zei hij, en een klein lachje speelde om zijn mond.
“Maar Anneleen is een geweldige vriendin. Ze is een van de liefste meisjes die ik ken, maar ook zo mondig en sociaal. En ze doet niet alsof ik een prins ben of zo. Ze vindt het niet erg dat ik zo nuchter in het leven sta, omdat zij ook zo is. Ik kan haar zomaar plagen, zonder me steeds af te vragen of ik haar er niet meer zou kwetsen. Ze is onafhankelijk en ook gewoon zo'n gek mens. En dat wil ik niet verliezen door mijn bekentenis op te biechten. Ik wil er zeker van zijn dat ze hetzelfde voor mij voelt. Wat niet erg waarschijnlijk is. Je hoorde haar toch op de TMF-awards? Ze had duidelijk al iemand op het oog.”�
“Oké, even in de veronderstelling dat ze niets voor je voelt. Je denkt toch niet dat je dit verborgen kunt houden?”� vroeg Gitte.
“Ik zei toch al dat het niet per se iets hoefde te worden. Ik heb mezelf perfect in de hand.”� antwoordde hij.
“Komaan, Jake, na dat monoloog dat je hebt gehouden over hoe perfect ze was? Volgens mij gaat dit dieper dan je wilt toegeven.”�
Dat leek hem aan het denken te zetten.
“Bovendien ben je Jacob van Aan, de populaire filmster, zanger en danser in spe. Als iemand haar kan krijgen, ben jij het wel. Je bent jong, fris en talentvol, weet je nog wel?”� knipoogde ze.
Hij lachte even. “Ik zie nog wel. Ik ben alvast niet van plan iets te zeggen voor ik meer van haar kant weet. Maar als ik het ooit zeg, wil ik dat ze het van mij hoort, dus zwijg erover, oké? Ook tegen Natalie of Julie of zo.”�
Hij keek haar indringend aan.
“Natuurlijk. Ik gun je je moment.”� stelde ze hem gerust. Ze rekte zich uitgebreid uit.
“Je dacht toch niet dat het al gedaan was, hé?”� vroeg Jacob lachend. “Ik ben nog maar net opgewarmd.”�

“Zo, morgen is het de grote dag!”� zei Natalie enthousiast, toen ze samen een plekje in de polyvalente zaal zochten. Dat was de eetzaal voor het vijfde en het zesde jaar, en daarna mochten ze daar blijven, wat vooral in de winter heel handig was. Er dwarrelden weer dikke sneeuwvlokken neer, en Gitte vond het echt prachtig, maar hun school grensde aan de lagere school, en dat betekende veel sneeuwballengevecht en modderige sneeuw. Sneeuw moest wit zijn, niet bruin.
“Doe mij er niet aan denken, of ik krijg geen hap door mijn keel. En dat zou zonde zijn van de broodjes.”� zei Gitte. Ze wist dat de zenuwen pas zouden verdwijnen op het moment dat ze op het podium stapte, hoe raar het ook mocht klinken.
“Je hebt de TMF-awards plat gewalst, je gaat me niet vertellen dat je hier stress voor hebt.”� zei Natalie ongelovig.
“Het Sportpaleis of het plein van Antwerpen, wat maakt dat nu uit? Dit is zelfs nog erger, met drie dansen en al het zingen er nog tussen. Ik vind alles leuk als ik voor publiek sta, maar de momenten ervoor sta ik te shaken.”� legde Gitte uit. In het midden van de zaal gingen ze zitten. Voor hen zat een groepje uit het zesde. Ze herkende Leandro en zijn beste vriend, Andrew. Zijn lief zat ook nog op zijn schoot. Als de prefect maar niet langs kwam met zijn zielige regeltjes over de minimale afstand van dertig centimeter tussen een jongen en een meisje op school. De geruchten gingen dat hij er ooit een meetlat bij had gehaald, maar dat wist ze niet zeker.
Niet dat hij hier ook maar iets tussen zou krijgen, want hun monden leken wel aan elkaar vastgelijmd met sneldrogende lijm. Die twee waren echt gemaakt voor elkaar. Leandro was de grootste eikel van de school, Kimberley de grootste slet. Ze hield er meerdere jongens tegelijk op na, dat leek iedereen, buiten Leandro, te weten. Toch was hij haar 'vaste vriendje', omdat hij knap, invloedrijk en sportief was. Zijn plaatsje in het voetbalteam zat er vaak ook voor iets tussen. In veel opzichten was Leandro het perfecte lief voor op de middelbare school, als je zijn rottig karakter even vergat.
Ze verdienden elkaar, en dat was niet bedoeld als compliment.
“Waar zit jij naar te staren, Git? Ben je ineens geïnteresseerd in knappe, niettemin breinloze klootzakken?”� vroeg Natalie hatelijk. Gitte grinnikte. Dat hij knap was, stond buiten kijf. Hij was zo'n beetje de knapste jongen van haar school met zijn lichtblond haar en prachtige glimlach. Hij had veel vrienden en stond vaak spastische bewegingen te maken. Ook al haatte ze hem hartgrondig, ze kon niet zeggen dat hij lelijk was. Hij had hordes meisjes achter zich lopen - stuk voor stuk meisjes zonder eigenwaarde of zelfrespect - die Kimberley van de troon zouden kunnen stoten. Maar hij bleef die del tenminste trouw.
Waw, was dat warempel iets positiefs over Leandro? Ongelooflijk.
“Hoe ga je dat eigenlijk regelen met je examens? Maandag hebben we wiskunde!”� vroeg Natalie, terwijl ze van haar broodje met kaas en hesp beet.
“Ik heb alle oefeningen al eens gemaakt en alle theorie bekeken. Elk vrij moment zal je mij wel mijn mijn cursus voor mijn neus zien, en desnoods wordt het nachtwerk, maar ik zal er wel geraken. Jij hebt nog een uur extra wiskunde, jij zal veel meer werk hebben.”� antwoordde Gitte.
“Ach, als ik het goed in plan, kan ik de première wel bijwonen. Die wil ik echt voor geen geld van de wereld missen!”� zei Natalie enthousiast.
“De première, haha.”� glimlachte Gitte. Ze had haar eigen premières. Soms kon ze nog steeds zo versteld staan van de onverwachte wending die haar leven had aangenomen.
“Je bent zeker geweldig opgewonden voor morgen? De crèche doet nu ook aan al kinderanimatie. Leuke dansjes? Iets í  la K3? MaMaSé, MaMaSa?”� sneerde Leandro. Hij had het onmiskenbaar tegen haar.
“Het verbaast me niet dat jij die muziek nog kent, Leandro. Past wel bij je niveau, vind ik. Alleen zijn die kleuters lief, schattig en aardig. Jij bent alleen zielig en meelijwekkend. Ik walg van je. En als je zo benieuwd bent hoe het wordt, kom dan gewoon kijken. Je kan een spandoek maken: “De pot op met Gitte!”�.”� zei ze ijzig.
“Je brengt me op ideeën. En wees blij, je zou tenminste een spandoek hebben.”� antwoordde hij. “Oh, en doe de groeten aan die stoere vriend van je.”�
Hij draaide zich zelfverzekerd om.
“Toen was je anders zo stoer niet, hé?”� snoof Natalie. “Toen het een beetje eng werd, liep hij weg, toch, Git?”�
Andrew begon luid te lachen. “Je bent toch niet bang van die homo?”�
Zelfs die uitspraak deed Gitte vrijwel niks. Leandro keek haar woedend aan. Als hij een volstrekt losgeslagen eikel mocht zij, mocht zij een boosaardige en gemene bitch zijn. Net goed.

Reacties:

Cullengirl zei op 19 juni 2010 - 13:14:
yay!! Jacob vindt Anneleen leukk!!

I need more...A.
Succes met school...

xxx

DolphinsCry zei op 19 juni 2010 - 12:39:
Haha, ik snap dus volledig dat je het druk hebt :p
maar toch ben ik blij dat er weer een nieuw deeltje is (:

“Rondhuppelen en sprongen maken in de lucht, lijkt mij. Ik hoop dat je straks stuntelt op het podium.”�
“Schittert, bedoel je zeker.”�

Haha, Nick ik geweldig! en Jacob ook met zijn 'verzopen kat' en bovendien is hij ook nog eens super schattig wanneer hij over Anneleen praat!! <3

Ook nog succes met de laatste examens xx

xEmma zei op 19 juni 2010 - 7:56:
Jeeeeeeej, weer een deeltje<3
Een heel leuk deeltje(:
Ik vind Jacob hier heel leuk, hihi(:

Me wants more<3
Xx