FanFic.nl

Running Away

3.

Jessica PoV

Vermoeid maar vooral bezorgd staar ik van de lege stoel naar de klok, die net twaalf uur heeft geslagen. Ik heb de borden maar weggezet, want als ze nu nog zou komen is ze ladderzat en stuur ik haar linea recta naar bed, of draag. Er strijken nog drie uur en 23 minuten aan de tafel voorbij voor er eindelijk een gestalte binnenkomt. Of eigenlijk letterlijk met de deur in huis valt. Een zakje met wit poeder in haar hand verraadt haar lange wegblijven, en het is niets nieuws. Niet dat ze verslaafd is, nee, daar ben ik voor. Ze heeft gewoon bepaalde vrienden met kennissen die broers hebben met een vriendin die een ex heeft die drugs verkoopt. En het grappige is dan, dat die ex weer de neef van de beste vriendin van de kennis van de vriend van haar ex is. Ik schuif mijn stoel naar achter om op te staan en staar even naar het verlamde meisje dat mijn beste vriendin heet. Ik hurk naast haar neer en draai haar op haar rug. Vervolgens sta ik weer op om wat water te halen, en daarna op haar te gooien. Beduusd wordt ze wakker en kijkt mij aan. Dan begint ze stomweg te hikken en grinniken en na vijf minuten valt ze weer op de grond. Ik zucht, ik ga haar dus niet naar haar bedje toe dragen. Dus dan maar haar bed hierheen brengen.
Na een half uurtje ligt Reza - zo heet ze - voor de deur op een matras met een dekentje. De deur heb ik met enige moeite weer in haar opening gekregen, we wonen dan wel in een appartementje, het begon wel frisjes te worden. ‘Truste Rees’ mompel ik, en ik kruip naast haar onder de dekens.

Why do we have drugs,

Om vijf uur ben ik al opgestaan, en niet omdat ik altijd om vijf uur op sta, maar om een andere reden. Madam ligt nog heerlijk in bed te snurken, terwijl ik twee rugzakken probeer te vinden om onze spullen in te stoppen. Uiteindelijk - het is zeven uur - heb ik er twee gevonden en ingepakt, en zo meteen maak ik Reza wakker. Ik heb vannacht slechts een uur geslapen, dus een kopje koffie mag er wel in. We hebben nog zo’n oud moeilijk koffiezetapparaat dat ik, ondanks het feit dat het er al een jaar of drie staat, nog steeds niet helemaal snap. Het duurt dan ook een half uur voordat ik goed en wel met een kopje koffie en een boek aan onze - zelfgemaakte - houten tafel zit. Ik en Rees waren toen nog zo armoedig dat we onze meubels zelf moesten maken. We hebben echter nog steeds geen bed, we hebben er beide toch geen behoefte aan, en bovendien is een matras veel mobieler. Het is vier voor kwart voor negen als Reza eindelijk wakker wordt. We zijn altijd al vroege vogels geweest, en een late nacht maakt daar geen verandering in. Slaapdronken kijkt het kind om haar heen, zich hoogst waarschijnlijk afvragend waarom ze in hemelsnaam voor de deur ligt en er twee ingepakte rugzakken staan. Toch komt ze zonder vragen of opmerkingen naast mij zitten. Ze staart een beetje naar mijn kopje koffie en ik grinnik zachtjes. Ze blijft gewoon staren, zonder enig idee te hebben dat ik al weer ben opgestaan. ‘Madam Nero’ trek ik haar aandacht ‘We gaan weg’. Ze knikt alsof het een hele normale opmerking is en staat op ‘Mag ik me omkleden?’

When there’s love?

Het is inmiddels elf uur, voor we allebei echt klaar en aangekleed zijn. Reza is gewoon geen snelle Jelle wanneer het op aankleden komt. Of een snuggere aankleder. Ze kwam eerst met een super kort en strak jurkje aanzetten, en daaronder flatjes die eigenlijk net een tikkeltje te klein zijn waardoor ze steeds uitvallen. Gelukkig was ze al weer weg voor ik iets hoefde te zeggen bij het zien van mijn blik. Na drie keer omkleden heeft ze eindelijk comfortabele kleding aangetrokken die niet al te warm is en ook niet te fris.
‘Ready?’ vraag ik, al staan we al in de lift. ‘Set go’ grijnst Reza, nog steeds zonder op- of aanmerkingen aan het feit dat we zo snel zijn vertrokken. Net voor de lift zijn bestemming bereikt vraagt Reza aarzelend - wat eigenlijk niks voor haar is - of ik ook zonder haar zou vertrekken. Alleen het feit al dat ze daarbij stilstond maakt mij in de lach schieten. Ze kijkt me even verontwaardigd aan maar lacht dan maar mee.

Een goed begin is het halve werk.

Reacties: