FanFic.nl

Forever and always... Always together?

Hoofdstuk 1

Ik hield ervan om te rennen, de geuren te proeven op mijn tong en alles te kunnen ruiken. Mijn leven was bijna perfect, op één klein dingetje na. Ik had geen soulmate, geen liefde. Diep in mijn hart weet ik dat er maar één is die mijn hart heeft, maar diegene had mij verlaten en mijn hart met hem meegenomen.
Dagen zoals deze , als ik denk aan vroeger, maken me verdrietig. Dan denk ik terug aan Alice, de shopaholic, aan Emmett, die als een grote broer voor me was. Die altijd lachtte om mijn klunzigheid. Sind ik vampier was geworden heb ik een veel beter evenwichtsvermogen. Dat was iets waar ik blij mee was. Jasper, waar ik serieuze gesprekken mee hield en Carlisle en Esme die als ouders voor me waren geworden. Ik mistte zelfs Rosalie, waar ik eigenlijk nooit goed mee heb kunnen opschieten. Dat alles had Ed- hij van me afgenomen vijventwintig jaar geleden.

Opeens stormde een vrouw met een rotgang mijn huis in. Victoria. Ik herkende haar aan haar rode haar. Ze keek me aan met rode ogen vol wraak. Langzaam liep ze naar me toe. Ik stond aan de grond genageld in de keuken. Ik kon niet rennen, ze zou me met gemak inhalen, maar ik wilde niet rennen. Ik zou de dood tegemoet gaan. Waarvoor moest ik nog leven?
Victoria greep me bij mijn keel en gooide me tegen de kastjes van de keuken aan. Ik drukte mijn kiezen op elkaar om te voorkomen dat ik zou gaan gillen. Opeens stond ze naast me, sleurde me overeind en trok me achter haar aan het huis uit. Het ging zo snel dat het me duizelde. Buiten greep ze me weer bij mijn keel maar duwde me dit keer tegen de bakstenen muur van de garage. Ik huiverde, hopend dat ze me snel zou doden en mij uit mijn lijden verlossen. Ik wilde dood. Er was niks meer waarvoor ik moest leven. Jacob had Leah, Charlie had Sue. Ik was alleen. En klaar om dood te gaan.
"Eindelijk heb ik je", siste Victoria vol genoegen en spuugde op de grond.
"Ga je gang, vermoord me!", riep ik hysterisch en tranen begonnen over mijn wangen te stromen.
Victoria kneep haar ogen samen, maar opeens werden ze groot van verbazing.
"Hij heeft je aan je lot overgelaten!"
Ik kromp ineen bij de waarheid van die woorden. Het was waar. Hij had me achtergelaten en me aan mijn lot overgelaten. Victoria lachtte een akelige, gemene lach waarvan ik kippenvel kreeg.
"Laten we jouw Edward een plezier doen en jou veranderen."
Mijn ogen werden groot van schrik toen ik besefte wat ze wilde. Ze wilde wraak nemen door mij te veranderen zodat ik altijd als een blok aan zijn been zou zijn. "Neeeee….." wist ik nog uit te brengen totdat ik plotseling koude tanden tegen mijn keel voelde en doorboorde alsof het niks was.

Ik zuchtte en keek naar het kalme water van de zee onder me. Het had iets rustgevends. Ik wilde niet teveel nadenken over de Cullens. Dat deed alleen maar pijn. En toch besefte ik dat het Edward inderdaad pijn zou doen als ik hem weer zag. Hij zou herrinert worden aan zijn verleden en ik zou gebroken zijn want ik zou hem gelukkig zien. Ik was helemaal in gedachten gezonken toen ik mijn mobiel voelde trillen. Één blik op mijn mobiel bevestigde mijn vermoeden dat het Dana was. Ik stond op terwijl ik opnam en antwoordde: "coming"! Daarna hing ik op en rende zo snel mogelijk terug naar het hotel.
Toen ik in de buurt van mensen kwam, die ik al van een grote afstand rook, vertraagde ik mijn pas naar mensensnelheid. Het was irritant om zo langzaam te lopen maar het moest. Toen ik bij het hotel kwam stond Dana al klaar. Dana was mijn zus geworden. We waren samen door onze 'nieuwgeborene' jaren heengegaan en elkaar gesteund. Dat was erg belangrijk geweest voor onze band. Ze rende naar me toe en haar blonde, lange haar golfde achter haar aan. Dana was mooi. Heel erg mooi en had stijl haar tot haar schouders. Mijn haar in tegenstelling was donkerbruin. Bijna zwart. Er zat een slag in en kwam tot de helft van mijn rug. Dana gooide haar armen om me heen en knuffelde me.
"Waar was je heen?" vroeg ze, en tuitte haar lippen. Ik moest lachen.
"Even een luchtje scheppen, niks om je zorgen over te maken."
Ze keek me even bedenkelijk en zorgzaam aan. Ze wist heus wel wat ik had gedaan en waar ik over had nagedacht. Dana was een van de weinigen aan wie ik alles verteld had. Het was lief van haar om voor me te zorgen. Vooral als je bedacht dat ik de 'oudere' zus was en altijd de beslissingen nam en voor haar zorgde. Soms was het gewoon even omgedraaid. We waren er voor elkaar wanneer we elkaar nodig hadden en we hadden zo onze momenten. Ik zorgde voor haar toen ze het moeilijk vond mensenbloed te weerstaan en zij zorgde voor mij als het mij emotioneel teveel werd.
Wij jaagden namelijk op dieren. Dat verklaart waarom onze ogen lichtbruin zijn en niet rood, zoals bij andere vampieren. Maar dat wil niet zeggen dat het niet makkelijk was mensenbloed te weerstaan. Voor mij was het ook moeilijk geweest, maar op de een of andere manier had ik er niet zoveel last van als Dana. Langzamerhand was ik mijn krachten gaan kennen en ontdekte ik welke gift ik had. Ik ben een schild. En ik kon dat schild opheffen, buiten mij verplaatsen, en om mij heen projecteren. Als ik dat deed kon iemand niet binnen die afstand komen en zou weggeduwd worden met een schok. Maar ik kon zo ook mensen beschermen, door ze in mijn schild te zetten. Het was handig, en ik was er dan ook blij mee.
Dana stootte me aan en haalde me uit mijn gedachten. Ze wees naar de overkant waar een paar jongens nonchalant tegen een muurtje stonden. Ik zag dat ze uit hun ooghoeken ons al hadden gezien. Ik grinnikte en schudde mijn hoofd. Dana zou het nooit leren. Ik was benieuwd hoe ze zou reageren als ze haar soulmate vond. Op dat moment kwam de taxi aan en we propten onze koffers in de kofferbak en gingen op de achterbank zitten. "Naar het vliegveld, alstublieft", vroeg ik beleefd aan de chauffeur. De chauffeur knikte en stroomde in, in het verkeer.
Dana glimlachte. Ze had erg veel zin in de verhuizing naar Alaska. Ik daarentegen vond het moeilijk om dingen los te laten. Zo ook dit plaatsje. Ik was eraan gehecht geraakt en moest het nu weer verlaten en mij weer aanpassen. Maar Dana was hier uitgekeken, en het was tijd om weer verder te gaan.
Toen we op het vliegveld aankwamen gingen we zo snel mogelijk naar de gaten en gingen probleemloos door de douane. Toen we in onze stoelen zaten kneep Dana in mijn vingers.
"Het komt wel goed. We gaan naar school, vrienden maken en gewoon van het leven genieten." Ik zuchtte. Ik moest me niet zoveel zorgen maken. Alles zou goed komen. Ik hield alleen niet van dat verhuisgedoe. Dana was altijd erg optimistisch. Net als Alice. Alice. Het deed pijn om aan haar te denken en te weten dat ik een beste vriendin en zus verloren had.
Toen we opstegen werd mijn aandacht totaal door Dana opgeëist die druk aan het flirten was met een paar jongens achter haar. Het was grappig om te kijken hoe ze ze langzaam een voor een om haar vingers wond. Ik ademde diep in en zat opeens recht in mijn stoel. Ik rook een zoete geur dat maar van een wezen kon zijn. Vampier. Dana was geschrokken van mijn reactie en scande het vliegtuig. Haar blik bleef hangen bij een jongen een paar rijen voor ons. Hij had ons duidelijk ook opgemerkt want langzaam draaide hij zijn hoofd naar ons toe. Ik zuchtte van opluchting. Hij had lichtbruine ogen en betekende dus geen gevaar.
Ik stootte Dana aan, maar die reageerde niet. Ik draaide mijn hoofd om naar haar te kijken en schrok. In haar ogen zag ik dat ze helemaal verliefd was. Zo'n verliefdheid kreeg je als je je soulmate zag. Ik gniffelde. Geen geflirt meer met jongens. Eindelijk rust.
Snel wierp ik een blik op de jongen die met dezelfde blik naar Dana keek. Ik grinnikte. Misschien moest ik ze maar een handje helpen? Ik stond op en zei tegen Dana: "Je hebt maar vijventwintig jaar hoeven wachten, Daantje. Veel plezier ermee." Ze scheurde haar blik los van hem en keek me verdwaasd aan.
"Huh?", zei ze niet erg tactvol. Ik lag helemaal dubbel om haar gezicht. Onbetaalbaar.

Reacties: