FanFic.nl

Forever and always... Always together?

Hoofdstuk 2

"Je hebt eindelijk je soulmate gevonden. Geen geflirt meer met jongens."
Met die woorden liep ik naar de jongen toe en vroeg beleefd of hij misschien van stoel wilde ruilen. De jongen knikte maar al te graag en stelde zich voor. Hij heette Tim. Mooie naam dacht ik. Dana en Tim. Langzaam stond hij op en schuifelde naar Dana. Tim was best knap met zijn blonde korte haar, en op de een of andere manier paste hij en Dana perfect bij elkaar. Ik zuchtte. Ik was blij dat ik dit kon meemaken. Echte liefde. Hoewel ik wist dat ik uiteindelijk helemaal gek van ze zou worden.
Na een paar uur begon het vliegtuig de landing in te zetten. Eenmaal aan de grond voegde Dana zich weer bij mij en samen liepen we het vliegtuig uit. Ze kon niet stoppen met vertellen over Tim. Hou oud hij was, waar hij heenging (tot haar geluk in Denali. Niet ver waarvan wij zouden gaan wonen), wat zijn hobby's waren en dat ze hem nu al mistte. Ik grinnikte. Het was fijn Dana zo gelukkig te zien. Ik werd verdrietig toen ik aan Edw- hem dacht en dat het bij ons ook zo zou kunnen zijn. Maar ik drukte die gedachten al snel weg. Een nieuw leven, een nieuw begin.
Het was prachtig. De bomen waren wit en er lag een dik pak sneeuw op de grond. Snel gingen we naar ons huis. Het was een middelmatig huis. Niet groot, maar ook zeker niet klein. Een perfect huis voor als je met z'n tweeën woonde. Langzaam reed ik het pad op en opende de garage. We hadden op de heenweg ons door een taxi laten afzetten bij een autodealer en die had ons een auto verkocht. Een zwarte mercedes met donkere ramen.
Ik maakte de deur open met de sleutel en voelde me al meteen thuis. Het huis had een rustige sfeer waar Dana en ik ons erg prettig bij voelden. Zodra we onze spullen hadden uitgepakt en beide een kamer hadden uitgekozen begon Dana heftig te smsen met - laat me raden -Tim. Ik grinnikte. Ze was nog nooit zo enthousiast geweest over een jongen en ik wist gewoon dat dit haar soulmate was. Ik was blij voor haar.
"Ik moet op jacht. Ga je mee? Of ga je verder met Tim smsen?"
Ze keek verstoord op en ik grinnikte. Dat was mijn antwoord. Ze ging liever met Tim smsen. Ik haalde m'n schouders op en rende het huis uit de heuvel op. Vanaf daar had ik een prachtig uitzicht en ik genoot ervan. Ik liet me leiden door mijn instinct en al snel kwam ik een kudde buffels tegen. Zonder aarzelen pakte ik er een uit en dronk. Nadat ik genoeg had liet ik het lichaam liggen en rende verder.
Ik kwam bij een berg en klom omhoog. Het uitzicht op de top was prachtig. Uitgestrekte witte hellingen en prachtige besneeuwde bomen. De wind blies door mijn haren. Wat een prachtige dag, dacht ik.
Toen de zon opkwam rende ik terug naar ons huis waar Dana ongeduldig stond te wachten. Ik grinnikte. Net wilde ze me weg hebben en nu was ze op me aan het wachten.
Ik rende naar haar toe en voordat ze wat kon zeggen sloeg ik mijn armen om haar heen en knuffelde haar.
"En? Hoe gaat het met Tim?" vroeg ik onschuldig.
Ze grinnikte en antwoordde: "Daar wilde ik het net over hebben Bells."
"Kom maar op dan", antwoordde ik glimlachend.
Opeens was ze nerveus en schoof haar vingers in elkaar en weer uit elkaar. Ik werd daar altijd kriegelig van als ze dat deed. Want dan wilde ze iets vertellen, wat ik waarschijnlijk niet zo leuk vond en dan wist ze niet hoe ze het moest brengen. "Doe niet zo nerveus. Ik doe geen vlieg kwaad."
Ze grinnikte en ontspande zich. "Ik heb met Tim gebeld. En ehm.. hij vroeg ons om een keer langs te komen."
Ik dacht na. Ik had dit moeten zien aankomen. Dana en Tim zouden niet los van elkaar te krijgen zijn. Als je je soulmate gevonden had, dan was dat eenmaal zo. Ik knikte bemoedigend want ik wist dat ze nog niet klaar was.
"En ehmm.. hij woont bij zijn familie." "Die zich natuurlijk ook van het bloed van dieren voeden." Zei ze er snel achteraan.
Ik knikte. "Als je het niet erg vind, ga ik graag met je mee. Tim leek mij een aardige jongen en ik zou graag zijn familie ontmoeten."
Dana zuchtte opgelucht. "Dankjewel, Bells", zei ze en omhelsde me. Ik aaide haar over haar haar. Moest ze daar nou zo nerveus over zijn? Alsof ze toestemming van mij moest vragen. Ik grinnikte. Wat was het toch een lieve meid. Hoewel we ook weleens ruzie hadden, zou ik haar voor geen goud kwijt willen. Ze is en blijft nou eenmaal mijn zus.

Reacties: