FanFic.nl

Coincidence doesn't exist

18.

Jamie
Alleen. Alweer. Of toch niet helemaal. De wolken zijn er, de grond is, het riet is er. En het water is er ook, maar dat zie ik niet, dat ruik ik alleen. Ik voel me eigenlijk best veilig hier, in het park, verscholen tussen de lange graankleurige stengels, kinderstemmetjes en het eendengekwaak. Misschien is het niet helemaal logisch, maar dit is de eerste plek waar ik dacht. Vroeger was ik hier altijd. Toen ik nog kleiner was dan Bo ooit worden zal. Ik bouwde altijd huisjes, ik verfde alle stengels rood met mijn bakjes vingerverf. Ik hoopte dat ze er nog zouden zijn, mijn kleine vingerafdrukjes, maar het is al veel te lang geleden. Natuurlijk.
Ik heb geen aansteker. Vergeten. Ik ging te snel. Dus nu moet ik er een gaan kopen, denk ik. Om eerlijk te zijn heb ik helemaal geen zin om op straat te lopen. Misschien kan ik het zelf wel maken, met takjes, of zo. Kan ik dat? Ik weet het niet. Ik zie wel. Straks. Later. Ik wil nog niet. De zon schijnt zo heerlijk. Het ruikt zo lekker. Het is zo warm. Toen zij doodgingen scheen de zon ook. Toen rook het ook lekker. Toen was het ook warm. Maar nog even wachten kan geen kwaad, denk ik.
Zou hij me missen? Niet Bill, maar Tom. Zou Tom me missen? Hij haat me, ja, maar mensen missen omdat je ze niet meer haten kunt kan ook. Misschien mist hij me nu al, omdat hij eerst van me hield. Misschien mist hij het houden van mij. Nee. Wacht. Dat was onzin. Niemand mist houden van mí­j. Alleen Ernie, maar hij is te lief om het niet te doen. Hij is te lief.

‘Hé! Ik ben niet lie-ieef,’ piept hij. Zijn bos rode krullen, sproetjes en twinkelende ogen die haar altijd aan een vossenstaart doen denken steken boven de deken die hij voor zich houdt uit. Hij trekt haar naast hem op de bank, prikt haar zachtjes in haar wang. Ze lacht, maar niet alleen met haar mond, want nu kan ze dat nog.
‘Hoor wie het zegt, schat,’ mompelt ze, haar gezicht op standje oh-liefje-ik-hou-zo-veel-van-je. Hij schudt zijn hoofd even, zich afvragend of hij haar eigenlijk wel verdient of niet, drukt haar dan maar tegen zich aan. De deken belandt vergeten in de hoek als ze het puntje van zijn neus kust, en daar blijft hij zeker nog wel een tijdje liggen.

Stomme lieve leugenaar die hij is. Was. Is. Was. Of is hij het nog steeds? Ik heb hem al te lang niet gezien, geloof ik. Maar dat geeft niet. Ik ben er toch zo. Ik heb alleen een aansteker nodig, want ik haat takjes. Vroeger haatte ik alles dat groen was en in de grond groeide, maar nu niet meer. Al sinds hij kwam niet meer. Hij hield van groen, zei hij, want dat vloekte zo leuk bij zijn haar, en het stond zo prachtig bij het mijne. Hij hield van gras, en van de zee, van bloemetjes, van woorden die met een B begonnen, van muntthee, van kerstliedjes, van inkt, van The Beatles - en van mij. En in zijn absolute top vier stonden ik, ik, ik en boterbloempjes.

Groen gras, warme lucht, vogeltjes die zingen, de geur van waterijsjes op een splinterig stokje. Een jongen, en een meisje, op de grond. ‘Ik hou van je,’ zegt hij. ‘Ik ook van jou,’ zegt zij. Hij schuift een stukje naar haar toe, zij rolt tegen hem aan, haar voorhoofd tegen zijn lip.
‘Auw,’ mompelt hij, gevolgd door een heleboel sorry’s, een ‘ik ben ook zo stom,’ en een kusje op zijn lip. Hij lacht. Een boterbloempje schuift in haar haar, ze krijgt haar kusje terug.
‘Jij bent niet stom. Jij bent perfect.’

Eigenlijk was leven best nog wel leuk. Vroeger. Met hem. Nu niet meer. Ik ben moe. Ik heb geen zin meer. Het heeft geen zin meer. Ik denk teveel, en ik wil niet meer denken. Ik huil teveel, en ik wil niet meer huilen. Ik kan het gewoon niet. Niet zonder hem. En ik vraag me af - eigenlijk zou ik dat niet moeten doen, want zo egoïstisch ben ik niet - maar ik vraag me af of Bill het kan zonder mij. Ik denk het wel. Tom denkt van niet. Maakt het uit? Ja. Maar niet voor mij. Straks hoef ik er niet meer aan te denken. Straks is het niet meer belangrijk. Straks is helemaal niets meer belangrijk. En ik ben moe. Misschien moet ik maar gaan slapen. Gewoon, hier, op de grond. Niemand ziet me hier. Ik weet niet of het me eigenlijk wat zou uitmaken als ze me wel zagen. Uitmaken. Uitmaken. Het klinkt zo kinderachtig. Het klinkt als een zestienjarige, blonde trut, die zo nonchalant mogelijk tegen de muur staat, kauwgom kauwt, en er dan een ‘ik heb het uitgemaakt met Lucas,’ in gooit, alsof ze niet echt weet wat liefde is. Ik haat dat soort mensen. Ik was er zelf ook een, geloof ik. Alleen heette hij geen Lucas, hij heette Martin. En daarna heette hij Sebastiaan, toen Jonas, David, Pascal, Stephan, Nikolas, Thomas. En het was ook een keer een zij. Lily. Maar dat werd minder dan niets. Eigenlijk precies zoals met Bill. Arme lieve Bill. Wat haat ik mezelf.

Reacties: