FanFic.nl

Forever and always... Always together?

Hoofdstuk 3

Vijfentwintig jaar geleden. Iedereen leed eronder. Bella was niet te vervangen en niet te vergeten. Jasper was langzamerhand helemaal gek geworden van de sfeer die er hing en was er samen met Alice weg gegaan. Maar al snel waren ze teruggekomen. Ze mistten ons.
Ik ging verder met mijn leven zo goed als het kon. Ik mistte haar elke dag, bij alles wat ik deed. Ik kreeg haar maar niet uit mijn hoofd. Maar op dagen zoals deze was het erger dan anders. Op zulke dagen deed niemand echt iets. Emmett speelde geen spelletjes op de Xbox en Rosalie sleutelde niet aan haar auto. Carlisle ging niet naar zijn kamer om te lezen en Esme maakte niet schoon en ging niet in de tuin werken.
Het kwam erop neer dat we met z'n allen op de bank zaten en in onze eigen gedachten en herinneringen verzonken waren. Ik negeerde hun gedachten. Langzamerhand was ik daar veel beter in geworden. Ik wilde niet alles weten wat ze dachten. Het deed vaak pijn, ze wilden mij niet de schuld geven maar vanbinnen wisten ze dat het mijn schuld was.
Het was moeilijk, zonder Bella. Maar iedereen deed zijn best. Ik had Alice gevraagd niet voor haar toekomst te kijken en ze had het me beloofd. We hadden genoeg schade aangericht.
Opeens ging de telefoon. We stonden allemaal tegelijk op. Alice zuchtte en zei dat het Tim was. Ik liep naar de telefoon en nam op. Tim was een goede vriend van mij en af en toe hadden we nog contact.
"Je raad nooit wat mij is overkomen!", gilde hij bijna in de hoorn. Ik moest de hoorn een eindje van mijn oor houden om niet doof te worden. Iedereen in de kamer keek op. Waar kon Tim nou zo blij over zijn? Hij was altijd zo rustig en vriendelijk.
Wist wel dat hij gestoord was, hoorde ik Emmett denken. Ik keek Emmett boos aan en vroeg aan Tim wat er dan wel niet gebeurd was.
"Ik zat in het vliegtuig naar Alaska en er zaten twee prachtige vrouwen in het vliegtuig. Echt, de ene had donkerbruin, golvend lang haar en de andere was blond met steil haar."
"Get to the point, Tim?", vroeg ik zo beleefd mogelijk. Ik had niet erg veel zin in zo'n gesprek.
"Ehm.. Juist. Ik keek in haar ogen , Dana heet ze, en ik was meteen verkocht", stamelde hij.
Wat leuk. Die jongen heeft zijn soulmate gevonden, dacht Esme teder.
Zijn we daar ook weer vanaf. Het werd eens tijd, dacht Rosalie grimmig.
"Willen jullie alsjeblieft jullie gedachten voor je houden? Ik ben hier een gesprek aan het houden."
Rosalie keek beschaamd. Ze wist dat ik wist wat ze gedacht had en daar was ze blijkbaar niet zo blij mee. Logisch. Want wat ze dacht was ook niet zo aardig tegenover Tim.
"Tim, ik ben heel erg blij voor je."
Misschien moeten we hem maar eens opzoeken in Alaska, dat zou goed zijn voor de familieband, bedacht Carlisle zich en keek naar mij. Ik knikte naar hem.
"Vind je het goed als we binnenkort langskomen?" vroeg ik aan Tim. Iedereen keek verwachtingsvol naar mij.
Goed plan, dacht Emmett. Die Xbox word ook een beetje saai!
Wat aardig van Edward, dacht Esme.
Bella, Bella, Bella. Ik krijg haar maar niet uit mijn hoofd. Hè wat? Gaan we naar Alaska? Oh, oké. Ik denk dat we er maar even tussenuit moeten, dacht Alice en legde haar hoofd in haar handen. Jasper legde gelijk teder een arm om haar heen.
Nadat ik gedag had gezegd en afgesproken had wanneer we zouden komen verbrak ik de verbinding en keek de kamer rond.
"Zo te horen hebben jullie er wel zin in om er even tussenuit te gaan", zei ik en mijn familie knikte bevestigend. "Oké, dat is dan geregeld. Ik heb gezegd dat we er over een paar dagen zijn."
Iedereen knikte en ik ging de trap op naar mijn kamer. Ik had even tijd voor mezelf nodig. Het was allemaal zo moeilijk. Vandaag, precies vijventwintig jaar geleden was ik de liefde van mijn leven kwijtgeraakt. Ik wist niet wat er van haar geworden was. Waar ze was en of ze gelukkig was.
Ik wilde er niet teveel bij stilstaan en dacht aan de reis naar Alaska. We zouden Tim weer zien. En Tanya, Irina, Carmen en Eleazar. Ik wist niet of ik het er naar mijn zin zou hebben. Ik kon bijna aan niemand denken dan aan Bella. En dan was er nog een probleem. Tanya. Zij was nog steeds hoopvol dat ik op een dag van haar zou houden. Ik wist dat dat nooit zou gebeuren en dat had ik haar ook verteld, maar ze had me altijd afgewimpeld en gezegd dat het wel zou komen. Ik betwijfelde dat. Er was er maar een die mijn hart had geraakt en waar ik zielsveel van hield. Bella. Mijn Bella. Ik miste haar. Ik was niet meer compleet. Zij was mijn andere helft. Zonder haar was mijn leven leeg. Heel erg leeg.

Reacties: