FanFic.nl

Forever and always... Always together?

Hoofdstuk 4

Denk aan je familie, herhaalde ik in mezelf. Je bent er nog voor hen. Ik voelde spijt voor hen, want zij zagen mij elke dag zwakker worden. Niet van buiten maar van binnen. Het vrat aan me. Aan onze hele familie. Iedereen hield van Bella. Zelfs Rosalie, ookal gaf ze dat niet altijd toe. Emmett en Jasper zagen haar als haar kleine zusje en lachte altijd om haar klunzigheid. Alice had een beste vriendin en zus verloren. Esme voelde zich vreselijk. Omdat ze Bella zag als lid van haar familie en nu ze weg was ontbrak er gewoon wat. Carlisle had altijd al sympathie voor Bella gehad. Hij vond haar dapper en hield van haar als een vader. En ik? Ik had tegen haar gelogen om haar een normaal mensenleven te laten leiden. Daar had ik mijn bestaan voor opgegeven.
Ik hoorde Alice in haar kamer gehaast tegen Jasper praten. Ze wilde nog wat kleren kopen voordat we naar Alaska gaan en was hem aan het overhalen morgen mee te gaan. Het duurde niet lang of Jasper zwichtte voor haar smeekbedes. Jasper deed alles om Alice gelukkig te maken. Ik zou ook alles doen om Bella gelukkig te maken. Daarom was ik toch ook weggegaan? Zodat ze een normaal leven zou leiden.
Carlisle zat nog op de bank met Esme en ze waren de reis naar Alaska aan het plannen. Er viel niet veel te plannen, maar zo hadden ze wat te doen. Emmett en Rosalie waren op jacht gegaan. Ik had de donkere kringen al opgemerkt bij Emmett. Hij leed er meer onder dat Bella er niet was dan dat hij liet zien en toegaf. Emmett wilde niks liever dan Bella opzoeken, maar ik had hem en mijn hele famillie verboden haar op te zoeken. We hadden het al zolang volgehouden. We konden niet zomaar in haar leven verschijnen. Ze was waarschijnlijk verder gegaan met haar leven en ons vergeten. Ik hoopte dat het zo zou zijn, maar diep vanbinnen deed het pijn. Want ik hield van haar, met heel mijn hart en kon haar onmogelijk vergeten. Als zij mij soulmate was, dan zou dat toch ook bij haar zijn? Ik wist het niet. Misschien was het wel iets eenzijdigs.
Ik hoorde Esme met de school bellen om ons voor de volgende weken af te melden. Ze verzekerde de school dat we niet ziek waren maar dat we er even tussenuit gingen en dat we niet wisten hoe lang we weg zouden blijven maar zeker contact zou houden. De school was al snel overtuigd. Niemand kon een Cullen wat weigeren. Mensen aanbaden ons, omdat we zo mooi waren. Alles aan ons lokte ze. Onze stem en uiterlijk. Zelfs onze geur. En alleen maar zodat we ze makkelijk zouden kunnen vermoorden. Ik huiverde. Ik wilde geen monster zijn. Daarom jaagden we ook op dieren. Vegetariërs noemden wij onszelf. Dat was ons kleine grapje. Er was maar een mens die dat wist. En dat was Bella. Als ze ons tenminste nog herinnerde.
De reis naar Alaska duurde niet zo lang. We waren allemaal in onze eigen gedachten verzonken en stoorden elkaar niet. Toen we in Alaska op het vliegveld aankwamen werden we opgehaald door Tim. Hij stond bijna te springen zo blij was hij.
Ik voelde een glimlach over mijn gezicht trekken. Het was lang geleden dat ik hem gezien had, en het deed me plezier om te zien dat hij zo gelukkig was.
Daar zijn ze eindelijk. Wat heb ik Eddie gemist, dacht hij.
Tim omhelsde me en ik fluisterde gemaakt boos dat ik geen Eddie heette. Hij lachte erom.
"Natuurlijk heet je niet zo, maar dan moet je er ook niet op antwoorden." Flauw antwoord Tim, dacht ik.
Hij begroette Esme, Alice, Jasper, Carlisle, Rosalie en Emmett met een grote glimlach. Het viel iedereen op hoe gelukkig hij was.
Wat fijn voor die jongen. Na alles wat hij meegemaakt heeft, zuchte Esme vertederd.
Wat hebben ze hem gegeven? Daar moet ik echt achter komen. Hij loopt de hele tijd met een big smile op zijn gezicht rond, grinnikte Emmett.
Het was duidelijk. Tim was helemaal in de wolken van die Dana. Ik was eigenlijk wel nieuwsgierig wie zijn hart gestolen had. Ik hoopte maar voor Tim dat het wederzijds was.
We volgden Tim naar de uitgang waar een grote zwarte auto met donkere ramen stond te wachten. We stapten in en Tim ging achter het stuur zitten en startte de motor. Daar gingen we dan. Naar Denali.
Iedereen was enigszins in een goede stemming. We waren allemaal blij dat we er even tussenuit konden. Ik zag aan Jasper dat hij het fijn vond eindelijk eens iemand om zich heen had die niet zo depressief was. Na al die dagen waarin er een sombere sfeer hing was dit een opluchting voor hem. En dat maakte hem ook vanzelf een beetje vrolijker.
We werden gastvrij ontvangen door Tanya en naar onze kamers begeleid. Ze had nog geprobeert iets met mij af te spreken maar ik had haar afgewimpeld. Ze bleef het maar proberen maar ik bleef toch eerlijk tegen haar. Ik wilde toch een heer blijven en haar geen hoop geven, maar de laatste tijd was ik somberder geworden. Ik miste Bella gewoon. En ik wist dat, maar voelde me niet geroepen er iets aan te doen. Ik kon toch niet zomaar weer in haar leven komen alsof er niks gebeurd was? Op zijn minst zou ze antwoorden willen. Zo was mijn Bella gewoon, maar Bella zou nu in de veertig zijn. Zou ik het eigenlijk wel aankunnen om haar te zien? Nee, ik wilde haar herinneren zoals ze was en hoe ik haar kende. Ze zou vast getrouwd zijn en gelukkig zijn.
Carlisle bedankte Tanya, Tim, Eleazar, Carmen en Irina nog een keer hartelijk voor de gastvrije ontvangst. En vroeg of ze het erg vonden als we maar weer eens op jacht gingen. Tanya en haar familie had hier vrolijk op gereageerd en aangeboden mee te gaan. Zij moesten ook nog eten.
Hij ziet er somber uit, misschien moet ik hem maar opvrolijken zolang ze hier zijn, dacht Tanya.
Oké, haar zou ik dus vermijden. Ik had geen zin in mensen die me probeerde op te vrolijken. Want dan moest ik doen alsof en als ze erachter kwamen waren ze diep gekwetst.
Ik switchte naar andere gedactes en ik hoorde Tim denken over zijn plannen met Dana. Dat ze snel langs zou komen en dat hij haar zeker ging voorstellen aan ons. Ik grinnikte. Daar wilde ik zeker bij zijn. Ik was benieuwd hoe ze eruit zag. Ik hoorde Tim nog denken dat er nog iemand zou meekomen. Oh, dat was vast dat meisje met dat zwarte haar. Ze zouden morgen langskomen.
Ik wist niet zeker of ik er wel bij wilde zijn. Al die mensen om me heen die de liefde van hun leven hadden gevonden en ik was degene die de liefde van zijn leven verloren had. Ik probeerde Alice's gedachten te lezen maar die was druk bezig alle designers op te noemen die ze kende. Ze was iets aan het verbergen maar ik kon er niet achter komen wat ze verborg. Ik hoorde wel dat ze erg veel zin had om Tim's vriendin te ontmoeten. Nou ja, ik haalde mijn schouders op en liet haar gedachtes met rust. Ik zou er vanzelf wel achterkomen, daar was ik zeker van.

Reacties: