Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Running Away » 4.
Running Away
4.
Nora PoV
New York City. Dag of nacht, geen verschil. Elk mogelijk type is er: rijk of arm, donker of licht, zwak of sterk, spontaan of serieus, introvert of extravert, mooi of lelijk, het kan niemand iets schelen. Ieder zijn eigen reden, of je het wilt maken, of dat je gewoon plezier wilt hebben. Iedereen is zo afhankelijk van elkaar, en toch zo zelfstandig. Elk nadeel heeft hier zijn grote voordeel, en omgekeerd. Het geluk leeft hier, tevens als het ongeluk. Je ruikt het leven, maar ook de dood. Alles is mogelijk, al zijn de kansen klein dat je bereikt wat je wilt bereiken. Zo wordt een zanger misschien een acteur, of een carrièrevrouw zelfs een entertainer. Het is eigenlijk net een film, ja. Alles zo onvoorspelbaar en voorspelbaar tegelijkertijd. En misschien mis ik daarom stiekem ik mijn altijd zelfde thuis, en de altijd zelfde mensen op school. Maar aan de andere kant, ben ik blij dat ik weg ben gegaan, lopend over de straten van New York. New York!
‘Daisy’s’ mompel ik in mezelf, en ik loop naar binnen. Meteen draaien een paar hoofden mijn kant op. Wanneer ze mijn redelijk armoedige uiterlijk en rugzak zien lachen er een paar verwaand en begint de rest te smoezen met elkaar. Ik voel me ontzettend ongemakkelijk, maar stap toch de winkel in. Wanneer ik een prijskaartje zie van 100 dollar voor een of ander rokje snap ik hun reactie. Ik snapte het misschien al, maar nu dringt het pas tot me door. Toch pak ik een jurkje om te passen, gewoon om te passen. Op het moment draag ik jeans met gaten en grasvlekken, een hoodie en afgetrapte all stars, en ik héb het toch warm, niet normaal. En deze is maar 30 dollar, dus misschien niet alleen om te passen. Rare blikken negerend loop ik stug door naar de kleedhokjes. Ik zucht bij het zien van een lange rij, maar ik heb het er dan maar voor over. Vijf minuten strijken voorbij, en ik ben één stap opgeschoven, en één iemand is achter me gaan staan. Nog tien minuten wacht ik, op hetzelfde punt, als er twee meisjes discussierend aankomen. Het gaat over geld, geloof ik. Het bruinharige meisje stapt stevig door, langs de rij, en trekt ruw een gordijn open waarvan ze - hoop ik - dacht dat hij vrij zou zijn. Mis. Een bruin meisje slaakt een gil, slaat defensief haar armen over haar beha, en begint dan te tieren tegen het meisje. Het bruinharige meisje begint terug te gillen en schreeuwen, al hebben ze na twee minuten waarschijnlijk geen idee meer wat ze zeggen. De verwende rijke mensen lopen weg uit de rij, wat ik nergens op vind slaan, maar hé, dan ben ik weer verder. Na een tijdje geeft de vriendin van bruinhaar het op en komt naast mij staan. Met z’n tweetjes kijken we peinzend naar de twee, ik omdat ik het ergens van ken, maar niet weet waarvan, en zij.. weet ik niet. Een klein minuutje gaat er voorbij, voor roodhaar me aankijkt ‘Heb je ooit Hate van Dawn Willson gelezen?’ Dat was het. Ik wist het wel. Ik kijk haar terug aan en knik ‘Ik zat al te denken’ mompel ik. ‘Typisch Reza’ zegt ze hoofdschuddend, en we kijken weer naar de twee. Wanneer één van de twee, Reza kennelijk, de ander een klap geeft krijgt roodhaar - en het slachtoffer - er genoeg van. ‘Madame Nero!’ schreeuwt ze min of meer, en het meisje kijkt om. Dan beginnen die twee weer te ruziën, en ik kan niet eens rí¡den waar over. Het bruine meisje loopt - kennelijk alweer gekalmeerd - terug in haar hokje en kleed zich aan. Ik blijf stilletjes staan, kijkend naar de twee ruziënde. Het bruine meisje loopt weer uit haar hokje, net wanneer er security aan komt lopen. ‘Lopen!’ gilt Reza, en ze trekt roodhaar mee. Het bruine meisje zet het ook maar op rennen, maar komt nog even terug als ze ziet dat ik blijf staan. ‘Sukkel’ mompelt ze zachtjes, en trekt mij mee. Ik laat het jurkje uit mijn handen vallen en ren met haar achter de andere twee aan. Daisy’s? Nooit meer.
Een kwartier later lijkt de woede gezakt en zitten we met zijn vieren rond een tafeltje op een terras. Roodhaar blijkt Jessica, of Blue te heten, bruinhaar Reza dus, en het bruine meisje Nena.
En gok eens? We zijn allemaal weglopers.
Omg, hoe super vet!
Ik had verre van het zo verwacht.
Echt wat kan jij heerlijk beschrijven. Ik ben in mijn lang zal zij leven niet in NYC geweest en toch komt het allemaal glashelder binnen alsof ik er gisteren nog geshopt heb.
En ik kon niet stoppen met grijnzen bij het lezen van al dat gegil, terwijl ik in de bus zit x']
Het is allemaal zo typisch.
Love it!