FanFic.nl

De Tijd [4-shot][TC]

De tijd van onderzoek

Een waterig zonnetje wierp haar stralen op de aarde. Het was al dagen achtereen belachelijk heet in Loïtsche. De weerman had echter voorspeld dat het weer steeds slechter zou worden. Hij begon al gelijk te krijgen. De temperaturen waren aan het dalen en er kwamen donkere wolkjes richting het dorpje gedreven. Sommige van hen schoven voor de zon, waardoor sombere schaduwen de groene tinten van de bomen en het gras vervaagden. Het was augustus, het jaar 2003.
Een dertien jarige Bill Kaulitz zat in zijn slaapkamertje. Hij droeg een groen hemdje op een zwarte broek die tot zijn knieën reek. In huis durfde hij dat, dan was er niemand om zijn witte benen uit te lachen. De stoel die zijn gewicht droeg rustte op twee poten, Bills blote voeten hielden het ding in evenwicht door als extra steunvlakken de dienen. De jongen speelde met een grijs potlood. Hij draaide het rond tussen zijn vingers, om het vervolgens tussen zijn tanden te plaatsen. Voor hem lag een opengeslagen schrift. De gelinieerde pagina’s waren nog onbeschreven. Op enkele van hen had Bill ooit zijn dromen van inkt neergeschreven, maar hij vond ze nooit goed genoeg voor de liedjes die hij wilde schrijven. Dan scheurde hij de pagina’s met dromen uit zijn schrift en gooide ze in de prullenmand. Vandaar dat hij nog altijd op de eerste pagina bezig was.
Het probleem was dat er helemaal geen liedjes in Bills hoofd vormden. Er ontstonden geen teksten, hij kon geen woordspelingen bedenken. Zelfs als het gebeurde, achtte hij zijn werk niet goed genoeg en gooide het weg. Toch bleef hij proberen. Bill wilde zanger worden. Tom, zijn oudere tweelingbroer, had aangeboden hem op de gitaar te begeleiden. Helaas was hij meer met andere dingen bezig. Zo ook op de bewuste, bewolkte dag in augustus.
Bill hoorde gestommel in de kamer naast hem, gekraak van een deur en voetstappen op de overloop. Hij besloot zijn potlood verder met rust te laten, smeet het ding in de hoek van zijn kamer en holde de gang op. Misschien kon zijn broer iets tegen zijn verveelde bui doen.
Tom stond met zijn rug naar zijn broertje gekeerd, boven aan de trap.
‘Tom?’ vroeg Bill voorzichtig. Tom draaide zich om.
‘Bill,’ antwoordde hij emotieloos, bijna verveeld. Zodra hij zijn mond opende kon Bill de alcohol ruiken. Hij was verbijsterd. Zijn broer, dertien jaar oud, aan de alcohol? Dat kon toch niet? Geschrokken als hij was, kon hij niet meer bedenken wat hij zijn broer wilde vragen. Tom werd ongeduldig.
‘Wat moet je, Bill?’ vroeg hij ijzig.
‘Ik,’ Bill deed zijn best zijn gedachten weer op orde te krijgen, ‘Ik vroeg me af of we misschien iets konden gaan doen,’ kreeg hij met moeite over zijn lippen. ‘Samen,’ voegde hij er nog moeizamer aan toe. Tom haalde zijn schouders op.
‘Is dat een nee?’ Bill probeerde zijn emoties te verbergen.
‘Nee.’ Tom leek na te denken.
‘Ik denk dat dat wel kan, Bill,’ een glimlach sierde zijn lippen, ‘Maar niet nu, want ik ga naar Rosa.’
‘Alweer? Wat moet je toch bij haar?’
‘Dat mijn tweelingbroer de hele zomer depressief op zijn kamer zit, wil niet zeggen dat ik niet verder kan gaan met mijn leven. Rosa is mijn vriendin, Bill.’
‘Verder gaan met je leven? Doe jij dat zo? Je bent dertien, Tom. Jongetjes van dertien horen niet aan de drank te zitten.’
‘Werkelijk? Jongetjes van dertien horen zeker de hele dag eenzaam op hun kamer te zitten?’ Bill was met stomheid geslagen. Tom draaide hem de rug toe en denderde de trap af. Een aantal tellen later had hij de voordeur opengetrokken en stond hij op het punt naar buiten te stappen.
‘Tom!’ riep Bill met overslaande stem. De jongen in de deuropening draaide zich om, zodat hij zijn broertje aan kon kijken.
‘Ja?’
‘Beloof het me.’ Tom keek hem niet-begrijpend aan.
‘Beloof je wat?’
‘Beloof je dat we samen iets gaan doen.’
‘Ik heb nu geen tijd, Bill.’
‘Beloof het me, alsjeblieft,’ smeekte Bill zijn broer. Hij deed zijn best zijn wanhoop te verbergen. Zijn broer was de enige vriend die hij had, die mocht hij niet verliezen.
‘Ik beloof het,’ zuchtte Tom, waarna hij zich langzaam omdraaide en de voordeur achter zich dichttrok. Hij liet zijn broer op de overloop achter, met een flinke knoop in zijn binnenste.
Bill liet zich door zijn knieën zakken, waardoor hij met een zachte plof op de vloer belandde. Zijn voeten plantte hij een aantal treden lager en zijn ellebogen liet hij op zijn bovenbenen rusten. Zo kon hij zijn gezicht in zijn handen verbergen. Achter zijn oogleden voelde hij enkele tranen branden, maar hij weigerde aan hen toe te geven. Wat als Tom gelijk had? Wat als hij inderdaad een belachelijk, in zichzelf gekeerd leven leidde en Tom degene was die zich op normaal tempo ontwikkelde? Nou wist Bill niet precies wat Tom allemaal uitspookte in zijn vrije tijd, maar hij had in elk geval gezelschap. Bill niet. Wat deed hij dan verkeerd? Hij kon zich werkelijk niet herinneren wat de laatste keer was dat hij met iemand had afgesproken. Tenzij hij Tom van vijf minuten eerder meerekende, maar dat ging voor Tom met zoveel tegenzin dat Bill het niet mee kon tellen. Was er iets mis met hem? Waarom had Tom wel een ontwikkeld sociaal netwerk?
De antwoorden op de vragen kon hij niet zelf bedenken, maar bevonden zich misschien wel vlak achter hem. Tom was niet thuis en er zat geen slot op zijn kamerdeur. Bill stond stilletjes op en legde de paar meter naar de kamer van zijn broer af. Met een onwennig gevoel opende hij de deur en stapte naar binnen. Vroeger kwam hij hier vaak, maar dat was veranderd. Toms kamer eveneens. Alles was keurig opgeruimd. De muren hadden nog steeds dezelfde licht blauwe kleur als een jaar eerder en de vloer was nog altijd bekleed met zeil in een iets donkerdere tint. Ook het meubilair was nog hetzelfde. Toch leek alles anders. De computer stond nog op het bureau, maar de spellen die er ooit naast lagen waren verdwenen. Wel stond er een webcam te pronken. Bill weerstond de verleiding de computer aan te zetten.
Zuchtend nam hij plaats op het bed en nam de kamer aandachtig in zich op. Hij merkte hoe weinig Toms kamer eigenlijk op die van hem leek. Het was alsof zijn broer moeite had gedaan om zijn persoonlijke eigendommen te verbergen. Of gebruikte hij werkelijk zo weinig spullen dat zijn kamer automatisch netjes bleef? Alle persoonlijke uitstraling die voor Bill zichtbaar was, kwam van het prikbord boven het bed. Er waren twee foto’s van vrouwen zonder fatsoenlijke kleding opgeprikt. Zou Tom hen kennen? Zouden het modellen zijn? Filmsterren? Zangeressen? Voor het eerst in zijn leven realiseerde Bill zich hoe weinig hij van de buitenwereld wist.
Naast de twee foto’s hing een lijst. Bill stond op en las wat die te vertellen had. Het was een leerlingenlijst van de vierde klas, zo luidde de titel. Zijn ogen gleden langs de namen. Het duurde even voor hij zich realiseerde waarom de lijst er hing. Op nummer elf stond de naam Rosa. Had Tom een vriendin uit de vierde klas? Wat moest zijn broer met haar? En misschien nog wel onbegrijpelijker: wat moest zij met een eersteklasser? Bill liet zijn ogen een stukje naar rechts glijden, waar meer informatie over de personen werd gegeven. Het eerste dat vermeld werd was een adres. De lettertjes achter Rosa’s naam vormden de naam van een straat waar Bill in het verleden regelmatig doorheen was gelopen als hij naar school ging. Het papier vertelde Bill dat het meisje op nummer zestien woonde.
Bills zoektocht werd plotseling onderbroken door het geluid van een sleutel in het slot van de voordeur. Een moment lang was Bill verlamd van schrik. Als zijn broer hem hier betrapte, kon hij het helemaal vergeten. Zodra Bill weer controle had over zijn lichaam sprong hij van het bed, opende de deur en struikelde over de drempel. Met een luide dreun kwam hij languit op de overloop terecht. Toms kamerdeur stond nog open. Angstig gluurde Bill naar beneden en keek recht in twee verbaasde ogen.

Reacties: