FanFic.nl

Treasure [3-Shot]

3.

Slapen op zand is een stuk minder romantisch dan het klinkt. Bill wordt koud en misselijk wakker in de bescherming van hun hutje en haalt kreunend zijn vingers door zijn haar. Overal zit zand, tot in zijn oren en neusgaten toe. Marisol is nergens te bekennen. Haar werkdag begint vroeg, voordat de golven krioelen van de bootjes en rondspetterende toeristen.
Op handen en voeten kruipt hij uit zijn slaapplek en op het zand. De zon is nog niet lang op, maar haar warmte kruipt al gestaag in de grond. Binnen een uurtje zal de buitenlucht ook opwarmen, maar voorlopig is de wind koeler dan zijn lichaamstemperatuur. Hij gaat uitgestrekt op zijn buik in het zand liggen, zijn armen open als een gekruisigde en laat de zachte bries de restjes slaap uit zijn lijf blazen. Dit is beter dan een douche.
Ergens hoort hij een vogel krijsen. Misschien is het een albatros. Hij herinnert zich de enorme witte vogel die in een cirkelende begroeting boven de luchthaven zweefde op de dag dat hij aankwam op het eiland. In vroegere tijden was de albatros een onheilsvogel, voor hem was het een teken geweest. Er lag een halve wereld en een hele oceaan tussen hem en zijn verleden, en deze vogel bezegelde het nieuwe begin. Maar zijn krijs was…

Hij weet niet waarom hij het deed. Het vuur riep hem, zoals het al zo vaak had gedaan, al sinds zijn kindertijd. Zoveel van zijn herinneringen gingen letterlijk in vlammen op.
Vier jaar oud, zijn haar verbrand aan de kaarsjes van zijn verjaardagstaart toen mam hem twee seconden uit het oog verloor.
Zes jaar oud, brandgaten in het tafellaken van het Italiaanse restaurant en een kwade ober die de kosten op hun rekening zette.
Nog eens zes jaar oud, zijn kussen smeult en begint te stinken. In paniek giet hij er de visbokaal overheen. Goudvis Victor overleeft het niet.
Zeven jaar oud, naar de dokter met brandwonden op zijn handen.
Acht jaar oud, hij pikt een fles aanmaakvloeistof uit de tuin van de buren wanneer ze barbecueën en gaat zelf een vuurtje stoken in het olievat achterin de tuin. Bijna het tuinhuisje in de as gelegd.
Tien jaar oud, hij heeft ruzie met Tom en steekt diens skateboard in de fik. Het vuur wordt een wapen in plaats van een stuk speelgoed.
Twaalf jaar oud, de geur van brandend haar maakt hem misselijk en opgewonden tegelijk. Van de dode kat blijft niet meer over dan een hoopje as.
Dertien jaar oud, met paraffine en oude kranten stookt hij een vuurtje in een leegstaand huis en zet het vervolgens op een lopen. Vanuit de bosjes kijkt hij toe hoe de brandweermannen de loeiende vlammen te lijf gaan. Het is het mooiste dat hij ooit heeft gezien.
Vanaf dan wordt het wazig. Tussen zijn veertien en zijn achttien weet hij de drang te onderdrukken, op een paar gecontroleerde vuurtjes na. Al zijn aandacht en energie gaat in de band. Op zijn negentiende brandt hij ei zo na zijn hotelkamer plat, en een paar maanden later steekt hij tijdens een fotoshoot een vuilniscontainer in de fik. Beide keren loopt het goed af, maar de tintelingen ebben niet weg.
En dan, de zwarte dag. De daad zelf is een gat in zijn geheugen van enkele minuten, het ene moment zat hij in de backstage te luisteren naar de stemmen in de zaal , het volgende rende hij naar de nooduitgang, omgeven door rook en geschreeuw, krijsend als een vogel in een storm.
Het dodental was verpletterend. Duizend tweehonderdzeventien levens gingen verloren in de vlammen. Fans, crew, security, en Tom. Gustav hield een paar gebroken botten over aan zijn doodssprong uit een raam om aan de vlammen te ontsnappen, en Georg moest een tijd in het ziekenhuis doorbrengen met derdegraads brandwonden. Maar voor Tom kwam alle hulp te laat.
Het bloed van zijn broer kleefde aan zijn handen, samen met dat van zoveel anderen. De walging en angst dreven hem het continent af, weg van alles. Een eiland, een wereld omringd door water. Daar zou hij veilig zijn voor zichzelf, voor het vuur onder zijn huid. En als het ooit weer zover kwam... Hij kon niet zwemmen. Als hij ooit de drang weer voelde opkomen, zou hij zich aan de golven geven.
Omdat hij na de brand niet kon worden gevonden, ging men er van uit dat hij ook in de vlammen was omgekomen. Officieel stond hij geseind als vermist, maar hij wist dat niemand naar hem op zoek zou gaan. Hij stapte op het vliegtuig onder een andere naam, betaalde cash en bad dat de wereld hem zo snel mogelijk zou vergeten.

Koude druppels raken zijn rug. Hij opent zijn ogen en rolt zich met een ruk om. Marisol leunt over hem heen, haar gezicht een vage zwarte vlek tegen het felle blauwwit van de met wolkenflarden beschilderde lucht. Ze schudt haar haren uit en de druppels spatten in zijn gezicht.
‘Kijk eens,’ zegt ze. Ze gaat op zijn buik zitten, één knie langs elke kant in het zand, haar bikinibroekje laat een natte afdruk achter op zijn kruis. Ze steekt een vuist naar hem uit, de vingers openen zich als een bronzen schelp, en in haar handpalm liggen drie natglanzende groengouden munten.
‘Spaanse escudo’s’, zegt ze trots. ‘Uit 1694, bijna geen schade. Die gaan heel wat opbrengen.’
‘Waar heb je die gevonden?’
‘Ik ben met Pablo een eind voorbij het rif gevaren, en ben dan gaan duiken met flessen. Het is in de buurt van de plek waar ik gisteren die Portugese munt heb gevonden.’ Haar ogen blinken zoals haar pas gevonden schat in haar handpalm. ‘Mi tesoro, wie weet wat daar nog onder het zand ligt! Ik wou dat je het kon zien, het is daar beneden zo mooi...’ Marisol legt de munten één voor één op zijn borst, het metaal voelt warm aan door zo lang in haar vuist te hebben gezeten.
Bill legt ze op een stapeltje en schuift ze over zijn buik weer naar haar toe. Dan duwt hij zich op zijn ellebogen overeind en drukt een zoen op haar kin. Een zoute waterdruppel glijdt langs zijn lippen.
‘Neem me dan mee,’ fluistert hij.
‘Waarheen?’
‘Onder water.’ Hij sluit zijn ogen en onderdrukt een rilling. Laat het los. Begin opnieuw, helemaal deze keer. Ergens krijst een vogel. ‘Leer me zwemmen.’

Reacties: