Hoofdcategorieën
Home » Overige » American Idiot » Jesus of suburbia
American Idiot
Jesus of suburbia
I'm the son of rage and love
The Jesus of suburbia
From the bible of "none of the above"
On a steady diet of
Sodapop and Ritalin
No one ever died for my sins in hell
As far as I can tell
At least the ones I've gotten away with
But there's nothing wrong with me
This is how I'm supposed to be
In the land of make believe
That don't believe in me
Get my television fix
Sitting on my crucifix
The living room or my private womb
While the mom's & brad's are away
To fall in love and fall in debt
To alcohol and cigarettes and Mary Jane
To keep me insane and doing someone else's cocaine
But there's nothing wrong with me
This is how I'm supposed to be
In the land of make believe
That don't believe in me
II. City of the damned
At the centre of the earth
In the parking lot of the 7-11 where I was taught
The motto was just a lie
It says "home is where your heart is"
But what a shame
'Cause everyone's heart doesn't beat the same
It's beating out of time
City of the dead
At the end of another lost highway
Signs misleading to nowhere
City of the damned
Lost children with dirty faces today
No one really seems to care
I read the graffiti in the bathroom stall
Like the holy scriptures of a shopping mall
And so it seemed to confess
It didn't say much, but it only confirmed that
The centre of the earth is the end of the world
And I could really care less
City of the dead
At the end of another lost highway
Signs misleading to nowhere
City of the damned
Lost children with dirty faces today
No one really seems to care
III. I Don't Care
I don't care if you don't
I don't care if you don't
I don't care if you don't care (x4)
I don't care!
Everyone is so full of shit!
Born and raised by hypocrites
Hearts recycled but never saved
From the cradle straight to the grave
We are the kids of war and peace
From Anaheim to the Middle East
We are the stories and disciples of
The Jesus of suburbia!
Land of make believe
And it don't believe in me
Land of make believe
And it don't believe in me
And I don't care! (x5)
IV. Dearly Beloved
Dearly beloved, are you listening?
I can't remember all words that you were saying
Are we demented?
Or am I disturbed?
The space that's in-between insane and insecure
Oh therapy, can you please fill the void?
Am I retarded or am I just overjoyed?
Nobody's perfect and I stand accused
For lack of a better word and that's my best excuse
V. Tales of another broken home
To live and not to breathe
Is to die in tragedy
To run, to run away to find what to believe
And I leave behind this hurricane of fucking lies
I lost my faith to this, this town that don't exist
So I run, I run away
To the light of masochists
And I leave behind this hurricane of fucking lies
And I walked this line a million and one fucking times
But not this time
I don't feel any shame, I won't apologize
When there ain't nowhere you can go
Running away from pain when you've been victimized
Tales from another broken home
Yeah I'm leaving! (x3)
I am leaving home!
‘Pap, ben weer eens thuis’ roept Brad. Het is Zondag ochtend. Brad komt net terug van een feestje, zoals altijd. En is in een beetje te vrolijke bui om melig te zijn, hij is dus stoned. ‘Pap. Hallo? Ik ben thuis! Anders ga ik weer weg hoor.’ nog steeds geen antwoord. Van boven komt wat gestommel. Brad springt de trap op. Hij mag zijn vader dan niet zo erg, maar een knokpartijtje met een inbreker is altijd leuk. Als hij boven komt zit zijn vader te keurig op bed. ‘Ooh, hallo Brad. Ik had je niet gehoord.’
‘Maak niet uit. Ik ben trouwens weer thuis.’ ‘Oké, wat is er met je?’
‘Niks..’ antwoordt Brad, een beetje verbaasd. ‘Je ziet er zo raar uit. Misschien moet je maar weer eens naar die psychiater gaan. Volgens mij gaat het niet goed met je..’
‘Pap, ik ben echt niet gestoord ofzo.’ Brad moet keihard lachen. Het komt ook door het wiet, maar hij komt niet meer bij. ‘Wat is er nou zo verschrikkelijk grappig aan?’
‘Eigenlijk helemaal niks.’ Lacht Brad vrolijk door. ‘ het is alleen.. ‘ een proestbui komt nu op. ‘Alleen..’
Brad kan zijn lach niet meer inhouden. Hij loopt naar de balkon deur, nog steeds lachend. ‘Anders ga je even beneden lachen.’ ‘Nee, dankje. Ik lach wel even op balkon.’ Lacht Brad. Hij ziet zijn vader ondertussen rood worden. Brad loop het balkom op. ‘Hé, Ella. Wat doe jij hier nou op zondag ochtend? Ook een feestje gehad?’ Brad giert het uit. ‘Eeh. Nee..’ stamelt Ella terug. Brad’s vader is intussen van rood naar paars aangelopen. ‘Wat kom je hier dan doen? Kom je me stalken? Je hebt het zelf vorige week uitgemaakt. Wie is eigenlijk die sukkel voor wie je me dumpte.’ Brads lachsalvo krimpt in. Dit vindt hij niet zo leuk. Hij was echt verliefd op Ella. Maar ze dumpte hem voor een ander. ‘Brad, kom eens even hier.’ Zegt zijn vader heel serieus. Brad krijgt weer ene lach aanval. ‘Jezus, wat kijken jullie serieus! Is er iemand dood ofzo?’ ‘Brad, dit is mijn nieuwe vriendin. Ella. Jullie kennen elkaar blijkbaar aan.’
‘Godver, cholera. Zitten jullie me nou in de zeik te nemen? Wat is dit voor een misselijke grap? Waar zijn die camera’s?’
‘Het is geen grap. Het is echt. Ik ben verliefd op je vader.’ Mengt Ella zich in het gesprek. ‘Jezus.. Krijg nou wat.’
‘Brad, het spijt me heel erg. Maar liefde kan je niet stoppen.’
‘Godver. Dat jullie me dit flikken! Dit is echt.. God.. Wat moet ik hier nou mee! Hé! Vertel het me eens. Kutzooi allemaal. Krijg toch allemaal de tering, ik ben hier weg.’ Brad draait zich om en wil weg lopen, de trap af, het huis uit, Gewoon hier weg. ‘Brad, wacht nou even. Ontbijt met ons, dan kunnen we de situatie even bespreken. Gewoon rustig.’
‘WAT? Dat meen je niet?!’
‘Kom op, Brad. Ik denk dat je het zo meteen wel begrijpt van je vader en mij.’
‘Jij vieze.. vieze.. Vieze slet dat je bent! Ik hoef jullie nooit meer te zien!’
En Brad rent de trap op, naar zijn eigen kamer. Daar pakt hij een tas die groot genoeg is om al zijn nodigde spullen in te gooien.
Drugs kunnen je heel gelukkig maken, en vrolijk. Maar ook mega depressief. Nog na vloekend springt B rad de trap af. Hier moet hij weg, voordat hij gek wordt.
‘Oja Pa? Roept hij door de gang. Ik ben niet gestoord, ik ben gewoon mega stoned. Weet je dat ook weer.’ Hij doet de deur open en rent naar buiten, zijn vrijheid te gemoet. Naar zijn eigen plek. De plek die hij 2 jaar geleden per ongeluk opgemerkt had, tijdens het graffiti spuiten met Mike. Nu was het hun hangplek voor alle jongeren die niet werden geaccepteerd zoals ze waren. Brad trok een sprint er naar toe, het was niet ver van zijn huis. Van af ver begroette de graffiti hem al. Hun ‘Plek’ lag verscholen tussen bomen onder een brug, maar die brug werd niet meer gebruikt. Eens was het een snelweg. Vandaar de naam op de brug: ‘Lost Highway.’ Brad had het er zelf opgespoten. Lang dat ze er mee bezig waren geweest. Mike had hem geholpen. Mike.. Brad zag hem vanaf hier al zitten. Al was dat niet zo moeilijk, want hij was al dicht bij de brug. Onder de brug waren allerlei graffiti kunstwerken. Een aantal gemaakt door de groep die hier kwam, sommige gemaakt door buitenstaanders en haters. De graffiti was voor de groep die hier kwam belangrijk. Je mag dan ook niet over iemands kunst heen spuiten, al is het nog zo lelijk.
‘Hee Jesus of Suburbia!’ groette Mike hem. Jesus of Suburbia was de bijnaam van Brad. Hij was de koning van de straat. Hij wist overal de weg en kortste routes, iedereen kende hem ook. ‘Hooi Mike, was het leuk thuis?’ ‘Ik ben pas 10 minuten thuis.’ Brad begreep het niet, en Mike zag het aan zijn gezicht. ‘Home is where your heart is..’ Brad knikte, hij snapte het. ‘Ik ben thuis.’ Zei hij, meer tegen zich zelf dan tegen Mike.
Achter de brug stond een woonwagen kamp. Brad was er 1 keer geweest, maar alleen om te kijken hoelang de brug was. Het was daar een zielig zooitje, allemaal kinderen met vieze gezichten. Maar ja, zij hadden tenminste een thuis en mensen die voor hun zorgde. Dat kon Brad niet zeggen. Eigenlijk had hij geen medelijden met die mensen die daar woonden. Niemand maakte zich eigenlijk zorgen over die mensen. En als het er 1 niks kan schelen dan kan het niemand wat schelen. Eigenlijk is dat best wel ego. We zijn alleen maar met ons zelf bezig. En als iemand iets niet kan schelen, dan kan het de rest ook niet echt schelen. Stelletje hypocrieten dat we zijn! Eigenlijk moet hier wat aan worden gedaan, die mensen hebben ook recht op een huis. Brad moet bij zich zelf lachen. Tuurlijk, ik kom aan bij de gemeente. Die mensen hebben een huis nodig! Ze zullen me wegsturen. Nee op dat gebied heeft niemand vertrouwen in mij.. Brad’s emoties storten in elkaar. Hij heeft niemand die in hem gelooft. Zijn vader kan hij niet vertrouwen, zijn moeder kent hij niet. Verder heeft hij geen familie. Hoe moet het nou met hem verder? Leven op en van de straat..? Heeft dan hier niemand vertrouwen in hem? Moet hij alles nu zelf oplossen? Gaat hij dood in tragedie, omringt door leugens. Leugens van iedereen, van iedereen die niet te vertrouwen valt?
‘Weg gelopen van huis?’ vraagt Mike hem. ‘Ja, me vader heeft een nieuwe vriendin.’
‘Oh, leuk? Hoe heet ze?’ ‘Ze heet Ella.’
Mike’s mond valt open. ‘Nee, niet..’ hij kan zijn zin niet afmaken. ‘Ja, die Ella.’ Zegt Brad met een brok in zijn keel. Spijt dat hij is weg gegaan daar? Nee. Nergens spijt van. Hij is dan misschien niet perfect, maar hij is wel te vertrouwen. Zijn vader is een ander verhaal. Bras draait zich terug om naar Mike. ‘Eindelijk thuis.’ Zegt hij met een zucht en gaat zitten.
Reacties:
Mooi! XD
