FanFic.nl

Harry Potter - Mijn Verhaal [GESTOPT WEGENS TIJDGEBREK]

Nog een dode.

Harry zat in één van de luie stoelen die in de leerlingenkamer van Griffoendor stonden. Hij voelde zich alleen. Geen Perkamentus meer, geen Perkamentus meer. Dreunde door zijn hoofd. Het gevoel dat hij de man van wie hij zoveel hield is verloren, was onbeschrijfelijk. Geen Perkamentus meer.. De zin wilde net voor de zoveelste keer in zijn hoofd gaan, maar werd gelukkig afgebroken door het gepraat van een meisje met een grote bos bruine krullen en een nogal slungelige jongen met rood haar: Hermelien en Ron
“Ze zeggen dat Perkamentus is gedood door Sneep!”� Zei Ron. “Ik wist wel dat hij slecht was, maar zó slecht! Dat had ik echt nooit gedacht. De man die ons zes jaar toverdranken heeft gegeven, de man die Harry gered heeft van een vloek die professor Krinkel probeerde uit te spreken op Harry in ons eerste jaar met Zwerkbal en de man die Perkamentus voor honderd procent in vertrouwen had genomen, heeft hem gewoon gedood! Ik kan het gewoon niet begrijpen!”�
“Ja. Ik weet het, Ron!”� Schreeuwde Hermelien. “Maar ik moet nu gewoon even alleen zijn en denken over alles wat er is gebeurd. Het kan gewoon niet waar zijn dat Sneep Perkamentus heeft vermoord zonder dat Perkamentus dat wist of daar een bedoeling mee had. Ik wil alleen zijn.”� En Hermelien stoof de trap op naar de meisjesslaapzaal. Ron had blijkbaar nog steeds niet in de gaten dat hij niet alleen in de leerlingenkamer was en ging luid vloekend zijn schooltas opruimen.
“Hermelien kan toch -hij gebruikte een grof woord- één, één enkele keer gewoon -weer een scheldwoord- normaal doen?! Duidelijk uitleggen wat ze gaat doen?!”�
“Ook hallo.”� Zei Harry met een lacherige ondertoon in zijn stem. “Ik weet dat Hermelien soms een beetje raar kan doen, maar je weet dat ze het niet zo bedoeld. Kom, we gaan naar bed.”� Het was inmiddels al weer twaalf uur geworden en Harry was doodmoe. Het enige wat hij wilde is slapen, maar hij wist nu al dat dat niet zou gaan lukken en dat hij weer een nachtmerrie zou gaan krijgen. Harry en Ron kleedden zich uit, trokken hun pyjama aan en stapten allebei in de met gordijnen bekleedde hemelbedden.
“Trusten.”� Geeuwde Ron. Harry had geen zin om te antwoorden en probeerde
wat te slapen.

“Goed gedaan, Severus, goed gedaan. Nu is Perkamentus eindelijk dood. Nu heeft Harry geen bescherming meer. Nu is hij kwetsbaar genoeg om hem te gaan doden.”� Zei een schrille stem waarvan Harry wist dat tot Voldemort behoorde.
“Meester, is het niet te vroeg om hem te doden? Kunnen we niet heel even wachten? Hem laten denken dat hij wel veilig is? Hij zal nu waarschijnlijk wel beschermd worden door Anderling. Die is natuurlijk ook helemaal weg van de jongen.”�
“Nee Severus, ik wil het snel doen. Heel snel. Anders heeft hij de kans om weg te lopen, te vluchten. Nee, zo snel mogelijk. Dat is het beste.”�

Harry schrok wakker en de angst sloeg toe.
“Hij wilt me doden!”� zei een stem in zijn hoofd. Maar Harry wist zeker dat hij alleen maar zag wat Voldemort wilde dat hij zag. Hij wilt dat Harry bang is, want hij geniet ervan om mensen in angst of leed te zien. Hij besloot om niet bang te zijn en niet te vertellen aan Ron en Hermelien wat hij gezien heeft. De enige aan wie hij dit wilde vertellen was professor Perkamentus. Hij stapte zijn bed uit en zag dat het al bijna licht werd. Hij kleedde zich aan en wilde de leerlingenkamer uitlopen, om naar professor Perkamentus te gaan. Totdat hij ineens een steek in zijn hart kreeg. Perkamentus bestond niet meer. De gedachte aan professor Perkamentus deed pijn. Hij kon het niet aan hem vertellen. Zou hij het aan professor Anderling vertellen? Nee. Zij zou waarschijnlijk precies hetzelfde vinden.
“Potter, je weet dat Voldemort graag wilt dat je beangstigende dingen ziet. Maak je maar geen zorgen.”� Zou ze zeggen.
Nee. Niet aan professor Anderling. Hij besloot dat wat hij gedroomd had voor zich te houden en om er niet meer aan te denken.

Twee dagen na de begrafenis van Perkamentus drong het nog steeds niet tot hem door dat de man die hij nog zoveel wilde vragen echt dood was. Wanneer hij aan hem dacht kreeg hij een vreemd, maar pijnlijk gevoel in zijn hart. Hij was de hele dag al in mineur.

“Harry, je moet iets eten. Je kunt niet leven op een slokje pompoensap en een stukje lamsvlees. Hier.”� Commandeerde Hermelien. Ze schepte een hoeveelheid wat in Harry’s beleving zo een kilo had kunnen zijn van gebakken aardappels met kippenpoten op.
“Eet op. En laat niets liggen.”� Harry hield er niet van om gecommandeerd te worden, maar hij at gewillig zijn eten op. Hij was net bezig met zijn eerste kippenpoot toen Argus Vilder binnenkwam.
“Nog een dode." Hijgde hij. "Een Ravenklauw. Heb de Heer van het Duister gezien. Heb net weg kunnen komen.”� En hij viel neer. De hele Grote zaal was ineens opgeleefd. Een dode! En Voldemort op school! Wie zou het zijn? Wat erg!
“WAAR IS LOENA LEEFLANG?”� Schreeuwde Cho Chang.
Harry schrok. Loena dood?

Reacties: