FanFic.nl

Lou and the sheep.

Ch 10. Hurted but never cried

Voorzichtig loop ik Elisa's kamer binnen. Ik zie haar op bed zitten, haar ogen gefixeerd op haar laptop, haar vingers razen over het toetsenbord.
Enkele seconden kijk ik er gefascineerd naar, maar ik weet me al snel te vermannen en te kuchen.
Ze kijkt een enkele seconde op, en glimlacht dan. “Hee Louise. Mijn ouders moeten deze maand nog verder reizen... Dat betekend dat ik nog langer alleen ben.”� Haar blik heeft niks vriendelijks, het heeft eerder iets weg van een lachende psychopaat. Of ik, als ik naar een leraar lachte.
“Elisa, ik denk dat het beter is als je nog even slaapt.”� Ik loop twijfelend op haar af en ga naast haar op bed zitten. Even kijkt ze me aan, om het volgende moment huilend als een klein kind in mijn armen te duiken.
Ik versta niks van wat ze allemaal zegt, maar ik weet dat het niks goeds is, en dat ze doodsbang is. Dat ze Darren en Mr. Crepsley niet vertrouwt.
Ik zucht enkel, ik vertrouw ze wel. Ik voel een sterke band tot Darren, en zij kent hem nauwelijks.
“Het komt allemaal goed lieverd, ik bescherm je.”� Mompel ik na vijf minuten naar het gesnotter en gehuil van Elisa te hebben geluisterd. “Ik ben er.”�

De volgende dag. Darren is nergens te bekennen, en meneer Crepsley ook niet.
Verveelt loop ik op het erf van Elisa rond, op zoek naar iets dat me vermaakt. Op zoek naar iets dat me het gevoel geeft dat ik heb als ik bij Darren ben. Al kan ik zelf niet helemaal plaatsen wat dat inhoudt.
Minutenlang staar ik naar het veld waar de schapen vredig staan te grazen. Zo erg zijn ze niet, ze zijn eigenlijk best wel schattig. Ze hebben een domme blik in hun ogen, maar voor de rest vormen ze geen dodelijke bedreiging voor me.
Niet dat ze dat ooit deden, maar toen ik nog klein was, is er eens een op me gaan zitten. Ze stinken, en ik ben bijna vergast toen.
Ik steek mijn handen in mijn zakken, om ze te beschermen tegen het gure weer van mijn land.
Ik loop weer verder, het pad af. De steentjes schieten weg, als ik een poging doe tot schoppen. Maar ik ben altijd al slecht geweest in voetbal.
Ik mis Darren.
Geschrokken kijk ik op, geschrokken van mijn eigen gedachten. Darren missen is een groot woord.
Ik duw de deur van de schuur open. Ik weet dat het privacy schending is, en dat Darren en mr. Crepsley heel boos op me gaan worden, en dat Darren me misschien nooit meer zal vertrouwen, maar ik wil gewoon weten wat er zo geweldig is aan de schuur.
Darren leek er zeer enthousiast over. “Slapen in die schuur is heel fijn, Lou. Je moet 't ook eens proberen!”�
Nee bedankt, nooit van m'n leven. Ik kijk rond.
De begane grond is klein, en de tweede etage, waar al het hooi ligt, is nog kleiner. Maar het is een aardige schuur. Er kunnen vast veel schapen in.
Ik loop rond en kijk schichtig rond. Ik ben bang, ik haat deze schuur.
Zie ik daar een kooivormig ding staan? Ik bedenk wat erin zal zitten. Darren vertelde me dat hij dol is op spinnen, zou daar...
Ik haat spinnen, ik durf het doek niet op te tillen.
De begane grond is op een slaapzak en een slaapmatje niet veel verandert. Ik klim de ladder op, die me naar het hooi brengt.
Waar is die doodskist gebleven? Ik wil weten wat er zo speciaal aan is.
Ik wil sowieso weten wat er zo speciaal is aan Darren, dat ik me zo aangetrokken tot hem voel.
Voorzichtig loop ik over de dunne planken, het hooi doorzoekend naar een doodskist.
Na een poosje gewoeld te hebben door het droge spul, stuit ik op iets hards.
Meteen veeg ik alles eraf, en ja hoor, daar ligt de doodskist die ik eens aanreed.
Ik glimlach en pak de deksel. Iets houdt me tegen, alsof ik helemaal niet wí­l weten wat erin zit.
“Als ik jou was, Louise, zal ik dat niet doen.”�
Een woord; Hartaanval.
Ik ben nog nooit zo geschrokken, ik gil het helemaal uit. Hysterisch draai ik me om en duw ik het persoon dat achter me stond naar beneden. Nog steeds gillend kijk ik wie onder ligt, waarna ik nog harder begin te gillen.
Ik sla een hand voor mijn mond, en weet eindelijk te stoppen.
Beneden ligt Darren, net naar beneden gevallen van ongeveer 6 tot 7 meter. Hoewel het niet hoog is, is de grond niet zacht.
Zo snel als ik kan vlieg ik de ladder af en ren ik op Darren af. Hij ligt nog steeds roerloos op de grond.
Ik kniel naast hem naar en veeg wat van zijn lange bruine haren uit zijn gezicht. Zijn ogen heeft hij pijnlijk dicht geknepen en hij kreunt zacht.
“Ik... Ik...”� “Wat is er lieverd?”� Bezorgt strijk ik langs zijn wang.
“Ik... Ik haat je.”� Zijn ogen schieten open en ik schrik even. Maar aan de grijns op zijn gezicht te zien, zit het wel goed.
“S-sorry Darren, moet je me niet laten schrikken, hé.”� Ik trek hem een beetje overeind, en sla een arm om hem heen.
“Slecht geweten? Waarom ben je zo schrikachtig?”�
Ik zwijg. Waarom ben ik zo schrikachtig?
Tegen mijn wil in, voel ik iets vochtigs langs mijn wang omlaag glijden. Darren's bruine ogen staan vol verbazing, als ik zelf ook merk dat ik huil.
Ik laat hem snel los en sla mijn handen voor mijn gezicht. Hij hoeft me niet te zien huilen.
Ik wil opstaan, maar ik voel een hand mijn arm pakken. Ik kijk omlaag, Darren kijkt me aan. Geen emotie, gewoon recht in mijn ogen.
Ik kan me niet inhouden, en duik in de armen van Darren. Voor het eerst lijkt hij ouder, hoe hij me rustig vasthoudt en over mijn rug strijkt.
Zijn armen lijken groot, en ze zijn warm. Ze voelen vertrouwt. Ik zou hier de hele dag in kunnen liggen.
Dan schiet me te binnen waarom ik hier lig; Ik was bang. Sterker, ik ben bang.
“Wat is er, Lou?”� Spreekt Darren's zachte stem, ik schudt mijn hoofd. “Jawel, wat is er?”�

Reacties: