FanFic.nl

Snape Story

Meeting old en new people

Ik werd aangestaard door mijn moeder. Toen keek ze naar de man die op de bank zat. De man stond op en draaide zich om. Het was het gezicht dat ik zo had gemist. De bruine korte haren, de groene ogen en de grappigste oren, ik rende zo snel naar hem toe en omhelsde hem. Het was mijn vader. "Ik zie dat je me hebt gemist." Zei hij ook al te blij. "Tuurlijk pap, ik was al bezorgd. Je zou gister toch komen?" Vroeg ik. "Mijn baas wou dat ik nog een dag langer bleef." Antwoordde hij me. "Oh ja. Trouwens wist jij dat ik een heks ben?" Vroeg ik verdacht. "Tuurlijk wist ik dat." Zei hij glimlachend. "Dan weet ik niet waarom niemand mij het ooit verteld heeft. Waarom hebben jullie nooit iets gezegd?" Vroeg ik boos. "Dat is een lang verhaal." Zei mijn moeder. Dat betekende dat ik het niet te horen zou krijgen. "Oke, maar ga je wel mee naar de weg is weg?" Vroeg ik heel lief. "Sorry Hope, maar ik moet morgen weer weg. Daarom kwam ik nu om heel even tijd met jullie door te brengen." Zei mijn vader teleurgesteld. "Oke, dan maken we er het beste van." Zei moeder blij. We hadden heel veel plezier die avond, maar mijn droom bleef wel nog steeds hangen. Dus ik was soms afwezig.

De volgende ochtend zwaaide mijn moeder en ik mijn vader uit. "Dag, schrijf wel een brief!" Riep ik er nog achteraan. We liepen het huis weer in. Mijn moeder glimlachte naar me en gaf me een brief. Het was van Zweinstein. Ik las de brief 3 keer of meer, ik besefte het nog steeds niet dat ik een heks was. Na het ontbijt gingen mijn moeder en ik naar de weg is weg.

Aangekomen bij de weg is weg, liepen we heel veel winkeltjes binnen. We hadden bijna alle boeken gekocht die ik nodig had. Kom we gaan een toverstok halen, we liepen de winkel binnen. "Hallo daar. Ik weet zeker dat jullie een toverstokje komen halen." Zei hij lachend. "Hoe wist u het?" Zei ik ook lachend, ik speelde het spelletje gewoon mee. "Laten we eens kijken. Is deze goed?" Vroeg hij aan me. Het was een lange gekronkelde stok. Ik gaf er een zweep aan, er kwam een windvlaag. "Nee, die is denk ik niks voor jou. Misschien deze." Zei hij weer. Het was een wit-achtige stok, met een lichtgroene streep om de stok. Dit keer gaf ik er weer een zweep mee. Er kwamen vogels en vlinders eruit, de dode bloemen in de vaas kwamen weer tot leven. "Ik denk dat we een winnaar hebben." Zei ik blij. Mijn moeder rekende de toverstok af. Ik keek naar buiten en zag een lange bleke man buiten staan, het was de man uit mijn droom. De man die dood was maar toen niet meer. De man die mijn moeder achterliet toen ze werd vermoord. Ik rilde helemaal. En bleef de hele tijd de man aankijken. Mijn moeder keek naar me en volgde mijn blik. Ik keek naar mijn moeder, maar zij had alleen een glimlach op haar gezicht. Ze rende heel erg blij naar de man en omhelsde hem. De man was blij, maar het leek me een man die heel erg verdrietig was. Maar op dit moment was hij ontzettend blij. Maar waarom? Ik liep snel achter haar aan en keek de man verward aan. Toen keek ik weer naar mijn moeder. Zij was al te blij. "Wie bent u?" Vroeg ik aan de man.

Reacties: