FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[33] Bill – Waking Up

Ik lig in Toms armen. Hij slaapt, ik voel zijn rustige ademhaling door mijn haren strijken en zijn regelmatige hartslag bonst door mijn lijf. Zelf kan ik niet slapen, maar voor deze ene keer vind ik dat niet erg. Ik lig in het donker met mijn ogen open en een enorme glimlach op mijn gezicht.
Dus zo voelt het om gelukkig te zijn.
Aan de andere kant van de tent ligt Andi op zijn luchtbed te snurken. Andi slaapt grappig, met zijn armen en benen wijd alsof hij een zeester is. En hij slaapt dí­ep, dus ik hoef niet bang te zijn dat hij plotseling wakker schrikt en ons hier zo ziet liggen.
Ik draai mijn gezicht om naar Tom. Hij slaapt inderdaad, met een glimlachje om zijn lippen. Ik glimlach ook, vertederd, laat mijn blik over zijn gezicht glijden. Hier en daar herken ik stukjes van mezelf - niet zo verwonderlijk, we zijn een eeneiige tweeling - maar Tom blijft de knapste van ons tweeën, en dat is geen valse bescheidenheid. Ik kijk liever naar zijn gezicht dan in de spiegel, dat zegt wel wat.
Voorzichtig, om hem niet wakker te maken, buig ik me naar voren en druk een kusje op zijn rechterwang. Op het moedervlekje daar, het enige aanknopingspunt dat men altijd had om ons uit elkaar te houden. Alleen moesten ze dan natuurlijk wel onthouden dat Tom degene was met het moedervlekje op zijn wang, anders werkte het nog niet.
Ik grinnik bij de herinnering; onze eerste dag op school, we waren net zes en destijds allebei nog blond. Onze moeder trok ons graag dezelfde kleren aan, maar we droegen wel allebei een T-shirt met onze voorletter erop. Dat wil zeggen, we hadden natuurlijk van T-shirt gewisseld - welke rechtgeaarde tweeling doet dat nou niet? - en de lerares heeft nog maandenlang gedacht dat í­k degene met de moedervlek was.
‘Hm...’ Tom slaakt een zachte zucht en opent dan zijn ogen. Dat diepbruin is zelfs in het donker de mooiste kleur die ik ken.
‘Bill,’ fluistert hij en verplaatst zijn hand van mijn middel naar mijn gezicht. Zijn vingers strijken langs mijn glimlach. Ik sluit mijn ogen en ril zachtjes, geniet van zijn warme aanraking. Dan voel ik zijn lippen in plaats van zijn vingers, het koude ijzer van zijn piercing op mijn huid. Ik pers me tegen hem aan en tik plagerig met mijn tongpiercing tegen zijn tanden, waarop Tom me zo heftig terugkust dat ik omrol en hij bovenop me ploft.
Mijn vingers omvatten zijn gezicht, woelen door zijn losse dreads, glijden over zijn kin, zijn hals, zijn schouders, zijn borst, volgen de rilling die langs zijn ruggengraat schiet. Hij glimlacht en begraaft zijn gezicht in mijn haar.
‘Ik houd van je.’ Wie zegt dat? Hij? Ik? Wij. Samen, tegelijkertijd, op precies hetzelfde moment. ‘Ik houd van je.’
Nu liggen we weer naast elkaar, dicht tegen elkaar aan gedrukt, vingers verstrengeld. Het is maar goed dat Andi zo diep slaapt, want als hij dit had gezien... Ik wil liever niet weten wat hij dan gezegd had.
Eigenlijk wil ik dat wel weten, denk ik dan. Hoe zouden de mensen reageren als ze wisten dat Tom en ik samen zijn?
Samen. Duizend vlinders slaan hun felgekleurde vleugels uit en fladderen omhoog, naar het donkere tentdoek boven ons. Ik weet zeker dat Tom hen ook kan zien, hij glimlacht in elk geval en trekt me wat dichter tegen zich aan.
Met onze armen om elkaar heen vallen we in slaap.

‘Oi!’ Andi’s favoriete uitroep doet ons overeind schieten. Ik weet even niet meer waar ik ben, maar dan zie ik het tentdoek en voel Toms armen van me afglijden. Even voel ik de aandrang om hem tegen te houden, besef dan dat Andi wakker is en val bijna om van schrik.
Andi grijnst terwijl hij een T-shirt over zijn hoofd trekt. ‘Serieus, jullie lagen bijna op elkaar, man! Wat wí¡s dat?’
Tom kijkt met grote schrikogen naar mij. Ik raap mezelf bij elkaar en zeg zo nonchalant mogelijk: ‘Dude, ik had het koud! En ik ga echt niet bij jou liggen, dank je de koekoek.’
Dat is blijkbaar een goede verklaring, want Andi schiet in de lach en gooit mijn portemonnee naar mijn hoofd. ‘Koukleum!’
‘En bedankt,’ doe ik nuffig, heimelijk opgelucht dat hij mijn leugentje om bestwil niet doorheeft. Of misschien heeft hij het wel door, maar hij zegt er in elk geval niks over en dat vind ik ook niet erg.
‘Oké!’ roept Andi dan en ritst de tent open. Koude wind waait naar binnen, door zijn haren, door mijn haren, en ik onderdruk de neiging om weer tegen Tom aan te kruipen. ‘Glastonbury wacht, dus kom die tent uit!’ grijnst Andi, die blijkbaar geen last heeft van de plotselinge kou.
‘Hallo, mag ik me eerst aankleden?’ Tom heeft eindelijk ook zijn normale humeur weer gevonden en trekt zijn tas naar zich toe. Hm... Ik heb heel veel zin om nu “nee”� te zeggen, maar dat gaat Andi verdacht vinden, dus ik houd mijn mond.
‘Schiet op!’ lacht Andi enthousiast en wipt de tent uit. ‘Ik kom jullie over tien minuten halen!’ waarschuwt hij nog, verdwijnt dan uit het zicht.
Ik duik meteen op de rits af en trek die naar beneden, zodat de tent weer afgesloten is. Toms armen wikkelen zich om mijn middel, zijn lippen belanden in mijn hals. ‘Ik houd van je,’ zucht hij zachtjes.
‘Ik ook van jou,’ antwoord ik en vlij mijn hoofd tegen zijn schouder. ‘Maar we moeten ons wel aankleden, anders krijgt Andi argwaan.’
‘Ach, jij doet er altijd een half uur over, dat zal hij niet vreemd vinden,’ grinnikt Tom zachtjes. Ik prik beledigd in zijn zij, maar als hij me aankijkt verdwijnt dat gevoel als sneeuw voor de zon. En als zijn lippen de mijne raken, word ik week van binnen. Op hem kan ik toch echt niet boos blijven.

Reacties: