FanFic.nl

Prophecy

4 [Expelliarmus]

Na de les pakte ik mijn boeken zo snel mogelijk in. Normaal gesproken treuzelde ik enorm terwijl ik met Ron en Hermelien nog even over de les stond te praten, maar Sneep’s lessen waren een uitzondering op mijn patroon.
Toen ik het lokaal verliet keek ik nog even over mijn schouder om een angstaanjagende blik van Sneep te ontvangen. Een huivering liep over mijn rug terwijl ik zag hoe hij in een ketel stond te roeren. Ik voelde een steek in mijn voorhoofd en keerde me snel weer om voor hij me nog meer pijn kon doen.
“Harry, wist je nou echt niet wat een sommeerspreuk deed?”� vroeg Hermelien verbaasd.
Ik haalde mijn schouders op. Ik wilde liever niet over dit onderwerp spreken.
“Kom op, dat staat in hoofdstuk vier van Het Standaard Spreukenboek! Heb je daar dan nog totaal niet ingekeken?”�
“Jawel.”� Het was waar. Ik had er heus wel ingekeken. Ik was nieuwsgierig. Logisch, ik had tien jaar lang in een dreuzelwereld geleefd. “Maar niet uit mijn hoofd geleerd.”�
Hermelien zuchtte. Ik wist dat ze me gelijk gaf maar het toch oneens met me was.
“Vijftig strafregels voor morgen,”� hielp Ron me herinneren. “Hoe ga je dat doen?”�
Weer haalde ik nonchalant mijn schouders op. Konden ze dan niet zien dat ik er niets over wilde praten?
“Niet,”� antwoordde ik uiteindelijk.
“Niet?”� Hermelien’s stem sloeg haast over. “Dat kun je niet maken. Die strafregels waren hartstikke terecht. Het verbaast me nog dat je er zo weinig hebt.”�
“Weinig? Noem je dat weinig?”�
“Nou, als het je niet lukt kon je altijd nog hulp vragen aan Malfidus,”� grapte Ron. Hij maakte het alleen maar erger. Mijn vrienden wisten niet eens dat ik afgelopen nacht weg was geweest, laat staan wat ik toen had gehoord.
Ik schrok toen ik een duw in mijn rug kreeg en moest mijn best doen niet om te vallen. Ik keek om en zag Draco. “Malfidus.”�
“Kun je nog wel blijven staan of moet mammie je dragen?”� Korzel en Kwast lachten om zijn grap. “O wacht, vergeten. Je hebt geen mammie meer.”�
“Ga weg, Malfidus.”� Het huilen stond me nader dan lachen.
Plots veranderde zijn lach in een pijnlijke blik. Tot mijn verbazing luisterde hij en liep hij de andere kant op. Terwijl ik verder liep hoorde ik nog net hoe hij tegen zijn aanhangsels uitviel. “Laat me gewoon even met rust, oké? Jullie hoeven me niet altijd achterna te gaan!”�
Natuurlijk gehoorzaamden de twee ezels, al wist ik dat ze liever bij Draco waren gebleven omdat ze zich bij hem veel meer waard voelden. Hij had natuurlijk zuiver bloed en daarbij was hij geboren in een rijke familie. Toch zou ik niet durven zeggen dat ik me bij Draco in de buurt veel meer waard voelde. Dat zou nogal onmogelijk zijn, aangezien hij mij alleen maar constant de grond in boorde.
We moesten meteen door naar de les verweer tegen de zwarte kunsten, die we, godzijdank, niet met Zwadderich hadden. We wisten inmiddels al precies waar we heen moesten en liepen naar het trappenhuis toe. Toen we een verlaten gang passeerden zag ik daaruit net een lijkbleek persoon komen. Zijn naam was Draco en zijn ogen waren rood. Had hij zitten huilen? En wat deed hij hier zo snel?
“Hermelien?”� vroeg ik terwijl ik probeerde de achterdocht in mijn stem niet al te kenbaar te maken. “Wat was er in die gang die we net voorbij gingen?”�
“O, daar zijn meisjestoiletten. Alleen worden ze nooit gebruikt omdat het er een keer in de zoveel tijd weer onder water staat. Het schijnt de schuld te zijn van Jammerende Jenny.”�
“Wie is Jammerende Jenny?”� vroeg ik.
“Men zegt dat zij de geest is die op dat toilet woont. Maar je moet niet alles geloven wat ze zeggen, Harry!”�
Ik knikte terwijl ik achterom keek. Draco was nergens meer te bekennen.
We waren inmiddels bij de trappen aangekomen. We haalden het heelhuids, ondanks het feit dat de trap waar we nog net op wisten te springen ineens begon te bewegen. Dat was iets waar we nog steeds niet helemaal aan gewend waren. Je wist nooit zeker of je wel heen ging waar je van plan was heen te gaan. Maar we hadden geluk.
“Goed-de middag, j-jongens en meisjes. V-vandaag leer ik jullie een nieuwe spreuk. Sla je b-boek maar open op p-pagina zesendertig.”�
Ik trok zuchtend mijn boek uit mijn tas en sloeg het open op de gewenste bladzijde. Ik bereidde me voor op een uur lang Krinkel’s stotterende stem aanhoren en zakte nog wat verder onderuit op mijn stoel, terwijl Hermelien zichzelf juist nóg rechter zette dan ik voor mogelijk hield.
“Dit is een sp-preuk die de rest v-van je leven heel nuttig k-kan zijn, en die je de k-komende jaren veel zult ge-gebruiken.”�
Ik liet mijn ogen over de bladzijde gaan en moest de titel van de spreuk alleen al vijf keer lezen voor hij tot me doordrong. Expelliarmus. Het klonk niet als een spreuk die ik veel zou gebruiken, maar om nou te zeggen dat ik veel van toverspreuken wist…
“I-is er iemand die d-deze spreuk al kent, en hem m-mi-misschien wil voordoen.”�
Ik schrok van de snelheid waarmee Hermelien haar arm de lucht in gooide. Ik had er inmiddels op bedacht moeten zijn dat ze haar vinger opstak bij ongeveer elke vraag die door een leraar werd gesteld, maar het was haar snelheid die me bleef verrassen. Het was net alsof ze er iedere week beter in werd. Het had me niets verbaasd als ze ’s avonds in haar bed oefende. Ik grinnikte bij die gedachte.
“P-Potter, zou jij d-door Hermelien ontwapend w-willen worden?”�
Ik keek hem met grote ogen aan. Waarom ik? Eigenlijk wilde ik helemaal niet proefkonijn zijn, al zag ik dat Krinkel niet op mijn antwoord zat te wachten. Angstig keek ik om me heen of er echt geen andere Potter was die hij had kunnen bedoelen, maar ik kwam tot de conclusie dat ik echt de enige was. Langzaam liep ik naar voren, waar Hermelien al enthousiast met glimlach op haar gezicht stond te wachten. Om mezelf gerust te stellen bedacht ik me dat ze de toverspreuk waarschijnlijk goed kende, en dat hij perfect zou uitwerken. Ze zou me dus onmogelijk in een pad veranderen, wat waarschijnlijk wel het geval was geweest als Marcel Lubbermans tegenover me had gestaan, in plaats van Hermelien Griffel. Deze gedachten deden me lichtelijk kalmeren, maar op het moment dat Hermelien haar stokhand omhoog stak kneep ik toch mijn ogen dicht terwijl mijn handen zich zwetend om mijn eigen stok heen klemden.
“EXPELLIARMUS!”�

Reacties:

LaxPush zei op 26 juni 2010 - 13:44:
Toen we een verlaten gang passeerden zag ik daaruit net een lijkbleek persoon komen. Zijn naam was Draco en zijn ogen waren rood. Dat komt best wel uit HP6 de film ;$? Ik denk niet dat een jongere Draco zou gaan huilen, toen had hij nog niet de problemen die hij in het zesde boek had.
En Expelliarmus leren ze volgens mij ook pas op latere leeftijd, want dat doen ze in de SVP en daar hebben mensen er nog steeds moeite mee?

Verder vond ik het wel een leuk hoofdstuk, snel verder =3
En bedankt voor de melding «3

xEmma zei op 25 juni 2010 - 8:36:
Mhihi, Potter denkt grappig x]
Het is wel goed dat hij door Hermelien onmogelijk in een pad verandert kan worden - als dat niet haar doel is - want dan hebben we zo een Uitverkorene in de vorm van een pad.
En dan zou de profetie niet kloppen. Of juist wel, want hij kan net als pad niet in zijn eentje opknappen.
Zou een pad überhaupt een toverstok kunnen vast houden?

- we gaan er even van uit dat de betovering niet ongedaan kan worden gemaakt -
- want dat is leuk -

Mhihi, PotterPad.
Of Pad Potter.
*Ziet een dikke, bruine, slijmerige pad met een brilletje voor zich*
*Heeft nu heel veel lol met zichzelf*

Oke. Mijn reactie slaat officieel nergens op. Maar het is vroeg, en ik heb gisteren naar Nederland gekeken en bier en een anded geinig drankje gedronken. De rest is er waarschijnlijk erger aan toe, lang verhaal, maar dat is alsnog mijn excuus voor mijn kutreactie.

Snel verder hea!
Xx