FanFic.nl

Our Magical forbidden Love [afgelopen <3]

h17

'Sorry dat ik het vraag, maar WAT GAAN JULLIE PRECIES DOEN?' eindelijk had ik mijn stem weer teruggekregen. Ik was woedend. Niemand deed iets met mij zonder toestemming.
'Nou mijn liefste.' Hij wachtte even voor hij verder ging. 'Je wordt net als ik.'
'Oke, Dave, even twee dingetjes, heel klein maar.. één, Ik ben niet je liefste! twee, Wat ben je dan?' Het sarcasme droop ervan af.
Hij keek me woedend aan. Zijn familie waren trouwens ook niet echt de meest vrolijke types.
'Nou, aangezien je geen antwoord geeft, denk ik dat ik maar eens moet opstappen.' Toen ik probeerde op te staan en weg te lopen, kwam er een windvlaag, binnen drie seconden stond een van zijn broers naar me en drukte me stevig tegen de grond.
'Misschien kunnen we beter snel beginnen Dave, dit wordt moeilijker dan ik dacht.' Zei een stem toen, die vond ik erg oud klonk. Misschien was het zijn opa wel.

Iedereen ging weer in zijn positie staan. Verdomme. Waar was iedereen als je ze nodig had. Éen persoon begon voor te lezen uit een dik boek. Ze waren begonnen.

Nathan (POV)
We hadden ons opgesplitst. Mijn familie begon eindelijk iets te begrijpen van mijn liefde voor Saphire. Ze wilden me allemaal helpen. Plotseling hoorde ik een schreeuw van Craig. 'YEAH, ik heb een spoor gevonden!'
We renden met zijn allen naar hem toe. Hij begon heel enthousiast te vertellen.
'Ik was hier dus een beetje aan het rondlopen en toen BENG uit het NIETS gewoon een spoor van haar. We moeten die kant op.' Hij wees tussen de bomen door. Met zijn allen begonnen we ze snel mogelijk erheen te rennen. Tot mijn vader ons tot stilte maande. We hadden haar gevonden. Maar helaas was ze niet alleen. Op de open plek stonden zeker een stuk of 15 warlocks. Een aantal in het figuur van een pentagram, een aantal een beetje op de achtergrond. Te veel voor ons. Wij waren maar met zijn 8en. Maar gelukkig waren wij waarschijnlijk sterken, we hadden de verassing voor op hen. We konden ze verslaan.
'Nou jongens waar wachten we op. We moeten haar redden.'
'Stil jongen, we moeten eerst een strategie bedenken. Ze zijn met veel meer.'
'Maar kijk dan pap. Saphire wordt daar verandert. Het is al begonnen!'
'Stil nou. We hebben hier geen tijd voor.'
Ik keek weer tussen de bomen door. Saphire lag met een woedend gezicht op de grond. Ze had geen idee wat er met haar ging gebeuren. Ik kon dit niet aanzien.
'We moeten NU gaan.'
'Stil nou Nate, als ze ons horen zijn we er geweest. Dan is het verassingseffect weg'.
Ik stond ongeduldig te wachten tot ik Saphire kon redden van een verdoemd leven.

Saphire (POV)
Mijn woede begon plaats te maken voor paniek. Ik voelde dingen in mijn lijf veranderen. Het voelde ijskoud. Het deed pijn. Het voelde of mijn hart bevroor. Ik probeerde te gillen. Maar ik kon het niet. Ik voelde dat ik de lucht inzweefde als een slappe lappenpop. Waar was Nate, ik had hem nodig.

Nathan (POV)
Het begon te werken. Ze zweefde de lucht in en zag er heel erg breekbaar uit. Ik moest het stoppen. Maar als het al zover begonnen was, was er bijna geen weg meer terug, behalve de weg tussen goed en kwaad. Ik moest ingrijpen.
Ik zag dat mijn vader ook in paniek begon te raken. Net als mijn broers en zussen. We moesten ingrijpen. Mijn vader knipte zacht in zijn vaders en toverde zijn boek tevoorschijn. Hij gaf het aan mij en knikte tegen me. Dat was het teken.
Toen vielen we aan.

Reacties: