FanFic.nl

Harry Potter - Mijn Verhaal [GESTOPT WEGENS TIJDGEBREK]

Op het randje van de dood

Alsof er een bom was ontploft rende iedereen de Grote Zaal uit. Kreten als “Waar is ze?”� en “Loena? Lijpo Leeflang?”� gonsden door de gangen.
“Harry! We moeten Loena vinden!”� Schreeuwde Hermeliene en Harry rende achter haar aan. Op de eerste verdieping niet... De tweede ook niet. De angst sloeg bij Harry toe. Voldemort zou Loena toch niet hebben meegenomen? Hij rende de trap op naar de derde verdieping. Geen Loena.
“RON! HERMELIEN!”� Schreeuwde Harry. “Wat als ze in de Leerlingenkamer van Ravenklauw is?”� Harry voelde dat ze daar moest zijn. Maar waar was de Leerlingenkamer van Ravenklauw? Misschien in een toren?
“Natuurlijk! In de toren van Ravenklauw!”� Gilde Hermelien.
Ook Ron scheen het er moeilijk mee te hebben.
“Maar waar is die dan? We kunnen moeilijk in alle torens gaan kijken.”� Huilde hij half.
“De toren van Ravenklauw bevindt zich in de Westertoren. Je komt erin door een vraag te beantwoorden die de deur vraagt. Wanneer je de vraag goed hebt beantwoord, laat hij je binnen.”� Zei een meisje met kort, bruin krullend haar.
Wie het was maakte Harry niet uit. Ze moesten Loena vinden.
“NAAR DE WESTERTOREN!”� Schreeuwde Harry zo hard dat zijn stem oversloeg.
De drie renden en renden. Het was maar een klein stukje, maar in Harry’s beleving leek het wel een eeuwigheid...
Na iets wat wel een uur had geleken, kwamen ze aan bij een grote, grijze deur.
“We moeten erin! Laat ons naar binnen!”� Schreeuwde Rons stem.
“Wat gebeurt er wanneer je een Flegmaflip mengt met Felix Fortunatis?”� vroeg de deur koelbloedig, alsof er niemand naar hem -of was het een haar?- geschreeuwd had.
Het enige antwoord wat Harry kon bedenken was dat het dan ernstig fout zou gaan en dat zelfs professor Slakhoorn hem een onvoldoende zou geven.
“Als je een Flegmaflip met Felix Fortunatis mengt, is de kracht van de Flegmaflip opgeheven en is het gewoon als een glas water die je opdrinkt.”�
“Correct!”� Kraste de deur weer en hij zwaaide open.
Hermelien rende als eerst de Leerlingenkamer in.
“LOENA! LOENA! WAAR BEN JE?”� Schreeuwde ze.
“LOENA!”� Klonk het nog een keer, maar dan uit de mond van Harry.
“Een meisje wat dood is zal geen antwoord geven hoor, zelfs Loena niet met haar -“
“Houd je mond Ronald! Dit is geen grappige situatie!”� Zei Hermelien.
Daarna mompelde ze iets wat erg leek op: “Wordt ook nooit volwassen. Hoe zou hij zijn kinderen later moeten opvoeden?”�
Ron keek alsof hij een pad had ingeslikt, maar was zo verstandig niets te zeggen.
En daar lag ze.
Loena heeft er nog nooit zó toegetakeld uitgezien. Haar blonde krullen zaten verwilderd en haar gezicht zat onder de schrammen, alsof ze eerst met Voldemort heeft gevochten.
Harry kon het maar niet geloven. Geen Perkamentus meer, geen Loena meer... wie zal de volgende zijn? Als Harry zijn dromen moest geloven, zou hij dat zelf zijn...
Misschien was dat maar beter ook.
Loena was eigenlijk best wel knap... Ze heeft een mooie huid en hele mooie ogen.
Het enige waar Harry zich aan ergerde was dat Loena haar radijsjesoorbellen weer inhad.

Waarom moest Voldemort zelfs Harry’s vrienden vermoorden? Hij moest er trouwens niet aan dénken dat Ron en Hermelien werden gedood...

Opeens werd alles zwart.

Harry kreeg weer een droom. Hij zag Voldemort met een gemaskerde Dooddoener praten.
“Dat wicht van Leeflang is nu dood. Dat zal die maffe Xenofilus leren om te schrijven dat iedereen Harry Potter moet helpen. Harry heeft al lang genoeg mensen voor hem laten sterven. Nooit durft dat joch met mij zelf, de Heer van het Duister te vechten. Maar ooit zal ik hem vermoorden en dan, dan is alle macht voor MIJ!”� Die zin werd gevolgd door een boosaardige lach. De gemaskerde Dooddoener voelde zich er blijkbaar niet helemaal op zijn gemak, dat kon je zelfs door zijn masker zien.
“Kunnen we Potter niet gewoon laten leven?”�

“Harry! Harry? Alles goed met je?”�
Zei een serene stem. Harry deed zijn ogen open. Licht scheen in zijn gezicht.
Een meisje met radijsjesoorbellen en lange blonde haren keek haar aan.
“Loena?”� Zijn ogen leken hem te bedriegen.
“Loena? Ben jij het? Loena?”� Harry voelde zich raar. Dat meisje kon Loena niet zijn. Loena was dood.
“Ja, ik ben het. Voldemort probeerde me te vermoorden, maar met Expelliarmus kon ik dat voorkomen. Ik ben waarschijnlijk flauwgevallen of zo.”�
“Maar, hoe kan het dat Vilder je gezien heeft? En waarom dacht hij dat je dood was?”� Harry snapte er niets meer van.
“Je weet dat Vilder een Snul is, en omdat ik zo hard op de grond viel veronderstelde hij waarschijnlijk dat ik dood was.”�
Harry zei niets meer. Hij voelde zich weer een beetje gelukkig.
Loena was niet dood.

Reacties: