FanFic.nl

Harry Potter - Mijn Verhaal [GESTOPT WEGENS TIJDGEBREK]

Een eigenaardige toverdrank

Harry voelde zich opgelucht omdat Loena niet dood was, en hij had besloten om zo min mogelijk zijn gedachten bij de dood van professor Perkamentus te houden.
Het was nu bijna zomervakantie, wat betekende dat het niet lang meer duurde tot Harry terugmoest naar de Duffelingen.
“Ach kop op, je kunt altijd nog bij mij komen logeren.”� Zei Ron opbeurend terwijl ze samen naar Toverdranken liepen. (Hermelien was er al, want ze wilde nog nét even extra informatie over de precieze werking van een bezoar.)

Toen ze de kerker van Toverdranken binnenkwamen, wemelde het er van de vreemde geuren, die Harry een beetje slaperig en duf maakte. Het leken wel een beetje op de geuren die altijd hingen in de toren van Waarzeggerij.
“Kom erin, heer Tomas. Oh, hallo! Harry, m”�n jongen!”� (Hij deed alsof Ron er niet was.)
“Vandaag gaan we een geheel nieuwe toverdrank brouwen, wat een eigen experiment van mij is. Ik weet zeker dat jij hem wel kunt brouwen.”�
Toen Harry in de ketel keek zag hij een rode, bubbelende toverdrank. Hij rook naar goedkope sherry, wat zeer waarschijnlijk een ingrediënt van de toverdrank was. (Nu begreep Harry ook waarom de toverdrank zoveel naar de kamer van Zwamdrift rook.)
“Nu heb je niets meer aan dat boek van de Halfbloed Prins.”� Schamperde Hermelien.
Dat had Harry zelf ook al in de gaten, dus had hij een nog slechter humeur dan het vooruitzicht van deze zomervakantie. Harry besloot er toch niet op in te gaan.
“Hermelien, wat ga jij deze zomer doen?”� Vroeg Harry zich af.
“Oh ja! Dat wilde ik jullie net vragen. Komen jullie -ze wees op Harry en Ron- deze zomer een keer naar mij? We gaan normaal altijd naar Ron, maar mijn ouders zijn toch zó benieuwd naar jullie!”� Zei ze enthousiast. Bij deze vraag werd Harry al helemaal blij.
“Ja! Dat lijkt me echt geweldig! Ik wil jouw ouders wel eens zien.”� Ron gaf niet direct antwoord, maar ze werden gestoord door professor Slakhoorn.
“Hallo? Ja, ook daar, jullie drie, ook even stil!”� zei hij.
“We gaan vandaag een bijzonder moeilijke toverdrank brouwen en ik denk dat maar een beperkt aantal van jullie -hij keek net iets te opvallend naar Harry, waarop Hermelien een kreet uitsloeg wat op “hmpf”� leek-
“Deze toverdrank zal zorgen dat je voor een paar minuten in een ander persoon zal veranderen.”� Hermeliens hand schoot meteen omhoog.
“Ja? Juffrouw Griffel?”�
“Professor, maar een Wisseldrank doet toch precies hetzelfde? Maar dan op een langere termijn?”� Harry moest toegeven dat hij vond dat Hermelien gelijk had, en dat Slakhoorn een bijzonder zinloze toverdrank had ontwikkeld.
“Ja, juffrouw Griffel, daar heeft u gedeeltelijk gelijk in.”� Zei professor Slakhoor lichtelijk geïrriteerd. “Maar, een Andermansdrank, ja, zo heb ik hem genoemd, is een veel makkelijkere versie van een Wisseldrank en bovendien, duurt het brouwen van de drank veel korter en heb je geen deel van de persoon waarin je wilt veranderen nodig. Het cruciale ingrediënt van deze toverdrank is... nou? Wie kan het raden?”� Verschillende leerlingen staken hun handen omhoog.
“Juffrouw Griffel?”�
“Misschien iets wat toebehoort aan die persoon? Bijvoorbeeld een ring of een potlood van diegene?”� Harry vond dat antwoord bijzonder vergezocht, maar tot zijn grote verassing had Hermelien het goed.
“Inderdaad, juffrouw Griffel, helemaal goed. Deze drank heeft een ding nodig wat aan degene in wie u wilt veranderen toebehoort. Ik weet het, bijzonder vergezocht, maar ik wilde per se een nieuwe toverdrank maken als bewijs van mijn genialiteit.”�
Harry hoorde verschillende leerlingen een lach onderdrukken, en gelukkig hoorde Slakhoorn dat niet.
“De ingrediënten van deze toverdrank staan vanaf nu op het bord. Ik wil dat jullie de drank brouwen en dan met de potlood van een ander in iemand anders veranderen.”�
Als één man keek iedereen naar het bord en gingen aan het werk.
Tot Harry”�s verbazing was de toverdrank best wel makkelijk. Het enige was hij nodig had was een schrompelvijg, gaasvliegen, bloedzuigers en wolfsmelk.
“Valt het jullie ook niet op dat deze ingrediënten ook allemaal in een Wisseldrank zitten?”� Zei Ron.
Hermelien en Harry zeiden allebei in koor “ja”� en gingen weer verder aan het werk.
“Ron, mag ik een potlood van jou?”� Hoorde Harry Hermelien zeggen.
“Ja, mij best.”� Was het antwoord en Harry verbaaste zich over het feit dat Hermelien nu al bij het laatste ingrediënt was aangekomen. Zelf was hij pas bij stap vijf van de dertien, wat betekende dat hij de toverdrank moest roeren “tot de brouwer voelde dat hij niet meer verder kon”�.
Harry hoefde zich niet lang af te vragen wat dat betekende, want na een minuutje roeren werd de toverdrank zo massief als steen en leek zijn lepel vast te zitten.
Nu stap zes, dacht Harry. “Meer vuur maken totdat de toverdrank weer vloeibaar is en een rode kleur krijgt”�.

Eindelijk was hij bij stap dertien.
“Hermelien, mag ik jouw potlood?”� Klonk het zodra Harry bij het laatste ingrediënt was en Hermelien gaf hem zijn potlood. Meteen daarna vroeg Ron aan Harry of hij een potlood had.
“Haha, het voelt leuk om jou te zijn, Harry.”� Zei Ron.
“Hermelien voelt pas leuk, nu weet ik eindelijk hoe het is om een meisje te zijn.”� Grinnikte Harry.
“Stop het brouwen!”� Klonk het vanuit de voorkant van het lokaal. Het was Slakhoorn.
“De tijd is om! Breng jullie toverdrank in een flacon naar mijn bureau en ik zal hem beoordelen.”� Harry was zich ervan bewust dat hij waarschijnlijk een “Uitmuntend”� had gehaald, samen met Ron en Hermelien.

“Oh, Hermelien, ik kom heel graag bij je logeren deze vakantie.”� Zei Ron.
“Goed, dat is dan afgesproken.”�

Reacties: