Hoofdcategorieën
Home » Jonas Brothers » is this really happening? » Chapter 8
is this really happening?
Chapter 8
Alleen die stem liet me al gedragen als een bang konijntje. Met een angstige blik keek ik Nick aan. Die pakte mijn hand en kneep er bemoedigend in. Samen draaiden we ons om. Zijn gezicht was zo dichtbij dat ik het litteken op zijn wang kon zien. Angstig deinsde ik achteruit. Jack deed een stap in mijn richting. Bang ging ik naar achteren. Hij hield zijn blik strak op mij gericht, ik kroop steeds verder naar achteren tot ik niet meer verder kon. Ik zat tegen een boom aan. Nick was ondertussen snel overeind gekrabbeld en ging voor me staan. Hij wil me beschermen! Besefte ik. Toen tot mijn grote afschuw schoof Jack Nick met een beweging aan de kant. Nick slaakte een kreet toen hij de grond raakte. Ik keek even opzij om hem met een pijnlijk gezicht over zijn pols te zien wrijven.
’’Nick! Jasmine!’’ Hoorde ik ineens iemand roepen. Jack keek geïrriteerd om zich heen. Ik keek langs hem heen om Kevin en Joe aan te zien komen rennen. Ik zuchtte van opluchting. PATS! Verschrikt voelde ik aan mijn wang, die verschrikkelijk brandde. De tranen sprongen in mijn ogen. Toen ik weer voor me keek zag ik Jack uithalen. Ik kneep mijn ogen dicht en wachtte op de klap. Toen er na een tijde niks gebeurd was deed ik mijn ogen voorzichtig open. Tot mijn grote vreugde zag ik Kevin, Joe en Nick aan Jack hangen. Nick wel is waar met een gezicht dat vertrokken was van de pijn.
‘’Jasmine, rennen!’’ Schreeuwde Joe. Dat liet ik me geen 2 keer zeggen. Zo snel ik kon rende ik weg. Weg van het park en bovenal weg van Jack. Toen ik zo uitgeput was dat ik niet meer kon rennen liet ik me tegen een boom aan zakken. Ik zat daar ongeveer een kwartier toen mijn telefoon ging. ‘’Nick’’ stond er op het display. Oh nee! Ik ben helemaal vergeten te bellen of een sms te sturen. Snel nam ik op. ‘’Jasmine?’’ Klonk Nicks stem paniekerig door de telefoon. ‘’Nick rustig,’’ zei ik sussend. ‘’Rustig maar, ik leef nog en ben veilig.’’ Ik hoorde Nick opgelucht zuchten.’’Ik was zo bang dat hij je te pakken had nadat jij…’’ ‘’Waar zijn jullie? Dan kom ik naar jullie toe.’’ Onderbrak ik hem. ‘’Wij komen wel naar jou toe, we weten ja niet waar Jack is.’’ Snel vertelde ik waar ik was. We praatten nog even door en hingen toen op. Al dromend wachtte ik op de jongens. Vermoeid sloot ik mijn ogen. ‘’Jasmine!’’ Ik schrok op en keek om me heen om de jongens aan te zien komen lopen. Vlug stond ik op en rende erheen. Ik gaf ze allemaal een knuffel maar toen ik Nick 1 gaf hoorde ik hem duidelijk au! Zeggen. ‘’Nick, wat is er?’’ Vroeg ik bezorgd. ‘’Niks ernstigs, als het goed is alleen een verstuikte pols.’’ ‘’Het spijt me.’’ Zei ik zachtjes. ‘’Waarom spijt het jou?’’ Ik keen naar de grond. ‘’ Nou, als ik jullie niet mee naar huis had genomen was dit nooit gebeurd.’’ Een traan ontsnapte uit mijn ooghoek. Ik voelde een vinger op mijn kin. Het was Nick. ‘’He, kijk me eens aan.’’ Hij duwde mijn hoofd omhoog.
‘’Het is niet jouw schuld! Geloof me Jasmine, anders had ik nooit jouw ontmoet en liep ik nog steeds met die leegte. Alsjeblieft Jasmine, het is niet jouw schuld. Ik wil dat je dat nooit meer zegt. Beloof je dat?’’ Ik zei niks. ‘’Beloof je dat?’’ Zei Nick weer, iets harder nu, en hij keek me doordringend aan. ‘’Ja,’’ Zei ik fluisterend. ‘’Mooi.’’ ‘’Groepknuffel!’’ Riep Kevin. Snel deden we die. Daarna liepen we weer maar het hotel toe om te gaan slapen want het was al behoorlijk laat geworden.
I know, het einde is bagger, maar ik wist niks meer
Reacties:
er is een ding waar ik me aan erger: (En dat is níet het einde.)
dat is dit:
’Waarom spijt het jou?’’
Ik zou dat a) zo doen: 'Waarom wpijt het jou?' of b) zo: "Waarom spijt het jou?" Maar dat is mijn stijl.
Ik vind 't alleen niet zo prettig lezen.
maaar verder SUPER, snel meer?
I luvv it when they fight!
Dat is toch het liefste wat een jongen kan doen:
Vechten voor zijn meisje,
en dan bijvoorbeeld zeggen: Blijf van mijn meisje af
Snel verder!! =D