FanFic.nl

2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af]

Hold On

Mika’s P.O.V.

De hele dag liepen we door. Onze voeten brandden en onze magen knorden. We moesten binnenkort eigenlijk weer naar de stad om eten te halen, maar dat durfden we niet. De kans dat Tom niet meer terug zou komen was veel te groot, en we konden ook niet met z’n drieën gaan omdat we dan veel te kwetsbaar waren. We zouden elkaar kwijt kunnen raken. We hadden nog een half brood. Daar zouden nog even mee kunnen doen als we weinig aten, maar omdat we zoveel liepen hadden we meer eten nodig. Ons water was ook bijna op. In de verte zagen we al de bergen waar de rivier vanaf kwam. Het stroomde met een grote kracht naar beneden.
'De schoten komen steeds dichterbij,' zei Georgia en ze keek bezorgd over haar schouder.
'Nog meer redenen om niet te stoppen,' zei ik.
Ik had nog kracht in mijn benen, maar ik zag dat Tom nog grotere moeite had. Tot mijn verbazing gaf Georgia geen kik. Wat was het toch een doorzetter. Ze zou zo goed bij me passen…

Georgia’s P.O.V.

We hadden er weer een half uur opzitten en ik begon me zorgen te maken om Tom. Hij begon bleek te zien en het leek erop alsof hij wel wat rust kon gebruiken.
'Mika, denk je niet dat het even tijd word om te stoppen?'
Zo onopvallend mogelijk keek ik in Tom’s richting. Mika leek mijn hint te begrijpen. Zijn ogen sloegen neer.
'Het spijt me. Ik ben bang van niet. De schoten komen steeds dichterbij en ik wil geen risico lopen.'
Ik protesteerde.
'Maar Mika! Strakjes kíºnnen we misschien niet eens meer slapen! En dan? Nu bestaat de kans nog dat we heel even een dutje kunnen doen. Héél even. Om op kracht te komen. Dan kunnen we later weer wat harder doorlopen. De schoten komen toch van ver en ze maken flink lawaai, dus er zullen toch nog een aantal kilometers tussen zitten.
Mika zweeg.
'Mika, alsjeblieft,' wist Tom uit te brengen.
'Goed,' zei Mika. 'Maar écht niet te lang. Vergeet niet dat we waarschijnlijk nog een vlot moeten bouwen, en dat kost veel tijd. Ook moeten we ergens eten vandaan weten te krijgen.'
Tom zuchtte en ging zitten. Ik geloofde niet dat hij voorlopig nog van zijn plaats af zou komen.
Ik ging naast hem op de grond zitten.

Tom’s P.O.V.

Eindelijk gaf Mika toestemming om even te rusten. We hadden nu zeker al 60 kilometer afgelegd en ik was doodop. 12 uur hadden we gelopen, zonder pauzes. Ik was wel wat gewend, maar ik had sowieso al niet veel slaap gehad. Toen Mika me liet zitten viel ik dus ook meteen in slaap. Niet laat daarna werd ik wakker gemaakt door een overstuurde Mika.
'We hebben meer dan 10 uur geslapen! De soldaten lopen op ons in! Vlug, weg hier!'
Hij tilde me letterlijk op mijn beide benen en maakte mam wakker. In eerste instantie sloeg ze zijn hand weg, maar toen stond ze toch vlug op. Ze deelde 2 sneetjes brood uit en stopte de rest terug in haar rugzak, die ze op haar rug deed. Snel vertrokken we weer richting de rivier. Het zou niet lang meer duren voordat we er zouden zijn, maar we konden de soldaten in de verte al aan horen komen. We zouden dit nooit gaan redden. Ook op Mika’s gezicht was de wanhoop af te lezen. Toch straalde mam gek genoeg vastberadenheid en vertrouwen uit. Ze gaf de moed niet op. Dat gaf ook mij weer een beetje hoop.

So hold on to me tight
Hold on to me tonight
We are stronger here together
Than we could ever be alone
So hold on to me
Don't you ever let me go

There's a thousand ways for things to fall apart
But it's no one's fault
No it's not my fault

Maybe all the plans we made would not work out
But I have no doubt even though it's hard to see
I've got faith in us and I believe in you and me

Reacties:

1 2

Ezzlot zei op 23 juni 2010 - 12:18:
Ik houuuuu van dat lied (:
En ook stiekem van jou verhaal