FanFic.nl

Harry Potter - Mijn Verhaal [GESTOPT WEGENS TIJDGEBREK]

Weer terug.

Na het ontbijt gingen Harry, Ron en Hermelien terug naar de Leerlingenkamer. Vandaag hadden Harry en Ron alleen maar Gedaanteverwisselingen en Geschiedenis van de Toverkunst en daarna hadden ze de hele middag vrij. Hermelien daarentegen, had tot laat in de middag les en droeg Harry en Ron op om in de bibliotheek te gaan zitten en hun huiswerk te maken, want als ze in de Leerlingenkamer zouden gaan zitten, zouden ze voorturend worden afgeleid.

“Dit was de eerste les van Gedaanteverwisselingen waarin mij de opdracht goed lukte,”� pufte Ron. Harry kwam in de verleiding om te zeggen dat het een tweedejaarsopdracht was omdat Anderling wilde kijken of het hen nog lukte, maar hij besloot Ron in zijn waarde te laten.
“Kom, laten we ons huiswerk gaan maken,”� besliste Harry, waarop ze naar de bibliotheek gingen en aan een bureau gingen zitten.
“Wat waren de ingrediënten ook alweer van die Anderlingsdrank van Slakhoorn?”� vroeg Ron.
“Dat was een Andermansdrank en de ingrediënten waren een schrompelvijg, gaasvliegen, bloedzuigers en wolfsmelk.”�
Toen ze net klaar waren met hun huiswerk kwam Hermelien binnen met een uitzonderlijk blije blik die Harry en Ron nog nooit eerder hadden gezien.
“Ik heb geen huiswerk!”� Riep ze uit. “Eindelijk! De eerste keer in mijn hele Zweinstein-carrière ben ik een dag huiswerkvrij!”� Wat meteen gevolgd werd door een boze Madame Romella.
“Sst! Het is hier een bibliotheek, hoor je! Hier behoor je stil te zijn! Eruit!”�
En ze verlieten de bibliotheek.
“Hé, Hermelien, morgen begint de vakantie! Gaan we meteen uit de Zweinsteinexpress met jou mee?”� vroeg Ron.
“Ja, dat was wel de bedoeling. Ik heb het via een uil besproken met mijn ouders. Ze vonden het wel raar hoor, het was de eerste keer voor hen dat ze communiceerden via een uil.”�
Harry had dit probleem al voorzien en bedacht zich ineens dat hij eerst nog een paar dagen naar de Duffelingen toe moest.
“Ik moet eerst nog naar de Duffelingen.”� Zei hij daarom.
“Wat? Je vind het daar niet eens leuk! Ga gewoon gezellig met ons mee. Dat is veel leuker!”�
Vond Ron.
“Ja, maar ik moet wel. Als ik niet nog één keer naar huis ga voor ik meerderjarig word, vervalt de bescherming die mijn moeder me heeft gegeven. Het had iets te maken met dat het huis van de Duffelingen mijn thuis was of zo.”�
“Ja, dat heb je ons wel een keer gezegd,”� antwoordde Hermelien. “Weet je? We komen je over drie dagen wel ophalen. Dan kun je nog naar de Duffelingen.”�

De rit terug naar King’s Cross verliep normaal. De vrouw met het etenskarretje kwam lang en Harry kocht zo veel als hij nog kon betalen, want Harry, Ron en Hermelien hadden honger.
Eindelijk kwamen ze aan bij King’s Cross. Harry stond op en rekte zich uitgebreid uit.
“Hoe komen jullie me eigenlijk ophalen?”� Vroeg Harry.
“Ik denk dat mijn ouders je wel even willen ophalen met de auto. En wij gaan natuurlijk mee.
Als je even je adres op een papiertje schrijft, dan kunnen we je vinden.”�
Harry schreef het adres van de Duffelingen en ze stapten uit de bloedrode trein.
“Nou, tot later, maat,”� zei Ron tegen Harry. “We zien je over drie dagen.”�
“Ja, tot over drie dagen,”� zei Hermelien en ze omhelsde hem vriendschappelijk, terwijl Ron keek alsof hij wilde dat Hermelien dat ook bij hem zou doen.
Het was erg druk op Perron 9 ¾ .
“Daar zijn mijn ouders, Ron!”� Riep Hermelien uit en Ron en Hermelien liepen naar hen toe.
“Loop je niet even mee, Harry?”� vroeg Ron en Harry antwoordde dat hij maar meteen naar de Duffelingen ging, want als ze te lang moesten wachten zouden ze waarschijnlijk zonder hem vertrekken. Hij besloot om ze maar te gaan zoeken.
En daar zag hij ze. Tante Petunia, in een zachtroze rok met een afzichtelijk topje en Oom Herman, even dik als altijd, zijn snor gekamd en een verschrikkelijk patserig pak aan. Dirk was blijkbaar -en tot Harry’s opluchting- thuisgebleven.
“We gaan,”� zei Oom Herman nors en Harry volgde hem samen met Tante Petunia naar de auto.
“Tot over drie dagen!”� Schreeuwde Hermelien hem na.
En daar ging hij weer. Weg uit de toverwereld, waar het verboden was om ook maar één ding te zeggen over Toverkunst of iets wat daarmee te maken had.
“Oh, dus je gaat over drie dagen al weg?”� Zei Tante Petunia enigszins gelukkig.

Reacties: