FanFic.nl

Forever and always... Always together?

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 3 'Ontmoeting met met het verleden'
Dana's POV
Het was lief van Bella om mee te gaan. Ik wist dat het moeilijk voor haar was om verliefde mensen te zien. Ze was Edward nog steeds niet vergeten. Ik was er zeker van dat hij haar soulmate was, maar als ik erover wilde praten sloot ze zich af. Ik zag dat het pijn deed en ik vermijdde dat onderwerp dan ook zorgvuldig. Ik begreep haar niet, maar van wat ze me verteld had wilde hij haar niet meer. En dat deed verschrikkelijk pijn bij haar.
Al die jaren was Bella gewoon doorgegaan met haar leven. Ze vond het moeilijk, verhuizen en nieuwe vrienden maken, maar ze deed het voor mij. Dat wist ik. Bella was de enigste persoon die ik kende die niet de hele tijd aan haarzelf dacht. Ze had voor me gezorgd tijdens onze eerste jaren van ons bestaan en zo waren we goede vriendinnen geworden. Zussen. En ik kon niet meer zonder haar.
Ik kon niet wachten. Ik ging zometeen samen met Bella naar Tim. Tim. Hij is zo verschrikkelijk knap en lief. Ik was helemaal dol op hem en wilde zo veel mogelijk bij hem zijn. Maar ik moest niet te snel van stapel lopen. Stel dat hij weggaat, dat was immers ook bij Bella gebeurt. Nee, daar moest ik niet aan denken. Alles zou goed zijn tussen mij en Tim. Natuurlijk zouden we wel meningsverschillen hebben, maar die heb je er om te overwinnen en verder te gaan? Dat stelt een relatie juist op de proef.
"We gaan toch wel met de auto?" vroeg Bella terwijl ze één wenkbrouw optrok.
Ik grinnikte en knikte. Ze was altijd zo grappig als ze zo vaag keek.
"Ik rij", antwoordde ze plagerig en stak haar tong naar me uit. Ze dacht duidelijk aan die keer dat ik de auto had laten crashen.
Dat maakte mij alleen maar harder aan het lachen. Bella draaide zich gemaakt boos om en marcheerde naar de auto. Ik kon mijn lachen echt niet meer inhouden en lag helemaal dubbel. Wat een rare zus had ik toch en glimlachte. Ik stapte in aan de passagierskant en Bella reed weg. Ze vroeg aan mij de weg en racete over de weg. Ik wist dat Bella snel rijden vroeger altijd heel eng vond en vergeleken met ze nu reed was dat grappig.
"Heb je haast ofzo?" vroeg ik haar onschuldig. Ze keek me even snel aan.
"Ach, ik dacht dat jij snel bij Tim wilde zijn?" en ze trok weer één wenkbrouw omhoog. "Ik wil ook wel wat langzamer rijden hoor", zei ze erachteraan en haalde haar voet langzaam van het gaspedaal af.
"Neee, rij maar lekker door", antwoordde ik paniekerig. Te laat bedacht ik me dat ze dat expres had gezegd.
Ze grinnikte en trapte het gaspedaal weer in.
"Het is nu niet ver meer", vertelde ik haar. Ze knikte en toen we bij het huis aankwamen zaten we allebei perplex in onze stoel. Het huis was wit en groot. Héél groot. Bij het hek moesten we stoppen om te vragen of we naar binnen mochten. Er werd ons meteen gemeld dat we maar achterom moesten komen, want ze zaten in de tuin.
Bella bestuurde de auto handig en parkeerde hem. Bella en ik stapten uit en keken elkaar even aan. We zeiden niks, we keken elkaar gewoon aan. We wisten allebei dat ze wel heel rijk moesten zijn. Dat was ook niet zo raar, want als je al een tijdje leefde en werkte had je al snel veel geld.
We liepen achterom. En voor ons zagen we een prachtig landschap, Bella bleef even hangen om te kijken maar ik liep snel door. Ik wilde Tim zien. Ik draaide de hoek om en daar zag ik hem. Ik zuchtte van opluchting. Dat had ik beter niet kunnen doen want alle blikken werden op mij gevestigd en ik voelde me meteen nerveus. Ik was niet gewend in de 'spotlights' te staan.
Ik zag tien vampieren. En Tim. Ze hadden allemaal lichtbruine ogen en dat stelde me enigszins gerust. Ik hoefde dus niet bang voor ze te zijn. Ik slikte even toen ik een jongen zag met heel veel littekens, en daarnaast zat een grote vampier met veel spieren. Dat was best wel eng, maar ze leken aardig. Naast de grote sterke jongen zat een meisje met lang, blond haar. De hele familie was knap, maar veel tijd had ik niet daarover na te denken.
Tim liep snel naar me toe en kuste me op de wang. Als ik kon blozen, had ik gebloosd en ik had zo'n gevoel dat iedereen in de tuin dat dondersgoed wist. Ik keek Tim even in de ogen aan en ik voelde dat ik hem wilde aanraken en zoenen. Nee, ik moest me beheersen. Ik hoorde iemand grinniken en ik keek recht in de ogen van de vampier die zoveel littekens had.
"Ik ben Dana", zei ik en stelde me zenuwachtig voor.
"Dana, niet zo nerveus. Ik weet dat je�", verder kwam Bella niet. Ik draaide me om en ik zag dat Bella's adem in haar keel stokte. Haar ogen werden groot van ongeloof en ik voelde dat de sfeer niet zo relaxt meer was maar gespannen.
Opeens stond er een andere vampier in de deuropening van het huis naar de tuin. Ik draaide me om en zag zijn gezicht. Hij had haar dat in de war zat en het had een bronsachtige kleur en hij had lichtbruine ogen. Hij was knap. Héél knap. Maar zijn gezicht stond vol ongeloof. "Bella?" bracht hij uit. Ik draaide me onmiddellijk om, om Bella's reactie te zien. Hoe wist hij Bella's naam? Wie waren ze?
Bella stapte achteruit, sloot haar ogen en sloeg zichzelf tegen haar wang. Ik stond als versteend. Waar was dit voor nodig? Langzaam deed ze haar ogen weer open en dit keer zag ik alleen maar pijn op haar gezicht. Ik snapte het niet. Wat is dit?
"Nee, nee, dit kan niet. Nee, nee!", begon ze te schreeuwen. We stonden allemaal toe te kijken toen ze zich opeens omdraaide en wegrende. Ik voelde dat de vampieren achter haar aan wilde gaan en vroeg ze dat niet te doen. Nog steeds verbaasd zei ik ze waarom.
"Ze heeft even tijd nodig", en ik schudde mijn hoofd vol verdriet. Ik begreep het niet. Wat was er aan de hand? Waarom reageerde ze zo overdreven? Kende ze die familie ofzo?
Ik zag dat de aanwezigen Bella allemaal verward en vol ongeloof nakeken. Tim pakte mijn hand en keek me aan, alsof hij me wilde vertellen dat alles wel goed zou komen. Ik liep met hem mee en hij stelde me voor. Eerst zijn familie. Tanya, Eleazar, Carmen en Irina. Ze waren allemaal heel erg mooi en aardig. Ik voelde dat ze blij waren voor Tim en dat maakte me iets vrolijker, maar ik kon niet vergeten wat er net gebeurd was en ik zat nog steeds vol vragen.
Daarna liepen we naar de vampieren die hier op bezoek waren. De man die het oudste leek, ongeveer tegen de dertig, stelde zich voor. Hij heette Carlisle. Hij stelde me voor aan zijn vrouw, Esme. En aan zijn zoons en dochters. Alice en Jasper, Emmett en Rosalie en Edward Cullen. Toen hij hun achternaam had gezegd kwam alles weer naar boven. Dit was de familie die Bella in de steek gelaten had. Het begon me allemaal te dagen. Arme Bella, hoe konden ze dit haar aandoen. Na al die jaren!
Iedereen zag dat het tot mij doordrong en ik keek naar beneden. Dit waren de mensen die Bella in de steek gelaten hadden. Hoe konden ze? Waarom? Waarom waren ze niet teruggekomen? Hoe kon dit gebeuren? Wat deden ze hier? Ik had zoveel vragen en ze waren onbeantwoord. Dat frusteerde me.
Carlisle kwam naar me toe. "Ik denk dat we maar even moeten praten", zei hij zachtjes.
Ik knikte verward en liep achter hem aan het huis in. Ik wist dat iedereen het toch wel kon horen, maar ik voelde me meer op mijn gemak in het huis bij Carlisle. Hij was aardig, ik zag wel waarom Bella ze niet kon vergeten. Carlisle ging me voor naar de woonkamer en ging zitten. Hij gebaarde mij om ook te gaan zitten. Ik ging tegenover hem zitten.
"Jij bent de zus van Bella?" vroeg hij. Ik knikte, nog niet helemaal zeker of ik wel kon praten.
"Arme Bella", mompelde hij. Ik werd boos, hoe kon hij dit zeggen? Na alles wat ze haar aangedaan hadden! Dit was wat ze kreeg? Medelijden. Dat zou ze nooit willen. Ik werd alsmaar bozer en ik stond op.
"Wie denkt u wel niet dat u bent? Vijventwintig jaar lang heeft ze gevochten om verder te leven, een nieuw leven op te bouwen en nu bent u hier en het enige wat u kunt zeggen is 'arme Bella'?" Ik merkte niet dat de rest van de Cullens binnengekomen waren om zich achter Carlisle te scharen. Ik was nog niet klaar.
"Heeft u enig idee hoeveel schade u heeft aangericht door haar te verlaten? Heeft u enig idee? Al vijventwintig jaar lang heb ik moeten aanzien hoe ze ineenkromp bij jullie namen, hoe ze geprobeert heeft jullie te vergeten, hoe ze zich om het leven wilde helpen?" Ik zag schok op hun gezichten. En ik ging zitten en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Het werd me allemaal teveel. Ik voelde dat er iemand naast me ging zitten en me over mijn rug aaide. Tim.
Carlisle schraapte zijn keel.
"Ik snap dat je zo reageert, maar het was ook hard voor ons. Ze was als een dochter voor mij en mijn vrouw en als een zus voor mijn zonen en dochters. Wij misten haar ook." Ik keek naar zijn gezicht en wist dat hij de waarheid sprak. Ik zuchtte, ik kon nooit lang boos blijven op mensen. Dat had ik denk ik aan Bella te danken. Die had dat ook en waar je mee omgaat werd je mee besmet.
"Maar waarom heb je geen contact met haar opgenomen. Ik weet zeker dat ze afgesproken zou hebben", vroeg ik vertwijfeld aan Carlisle nog steeds niet bewust van het feit dat iedereen in de huiskamer was. Ik zag dat Carlisle snel een blik wierp op Edward die in een hoek van de kamer stond. Ik voelde hoe mijn boosheid weer controle over me nam.
"Hij is het, hij heeft mijn zus haar hart gestolen en gebroken en er daarna nog plat getrapt. Hij is het!" Ik huiverde. Ik wilde zo'n persoon niet kennen. Hoe kon hij dat doen? Besefte hij niet dat Bella van hem hield tot haar dood? Hij had haar gewoon gedumpt. Hoe kon hij dat in hemelsnaam doen? Opeens werd ik rustiger. De reden was Jasper, die me zojuist had verteld wat zijn gift was en ik gaf hem een nijdige blik. Ik was nog steeds niet klaar.
"Bella zag jullie als familie, als een deel van haar. En toen jullie weg waren, hebben jullie een deel van haar meegenomen. Ze was gebroken, maar dat was nog niet het ergste. De liefde van haar leven was weggegaan en had zijn familie van haar weggerukt, waar ze zoveel van hield. Het voelde voor haar als een soort van .. afwijzing", fluisterde ik. Ik kon zien dat ik de familie raakte met deze woorden.
Carlisle begon te vertellen en ik luisterde aandachtig. Na een paar uur werd ik nerveus en stond op want ik wilde Bella zoeken. De Cullens en Tim besloten om met me mee te gaan. Ik kon het nog steeds niet geloven. Carlisle vertelde dat ze waren weggegaan voor haar, zodat ze een menselijk leven kon leiden en dat ze normale dingen kon doen. Hij vertelde dat zijn familie niet heel meer was geweest toen ze haar verlaten hadden en dat ze eronder geleden hadden. Hoe kon ik boos blijven op zo'n familie? Ze hadden duidelijk het beste met Bella voor.

Reacties: