FanFic.nl

Forever and always... Always together?

Hoofdstuk 6

BELLA POV
"Nee, nee, dit kan niet. Nee, nee!", begon ik te schreeuwen. Vaag zag ik de gezichten voor me. Dit waren de mensen van wie ik hield, en nu opeens voor me stonden. Het was moeilijk, maar ik kon ze dit niet aandoen. Ze wilde mij vergeten en verdergaan met hun leven. Ze hadden mij achtergelaten omdat ze mij niet meer wilde, en nu was ik hier en het enige wat ik zou kunnen doen is hun herinneren aan hun verleden en ze pijn doen.
Ik draaide me om en begon te rennen. Zo snel had ik nog nooit gerend. Ik bleef maar rennen, ik keek niet om, om te kijken of ik gevolgd werd, ik wilde hier zo snel mogelijk weg. Ik rende een berg op en bij een gletsjer bleef ik staan. Ik had een uur op volle snelheid gerend en ik wilde niet te ver gaan. Want ik zou terug moeten voor Dana. Ik kon haar toch niet in de steek laten? Ze was mijn zus. De enige die nog van me hield, dacht ik treurig.
Ik ging op de gletsjer zitten en kwam langzaam tot rust. Het was een schok geweest, besefte ik, de Cullens weer te zien. Zolang had ik ze geprobeerd te vergeten, en toen het eindelijk een beetje lukte stonden ze voor mijn neus. Ik zag nog duidelijk de schok voor me op hun gezichten. Ze wilde me niet. En Edward, het deed pijn om aan hem te denken, was mooier dan ik me kon herinneren. Ik wist dat ik niet over hem heen was, maar hij stond daar in de deuropening en ik voelde me verschrikkelijk. Want het liefst was ik naar hem toegerend en had mijn armen om zijn nek geslagen en hem gezoend. Ik verafschuwde mezelf voor deze gedachte. Hij wilde me niet. Hoe kon ik hem dit aan doen? Ik kon hem niet laten zien hoeveel pijn ik had.
Toen ik ze zag, besefte ik pas hoe erg ik ze gemist had. Alice, mijn beste vriendin die me altijd meesleurde naar de meest dure designers die er maar waren. Emmett, was altijd mijn grote broer waarmee ik kon lachen. Jasper, waar ik serieuze gesprekken mee hield en mij troostte als dat nodig was. Carlisle en Esme waarvan ik dacht dat ik als een dochter voor ze was. En Edward, waarvan ik dacht dat hij van me hield, maar mij het tegendeel bewezen had.
Het was moeilijk, om ze na zo'n lange tijd te zien. Ik wist dat ik ze ooit zou zien, maar niet zo onverwachts. Dan had ik normaal kunnen reageren, in plaats van weg te rennen als een bang konijn. Ik schaamde me voor mijn reactie, maar ik wist dat ik tijd nodig had. Daarvoor was ik Dana dankbaar, want ik wist dat zij hun tegen zou hebben gehouden als ze achter me aan wilde. En daar had ik nu echt geen zin in.
Ik hoorde voetstappen en ik zorgde er meteen voor dat mijn schild op zo'n 3 meter om me heen zat. Zo konden ze niet bij me komen, maar ze konden mijn schild ook niet zien. Ik draaide mijn hoofd om, om te kijken wie eraan kwam. Edward voorop, hij rende immers het snelst. Hij vertraagde langzaam zijn pas toen hij mij zag. Ik keek gauw de andere kant op. Ik kon het niet aan om in zijn ogen te kijken. Hij keek bezorgd en dat klopte niet.
Ik zag Emmett die doorrende tegen mijn schild aan, ik was te laat om hem te waarschuwen en hij werd met grote kracht 15 meter weggestoten. Hij ging zitten en keek me verbaasd aan, ik kon een grijns niet onderdrukken. Toen ik voelde dat iedereen weer naar mij keek, draaide ik me weer om en legde mijn hoofd op mijn armen. Ik huilde zonder tranen. Ik zag dat Dana keek vol met pijn en wilde naar me toe. Ik opende mijn schild zodat ze erdoor kon.
Carlisle keek gefascineerd toe en Alice probeerde ook bij me te komen, maar ik had mijn schild weer gesloten en ik gaf haar een klein schokje waardoor ze terugsprong. Ik zuchtte en Dana ging naast me zitten.
"Bella, het komt goed", fluisterde ze in mijn oor. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en verborg mijn hoofd in haar omhelzing. Ik schokte en ze probeerde me gerust te stellen. Ik weet niet hoe lang we zo gezeten hadden, maar toen ik opkeek was iedereen er nog. Ik liet mijn blik langzaam over hun gezichten glijden. Ze waren niks veranderd. Logisch, het waren vampieren. Ze keken allemaal bezorgd.
Ik stond op en Dana volgde mijn voorbeeld. Ik had mijn schild nog niet laten zakken. Ik liep naar voren en keek over de rand van een klif. Eronder zag ik een rivier. Ik zou kunnen springen. Zou ik springen? Kon ik springen? Wilde ik springen?
"Nee Bella, niet doen", hoorde ik Alice gillen. Ik had mijn beslissing dus al gemaakt. Ik leunde naar voren en sprong. Het was een heel eind naar beneden maar ik genoot. Dit was pure vrijheid. Het deed geen pijn om aan de mensen te denken waar ik van hield. Het maakte allemaal niet meer uit. Ik was vrij en ik zou vanzelf in de rivier duiken. De rivier kwam al snel dichterbij. Ik dook in de rivier en raakte onverwachts de bodem. Toen werd alles zwart.
Was ik dood? Leefde ik nog? Waar was ik? Ging ik naar de hemel? Ik wist het niet. Ik voelde hoe twee handen mij beet pakte en me mee naar boven sleurde. Daar werd ik opgetild en meegenomen. Ik ademde de heerlijkste geur van de hele wereld in en besefte dat het Edward was. Ik kromp ineen. Hoe kon ik hem dit aandoen? Zo kon hij mij nooit vergeten. Ik had hem pijn gedaan.
"Sorry", fluisterde ik met gebroken stem. Ik moest hem zeggen dat het me spijtte dat ik dit hem had aangedaan en dat hij zonder mij moest doorleven.
"Het komt goed, Bella. Ik ben er", antwoordde hij met een zachte, lieve stem. Ik wilde wat terug zeggen maar voelde hoe de duisternis mij langzaam naar beneden trok en het werd donker.
Ik opende mijn ogen en zag een grote kamer. Het was wit en ik lag op een hemelbed. Toen ik ging zitten zag ik Dana, die een boek aan het lezen was.
"Dana", fluisterde ik. Ze keek op en liep snel naar me toe.
"Je leeft nog", fluisterde ze met opluchting in haar stem.
"Het spijt me Dana, ik.. ik..", verder kwam ik niet. Dana legde haar vinger op mijn lippen en sloeg haar armen om haar heen.
"Wil je dat nooit meer doen?" vroeg ze me met gesmoorde stem. "Ik was zo bang, wil je dat nooit meer doen?" haar stem brak. Ik sloeg mijn armen om haar heen en drukte haar tegen me aan.
"Sorry Dana, het was niet mijn bedoeling te springen."
"Waarom sprong je dan?" vroeg ze me onzeker.
"Dana, ik.. ik.. het werd me gewoon teveel. En toen ik sprong", ik zuchtte. Het was het mooiste gevoel dat ik ooit gehad had.
"Ik voelde me zo vrij als een vogel. Los van alles. Los van mijn problemen, ik was vrij en het voelde goed. Ook al zou er de dood op volgen. Het maakte mij niet uit. Dat gevoel was zó intens."
"Maar je zou mij toch nooit achterlaten?" vroeg ze met een gekwelde stem. Ik schrok.
"Dana, het deed zo'n pijn. Het was het enige waar ik nog aan kon denken. Het spijt me zo, Dana, alsjeblieft. Je weet dat ik je nooit wilde achterlaten. Je bent mijn zus!" Ik was steeds harder gaan praten.
"Forever?" vroeg ze onzeker.
"Forever", bevestigde ik en drukte haar nog eens dicht tegen me aan. Hoe kon ik zonder haar? De enige in de wereld die van me hield.
"Oké, vertel me nu maar eens wat er gebeurd is, hoe lang ik weg geweest ben, en waar ik ben?" Ik keek haar nieuwsgierig aan. Ik wist werkelijk niet wat er gebeurd was en waar ik was.
"Je bent twee dagen buiten bewustzijn geweest. Ik wist niet eens dat dat kon", beantwoordde ze mijn tweede vraag. "En je bent nu in Tanya's huis", liet ze erop volgen. Ze keek me aan.
" Je hebt mijn eerste vraag nog niet beantwoord", wees ik haar terecht.
Ze knikte. "Nadat je sprong..", haar adem stokte. "Alles ging zo snel, Edward rende en sprong je achterna. Wij probeerden zo snel mogelijk naar beneden te komen. Daar was Edward met jou in zijn armen…", ze keek me heel verdrietig aan. "Ik dacht dat je dood was, Bella, je lag er zo levenloos bij! Het brak mijn hart." Ik voelde me nu heel schuldig. Hoe had ik dit haar kunnen aandoen. Huh? Hij was me achterna gesprongen. Waarom zou hij dat doen?
"Waarom sprong hij mij in hemelsnaam achterna? Waarom? Dat was nergens voor nodig", zei ik hysterisch.
"Rustig aan, Bells, het is goed", ze kneep in mijn hand. "Ik moet Edward dankbaar zijn. Jij dook en kwam tegen de bodem, terwijl hij in het diepe gedeelte kwam en jou kon redden. Anders was je weggedreven en had ik je nooit meer gezien!" Ik schrok. Hij had me weer gered. Daar was ik wel dankbaar voor. Anders was ik niet hier.
Het was nu mijn beurt om Dana te troosten.
"Ik beloof je dat ik nooit meer zoiets stoms zal doen. Ik was gewoon zo overstuur. Dana, ik hou van je." Ze keek me aan om te controleren of ik de waarheid sprak. Gekke meid, hierover zou ik toch niet liegen?
"En sorry, dat ik jou geweldige ontmoeting met Tim's familie heb verpest. Ik weet dat je het heel anders voorgesteld had", zei ik glimlachend. Haar bezorgde blik vervaagde en ze grinnikte.
"Tijd om te gaan jagen. Ik zie het aan je ogen", antwoordde ze. Ik grinnikte. Ze had gelijk. Ik had best wel dorst en had al een tijdje niet gejaagd. Zouden de Cullens er nog zijn? Ik kon het niet laten daaraan te denken.

Reacties: