FanFic.nl

Morgenrood {afgelopen}

9.Vragen, Vragen en nog eens vragen

Ik vroeg me af waarom hij persé mij wilde spreken. Was het omdat hij wist dat ik het antwoord ook voor me had, of was het omdat ik in de toekomst kon kijken? Maar ik had geen beeld meer van de afschuwlijke gebeurtenis die zou gebeuren. Het beeld werd steeds vager en vager. Dat had ik nooit gehad bij een visoen.
Was het een wezen die ik moeilijk kon zien, zoals Jacob?
Ik had opeens een verschrikkelijk beeld in m’n hoofd, maar ik duwde die snel weg.

Voordat Carlisle iets kon zeggen, schoot ik naar mijn kamer. Ik had opeens de dringende neiging om Edward te bellen. Vragen of alles nog goed gaat daar, want ik had het gevoel dat hun vakantie was verandert in een nachtmerrie. Oké, zo erg was zwanger zijn ook weer niet, maar toch…
Ik griste mijn mobiel van het bed af en toetste Edwards nummer in.
Hij ging over en over en over, maar niemand nam op. Stress, stress en nog meer stress laaide in me op. ‘Kom nou, neem nou op’, mompelde ik in mezelf. Toen ik dat zei, nam Bella op, alsof mijn wens uitkwam.
‘Hoi, Alice’, zei ze met een schelle stem. ‘Bella? Bella gaat alles goed met je?’
‘Ehm, ja is Carlisle daar?’, vroeg ze. ‘Ja. Hoezo?’, vroeg ik histerisch. ‘Carlisle!’, riep ik. ‘Ik… weet… het niet zeker…’
‘Is alles goed met Edward?’, vroeg ik argwanend. Bella wat gebeurt daar allemaal? Ik heb net gezien dat…’
‘Wat heb je gezien?’,vroeg ze nieuwsgierig, alsof ze eigenlijk al verwachtte dat ik een visioen had gekregen over haar en het… afschuwelijke beeld.
‘Hier is Carlisle’, zei ik uiteindelijk. Ik luisterde naar het gesprek, maar het meeste ging aan me voorbij. De enige woorden die ik oppikte waren ‘ongesteldheid’, ‘Bella’, ‘zwanger’. En dan nog die laatste zin: ‘Ik denk dat bella zwanger is’.

Na dit gebeuren en de opwinding die was ontstaan, ging ik met Rosalie naar haar kamer.
Jasper voelde mijn duizeligheid, en verwarring, en nog meer emoties die ik even geen naam kon geven, en stelde voor om naar boven te gaan. Even weg uit de gekte. Maar Rosalie zei dat ik beter even met haar naar boven zou gaan. Jasper had dat geaccepteerd en liep toen terug naar Emmett, Carlisle en Esmé, die net zo geschokt waren als bijna iedereen.
‘Gaat het alweer een beetje?’, vroeg ze met een bezorgd gezicht.’Ja… het gaat wel’, had ik aarzelend geatwoord. ‘Het werd je zeker een betje te veel hè?’ Dit gesprek was zo dom dat ik niet eens zin had om te antwoorden. Het was maar een visoen, geen moordpoging. Maar ik moet toegeven dat wel een hele zware visioen was, - klinkt mischien een beetje raar, maar die bestaan ook - teveel dingen waarvan ik wist dat ze er waren, maar ik ze toch niet kon zien.
Rosalie zag dat ik geen zin had om antwoord te geven en zei maar niks meer.
Opeens ging haar mobiel. Ze nam op. ‘Hallo’, zei ze. Ik hoorde haar praten en eerst stond haar gezicht boos en daarna opeens bezorgd, alsof ze een plotselinge stroom van medelijden haar lichaam had gevuld. Ze zei alleen maar ‘ja’, ‘ehm’ en ander van die domme antwoorden.
En toen hoorde ik de laatste zin. Die laatste zinnen hadden iets met mij, alsof ze me dwongen naar ze te luisteren. ‘Ja, zal ik doen.’
Wat zal ze doen? Ik keek haar met een gezicht aan, waar een duidelijke mega-vraagteken zich had opgesteld.
‘Leg ik later wel uit’, zei ze terwijl ze naar beneden schoot.

‘Carlisle’, zei ze,’we moeten gaan. Nu.’ Iedereen keek haar aan met een verwarde blik en toen ze zagen dat ze niets zei keken ze mij vragend aan. Ik gaf ze een vragende blik terug.
‘Wacht nou even Rosalie. Als je ons nou even verteld wat er aan de hand is, dan kunnen wij de zaak ook begrijpen’, zei hij op kalme toon.
‘Ik had Bella net aan de telefoon.’ Ik wist het. Er was iets fouts, iets heel fouts.

Reacties: