FanFic.nl

Coincidence doesn't exist

20.

Jamie
Donker. Tijd. En al die uren lang heb ik niets gedaan dan voor me uitstaren, een aansteker kopen - van een dakloze, voor veertien euro en zevenenvijftig cent, ookal is hij bijna leeg - en hallucineren dat Tom’s hoofd tussen het riet uit steekt. Mijn handen zijn koud, mijn rug is abnormaal warm. Ik weet niet wat ik denken moet, maar ik ben niet bang, niet nerveus, niet vrolijk. Het maakt niet uit, ik kan toch niet terug. Ik wil niet terug. Ik ga rechtop zitten, laat mijn haar voor mijn ogen vallen. Het voelt alsof ik het niet weg hoef te vegen, dus dan doe ik het niet. Zachtjes klikt de aansteker in mijn hand, zachtjes ritselt de wind door de bomen. Als vanzelf sta ik op. De rietstengels reiken tot net iets boven mijn hoofd, maar ik kan me toch echt herinneren dat ze langer waren. Ik gaap, spring om te kijken of er nog iemand in het park is. Leegte, op de gebruikelijk rotzooi en oude fietsen na. Perfect. Mijn handen glijden langs het riet, op zoek naar rust. Op zoek naar iets om mijn hart mee te kalmeren. Kennelijk heeft het beseft dat het niet lang meer duurt, en nu probeert het al die keren die het nog kloppen moest in te halen. Het is vreemd. Ik voel me vreemd. Gevoel - niet een gevoel, maar gevoel in het algemeen - loopt over mijn rug als duizenden kleine spinnetjes, en het verdwijnt, verdwijnt in mijn huid, in de nacht, in de toch wel frisse buitenlucht. Ik laat me achterover vallen, vergeet de pijn, de klap. Heel even voelt het alsof ik zweef. Heel even, en dat is genoeg. Als de buurvrouw morgen wakker wordt, ben ik er niet meer. Het spijt me niet. Ik heb haar haar mobieltje leren gebruiken, en ze kan nog naar het koffiezetapparaat lopen. Ik hoop dat er sneeuw valt op mijn begrafenis, ook al weet ik dat het niet zo is, want het is midden in de zomer. Ik hoop dat niemand me mist, want mensen missen is niet leuk. Even draai ik mijn hoofd opzij, staar ik naar de berg rietstengels in het midden van mijn open ruimte, van mijn thuis, van mijn hutje, van mijn paleis. Ik sta weer op. Het voelt alsof ik rondjes loop. Alleen loop ik niet. De wind laat mijn haar om mijn hoofd dansen, tilt de zoom van mijn shirt omhoog, alsof ik zou kunnen vliegen, wegzweven op de wolken. Mijn ogen gaan vanzelf dicht, maar voor ik ervan genieten kan is het is alweer voorbij. Ik krab aan mijn hoofd, staar omhoog. Wolken. Ik strijk mijn shirt glad, kijk omlaag. Geplette rietstengels, zacht zand, een blaadje - blauw, vol met verf, met letterstempels. Ik buk, laat het dikke kleuterklaspapier mijn vingers raken. Veel groene vlekken, krasjes, lijntjes, net een abstract kunstwerk. Precies zoals Bo tekende. ‘Krookodil’ - lachen de letters bovenaan me toe, en daaronder ‘Voor mama,’ de eerste a omgekeerd, tientallen roze hartjes eromheen gestift. Ik lach en ik huil tegelijk. Ik weet dat het niet kan, dat het niet klopt, maar toch geloof ik het. Tranen rollen over mijn wangen, zachte snikken doorboren de stilte. Mijn haar valt als een gordijntje van liefde over het ondergekriebelde vel heen, maakt mijn gezicht ontzichtbaar voor iedereen die me zou kunnen zien. De geur van natte bladeren vliegt op, laat zich samenvoegen met iets lichters, iets frissers, iets vrolijkers. Ik glimlach zachtjes, herken Ernie’s sinaasappeldouchecel, zijn permanente pepermuntgeur. De aansteker rolt uit mijn zak, in mijn hand. Een zachte klik, en het brandt. Het blauwe hoekje, inclusief roze hartje, wordt oranje, sissend, zwart. Vlammen zijn sterker dan krokodillen, vlammen zijn sterker dan letters, vlammen zijn lang niet sterk genoeg voor liefde. Ik laat het vallen, het papier, midden op de rietstengelberg. Kleine vonkjes slaan over, steken het droge spul in brand. De vochtige warmte van pas aangestoken vuur mengt zich met de buitenlucht, geeft me kippenvel op plaatsen waarvan ik eens wist dat ze er waren. Ik laat me op mijn knieën vallen, blaas zachtjes, zoals ik de man van Discovery Channel zo vaak heb zien doen. Het sist, het rookt, het knettert. Vlammen rijzen op, uit het niets, als zwarte magie uit een kapot Boeddhabeeldje, dansend op hun laatste vrijgezellenfeestje, klaar om te trouwen met de nacht. De geur van verbrand haar zweeft om me heen, maar ik lach erom. Mijn hand sluit zich om de zwarte pluk - perfecte manier om je haar te verven - laat de vlam sissend uitdoven. Ik voel niets. Helemaal niets. Ik sta op, stap achteruit, zie de oranje warmte het riet verkennen. Als ik een schrijver was, zou ik vertellen hoe de vlammen in mijn ogen reflecteren, hoe die kleine replica’s met mijn hoofd hetzelfde doen als hun grote broertjes met het riet. Hoe ik alles opnieuw zie, als een film, als een droom, alsof dit vuur precies hetzelfde is als het vorige. Ik ben geen schrijver. Nooit geweest, nooit geworden. Dus ik hou het maar op staren, staren hoe de zee het strand verwoest, hoe de oranje reddingsboeien van de allang overleden strandwacht zwart kleuren, hoe de kleine schelpjes voorgoed dicht blijven, hun prachtige inhoud nooit zullen tonen. Een lach tovert zich op mijn gezicht. Ik kan ze al horen. Zijn lachje, zijn stem, zachtjes fluisterend dat alles goed komt, dat hij van me houdt. En haar hoor ik ook. Haar schattige gemompel, haar lieve kinderliedjes. Mijn tranen krijgen de kans niet om over mijn wang te rollen. Ze verdampen, drogen op, zoals alles hier. Ik kijk nog één keer omhoog, nog één keer, en ik zie de sterren. Ik zie de sterren, de maan, de donkere lucht, en alles lijkt zo mooi dat ik niet kan geloven dat ik dat nooit eerder gezien heb. Het geeft niet, het hoeft niet, ik heb het nu toch gezien. Ik mompel een bedankje, voor de wereld, voor de lucht, voor alle mensen die ik ken, laat mijn laatste adem mijn lippen raken, val achterover in mijn oranje zee van vuur, in mijn bed, mijn thuis, in zijn armen.

Reacties: